Sunday, July 10, 2022

‘एओएन’मा गलत बुझाइ, गलत समाधान

मूल कारण जे भए पनि आमलगानीकर्ताको हितमा बजार सुधारका लागि भन्दै हालै बिक्री तर्फको ‘एओएन’ (अल अर नन अर्थात् सबै किन्ने भए बेच्छु नत्र बेच्दिनँ) भन्ने विकल्पसमेत हटाइएको छ । नेपाल स्टक एक्सचेन्ज (नेप्से) ले सूचना जारी गरी नेपाल धितोपत्र बोर्डको निर्देशनमा २०७९ असार १९ देखि लागू हुने गरी बिक्रीतर्फ समेत ‘एओएन’ हटाएको छ । हुन त खरिदतर्फको ‘एओएन’ २०७८ जेठ ३० बाटै हटाइएको हो । करिब एक वर्ष असन्तुलित रूपमा चलेको ‘एओएन’मा सुधारभन्दा बोर्डकै निर्देशनमा बिक्रीतर्फ पनि हटाइयो । किन हटाएको आधिकारिक जानकारी छैन, तर बजारमा अवाञ्छित गतिविधि बढाउँदै निश्चित व्यक्ति वा समूहले मार्केट डेप्थ (बजारमा धितोपत्रको माग र आपूर्तिको गहिराइ) मा खेलेको हुँदा केही लगानीकर्तासँगको सहमतिमा लगानीकर्ताकै हितमा बजार सुधारका लागि हटाइएको गाइँगुइँ थियो । यससँगै लगानीकर्ता वा कारोबारीले आफूले चाहेको कित्ता र मूल्यमा भए किन्छु वा बेच्छु, नभए किनबेच गर्दिनँ भन्ने स्वतन्त्रता गुमाएका छन् ।

अनलाइन प्रणालीसँगै उपलब्ध किन्नेलाई ‘तोकिएको मूल्यमा तोकिएको कित्ता पाए किन्छु, नभए किन्दिनँ’ र बेच्नलाई पनि ‘तोकिएको कित्ता सबै किन्ने भए तोकिएको मूल्यमा बेच्छु नभए बेच्दिनँ’ भन्ने स्वनिर्णय अधिकारसहितको सामान्य बजार सिद्धान्त र व्यावहारिक छनोटपूर्ण कारोबार विधिबाट वञ्चित गराइएका छन् । प्रत्येक कारोबारमा धितोपत्रको वास्तविक कारोबार मूल्य र लागत फरक हुन सक्ने चरित्र बोकेको धितोपत्र बजारले निश्चित मूल्यमा कारोबार हुने वस्तु तथा सेवाको बजारमा समेत स्विकारिएको धेरै परिमाण वा निश्चित परिमाण खरिदमा छुट वा कम मूल्यलाई अस्विकार्दै बजार सिद्धान्तलाई नै व्यावहारिक रूपमा अस्वीकारले गम्भीर प्रश्न उब्जाएको छ । तरकारी मण्डीमै त ढक (५ केजी) लिने भए ३ सय रुपैयाँ र थोरै भए ७० रुपैयाँ प्रतिकेजी सहजै स्विकारिन्छ, अर्थात् तोकिएको परिमाण वा थोक मूल्य सस्तो हुन्छ । यति सामान्य कुरालाई आधुनिक र स्वचालित प्रणालीयुक्त धितोपत्र बजारले आत्मसात् गर्नुभन्दा बहिष्कार वा हटाउनुलाई कतै ‘टाउको दुखेको औषधि नाइटोमा’ भनेजस्तो समस्या एकातिर समाधान अर्कोतिर त खोजिएन भन्ने चिन्ता उब्जेको छ ।

फरक बुझाइले निम्त्याएको हस्तक्षेप

धेरैको बुझाइमा चतुर कारोबारीले ‘एओएन’को प्रयोग गर्दै मार्केट डेप्थमा खेलेर लगानीकर्तालाई झुक्याए वा पासो थापे । अझ कतिपयको बुझाइमा ‘एओएन’ले अडलटको समस्या सुल्झाउने र केही रुपैयाँ धितोपत्र दलाल (ब्रोकरेज) कमिसन जोगाउनेबाहेक खास असर गर्दैन । तर, धेरैलाई सामान्य लाग्ने नागरिकको सम्पत्तिको स्वतन्त्र उपयोगसँगै किन्ने र बेच्नेको मोलमोलाइको विशिष्ठ अधिकारबाट वञ्चित गर्ने प्रयास भएको छ । लगानीकर्ताको उपयुक्त लागत व्यवस्थापन र लगानी रणनीति कार्यान्वयनको विकल्पलाई निषेध गरिएको छ । ‘एओएन’ हटेसँगै क्रेताले विक्रेताको निगाह वा नियन्त्रणमा किन्न बाध्य हुनुपर्नेछ भने विक्रेता पनि क्रेतासमक्ष मोलमोलाइमा कमजोर हुनेछ । क्रेता र विक्रेताले मोलमोलाइ र कारोबारमा वास्तविक निर्णय अधिकार गुमाउनेछन् । लागत र मूल्यसँगै किनबेच निर्णयको नैसर्गिक अधिकारमाथि हस्तक्षेप गर्दै वञ्चितीकरण गर्ने दुष्प्रयास भएको धेरैले बिर्सिए । केही व्यक्ति वा समूहको चतु¥याइँ नियमन गर्नेभन्दा सबै लगानीकर्तालाई सजाय दिने काम भयो । जानी–नजानी क्रेता वा विक्रेताको किन्ने–बेच्ने स्वविवेक वा निर्णय स्वतन्त्रतामाथि ठाडो हस्तक्षेप निम्त्याइयो ।

समस्याको गलत समाधान

पक्कै पनि प्रणालीमा उपलब्ध ‘एओएन’ सुविधाको उपयोग गर्दै ठूलोठूलो वा कारोबार असम्भव कित्ता लिने वा दिने भए लिन्छु वा दिन्छु भन्दै खरिदबिक्री आदेश प्रवृष्टि नभएका होइनन् । उपलब्ध सुविधा उपयोग गर्दै मूल्य नियन्त्रण वा स्वार्थअनुरूप चलायमानका केही घटना पक्कै भएका हुन सक्छन् । यसले कारोबार प्रणालीको मार्केट डेप्थमा केही कम्पनीका सेयरको अस्वाभाविक माग र आपूर्ति अवस्था देखाएर लोभ्याउने र तर्साउने घटना भए होलान् । तर, के ती नियमसंगत वा वैधानिक रूपमा नियन्त्रण असम्भव थिए त ? ‘एओएन’ हटाउनु नै उपयुक्त समाधान हो त ? व्यावहारिक समाधान पहिल्याउने वा उपयुक्त विकल्प केलाउने प्रयाससमेत भएनन् । ‘एओएन’ हटाउँदा केवल समग्र माग र आपूर्तिको तथ्यांकीय प्रस्तुतिलाई प्रभावित पार्दै आमलगानीकर्तालाई झुक्याइएको वा हानि पु¥याएको तर्कलाई मात्र आधार बनाइएको आभास हुन्छ ।

स्वघोषित नेता, लगानीकर्ता, बजार सञ्चालक, नियामक र राज्यले ‘एओएन’को विशिष्ठ चरित्रलाई जसरी समस्याको रूपमा बुझे/बुझाए, वास्तवमा त्यो ‘एओएन’का कारण उब्जेको समस्या नभएर विद्यमान कारोबार कानुनको प्रभावकारी कार्यान्वयन नहुँदाको नतिजा थियो । धितोपत्र कारोबार सञ्चालन विनियमावली, २०७५ विनियम ८(१) मा ‘खरिद आदेश प्राप्त गर्दा सो आदेश कार्यान्वयन हुँदा कायम हुने अनुमानित रकमको ‘कम्तीमा २५ प्रतिशत रकम’ सम्बन्धित आदेश दिने ग्राहकबाट अग्रिम रूपमा लिनुपर्ने’ व्यवस्था छ । तर, विश्वास र व्यावहारिक बहानामा अग्रिम भुक्तानी (कोलाटरल) नलिई असीमित कारोबार सीमा (लिमिट) दिँदा टाठाबाठाले असम्भव आदेश प्रवृष्टिको अवसर पाए । कानुनी प्रावधानको प्रभावकारी कार्यान्वयन र नियमन हुन्थ्यो भने सायद ‘एओएन’को भनिएको वा देखाइएको समस्या सम्भवतः सिर्जनै हुने थिएन । तर, सबैले विद्यमान कानुनको कार्यान्वयनभन्दा सुविधा हटाउनु सहज र उपयुक्त देखे, मौनसम्मति जनाए ।


प्रणाली र नियामानुसार उपलब्ध विधि प्रयोग गर्दै किनबेच र मोलमोलाइ गर्ने क्रेता र विक्रेताको विकल्पमा यसैगरी हस्तक्षेप गर्दै जाने हो भने बिस्तारै जीटीसी (गुड टिल कन्टिन्यु— रद्द नगरेसम्म), जीटीडी (गुड टिल डेट— तोकिएको मितिसम्म), आईओसी (इमिडिएट अर क्यान्सिल— पुरै वा आंशिक कित्ता तुरुन्तै किनबेच हुने र किनबेच हुन नसके तुरुन्तै रद्द हुने) र एफओके (फिल अर किल— सबै कित्ता धितोपत्र तुरुन्त किनबेच हुने वा पूरै आदेश रद्द गर्ने) पनि हटाउन पर्ने अवस्था आउन सक्छ । किनभने यस्ता विकल्प प्रयोग गर्दै बजारमा माग र आपूर्ति तन्काउने र खुम्च्याउने विकल्प हुनेछ । एकातिर प्रणाली दिएको सुविधा भन्दै कानुनले नचिने पनि बजार मूल्यमा उपलब्ध सबै कित्ता किन्ने वा बेच्ने विकल्प दिने ‘एमकेटी— मार्केट’ कारोबार विधिलाई व्यावहारिक भन्दै स्विकार्ने, अर्कातिर आमलगानीकर्ताको हितमा रहेको ‘एओएन’ हटाउन किन तम्सियौं ? सायद कहिल्यै जवाफ पाइनेछैन ।

सुधार र विकल्प

प्रणालीबाट हटाइ नै सकेको ‘एओएन’मा छलफल वा टिप्पणी धेरैलाई ‘फुत्केको माछो ठूलो’ जस्तो लाग्न सक्छ, तर वास्तवमा नै ‘एओएन’ सबै लगानीकर्ता र कारोबारीको हितमा छ । यसले आफ्नो लगानी र कारोबार रणनीतिअनुरूप कारोबार गर्दै लागत र मूल्य व्यवस्थापन गर्न सघाउँछ भने कतिपय अवस्थामा अडलटको झन्झट र बढी कारोबार लागतबाट जोगाउँछ । मूलतः यसले किन्ने र बेच्नेको सम्पत्ति किनबेच गर्ने विधि र मूल्य (कसरी र कतिमा) मा स्वनिर्णय अधिकारको सम्मान गर्छ । त्यसैले कारोबार प्रणालीमा आवश्यक सुधार र चुस्त नियमन गर्दै,

क) खरिद र बिक्री दुवैतर्फ ‘एओएन’को व्यवस्था तत्काल पुनस्थापित गरौं ।

ख) केही नियन्त्रण खोजेको हो भने कुल निष्कासित कित्ता वा रकमभन्दा बढीको ‘एओएन’ राख्न नमिल्ने प्रावधान राखौं, तर ध्यान दिऔं कसैलाई पनि कानुनसंगत सम्पत्तिको उपयोगमा कुनै पनि तरिकाले प्रतिबन्ध लाउनु गलत हुन सक्छ ।

ग) ‘एओएन’ कुनै हालतमा फिर्ता नगर्ने हो भने प्रतिकारोबार रकमको आधारमा तय हुने दलाल कमिसनको दरलाई प्रतिआदेशको आधारमा कमिसन गणनामा जाऔं । जस्तै, कसैले एकपटकमा प्रतिकित्ता रु. ५ सय १० का दरले १ हजार कित्ताको हुने कुल रकम करिब ५ लाख १० हजार रुपैयाँको आदेश विभिन्न ससानो कित्ताको कारोबारबाट पूरा भए पनि कमिसन कुल रकमको आधारमा ०.३४ प्रतिशतको दरले लिइनुपर्छ, न कि १५ कित्ताको कारोबारमा ०.४ र १ सय कित्तामा ०.३७ प्रतिशत आदि । यसले ‘एओएन’ हट्दाको व्यावहारिक क्षतिपूर्ति पनि हुनेछ ।

घ) हाल पैसामा मोलमोलाइको सुविधा उपलब्ध भइसकेको कारोबार प्रणालीमा केही सुधार गर्दै कित्ता पनि दशमलव (बिन्दु) वा फ्य्राक्सनमा समेत नियमित कारोबार गर्न पाइने व्यवस्था गरौं । अडलट वा केही कित्ता अड्किँदाको व्यावहारिक समस्या निरूपण गरौं । कारोबारमा सहजतासँगै बजारमा पहुँच र सहभागिता बढ्नेछ ।

ङ) सरोकारवालाहरूमाझ व्यापक छलफल गर्दै कारोबार प्रणालीको समग्र पक्षमा सुधार गरौं ।

विषयवस्तु सम्बन्धित

काराेवार दैनिकमा २०७९ असार २६ गते प्रकाशित, ‘एओएन’मा गलत बुझाइ, गलत समाधान « (karobardaily.com)

Monday, June 20, 2022

गाभ्दा–गाभिँदा ध्यान दिनुपर्ने सरोकारवाला

राज्य र नियामकीय व्यवस्था तथा व्यावसायिक अवसर र चुनौतीका आधारमा बैंक तथा वित्तीय संस्था गाभ्ने र गाभिने प्रक्रिया निरन्तर चलिरहेको छ । २०७४ असार मसान्तमा २८ वाणिज्य बैंक, ४० विकास बैंक, २८ वित्त कम्पनी र ५३ लघुवित्तसहित कुल १ सय ४९ बैंक तथा वित्तीय संस्था रहेकामा गाभ्दै–गाभिँदै २०७९ वैशाख मसान्तमा २७ वाणिज्य बैंक, १७ विकास बैंक, १७ वित्त कम्पनी, ६५ लघुवित्त र १ पूर्वाधार बैंकसहित कुल १ सय २७ बैंक तथा वित्तीय संस्था कायम भएका छन् । यस अवधिमा २ सय ४३ बैंक तथा वित्तीय संस्था मर्जर–प्राप्ति प्रक्रियामा सहभागी भएर १ सय ७७ को इजाजत खारेज हुन गई ६६ संस्था कायम भएका छन् । अहिले पनि नेपाल बंगलादेश र नबिल बैंक, मेगा र नेपाल इन्भेस्टमेन्ट बैंक, ग्लोबल आईएमई र बैंक अफ काठमाण्डु गाभिन सम्झौता गरेका छन् । त्यसैले गाभ्ने र गाभिने प्रक्रिया कहाँ गएर टुंगिन्छ अनिश्चित छ ।

गाभ्ने–गाभिने प्रक्रियालाई व्यवस्थित गर्न ‘बैंक तथा वित्तीय संस्था एकआपसमा गाभ्ने–गाभिने (मर्जर) तथा प्राप्ति (एक्विजिसन) सम्बन्धी विनियमावली, २०७३’ जारी भएको छ । यसले (१) उद्देश्य, योग्यता, इजाजतपत्रप्राप्त संस्थाको सञ्चालक समितिले अख्तियारी लिने, संयुक्त मर्जर समिति गठन, प्रारम्भिक निवेदन तथा सैद्धान्तिक सहमतिसम्बन्धी व्यवस्था; (२) सम्पत्ति, दायित्व तथा कारोबारको मूल्याङ्कन, सेयर स्वाप अनुपातमा सहमति, अन्तिम सम्झौता तथा अन्तिम स्वीकृतिसम्बन्धी व्यवस्था; (३) छुटसम्बन्धी व्यवस्था; (४) गाभ्ने–गाभिने वा प्राप्ति (एक्विजिसन) को निर्देशनसम्बन्धी व्यवस्था; र (५) विविध व्यवस्था गरेको छ ।

विद्यमान कानुनी व्यवस्थाले बैंक तथा वित्तीय संस्थाका आन्तरिक सरोकारवालाहरू सेयरधनी र कर्मचारीको समायोजन र हित रक्षामा पर्याप्त ध्यान दिएको देखिन्छ । हुन त आव २०७९-८० देखि कतिपय कर छुट नहुन सक्छ, तैपनि सम्पत्ति, सेयर आदान–प्रदान अनुपात, कर्मचारी मिलानमा केन्द्रीय बैंकले ध्यान दिनेमा विश्वस्त हुन सकिन्छ । केन्द्रीय बैंकले निवेदनदेखि अन्तिम स्वीकृत र एकीकृत कारोबारसम्म गाभ्ने–गाभिने निकायका सेयरधनी र कर्मचारीलाई मर्का नपरोस् भन्नेमा सजगै देखिन्छ । तर, तिनै बैंक तथा वित्तीय संस्थाका बाह्य सरोकारवाला निक्षेपकर्ता र ऋणीका सम्बन्धमा केही बोलेको देखिन्न । सायद निक्षेपकर्ता र ऋणीलाई गाभिँदा प्रत्यक्ष असर नपर्ने ठानेर नै होला । व्यवहारमा गाभेर–गाभिएर बन्ने संस्था (नयाँ संस्था) सँग तत्कालीन संस्थाका ग्राहकले असहजता महसुस गर्छन् । बुझ्नुपर्नेचाहिँ बैंक तथा वित्तीय संस्थाको सबलता र व्यावसायिक विस्तारमा जति सेयरधनी, कर्मचारीको योगदान छ, त्यत्तिकै वा बढी योगदान निक्षेपकर्ता र ऋणीको पनि रहन्छ । निक्षेपकर्ताले निक्षेप नगर्ने र ऋणीले ऋण लिएर सम्झौताअनुसार ब्याज तथा सावाँ भुक्तानी नगरे कर्मचारीले तलब र सेयरधनीले लाभांश पाउने अवस्था रहन्न । गाभ्दा वा गाभिएपछि निक्षेपकर्ता र ऋणीको बारेमा नसोच्नु कतै गम्भीर त्रुटि भइराखेको त छैन ? मननीय छ ।

गाभिने बैंक, दुःख पाउने निक्षेपकर्ता

कुनै पनि निक्षेपकर्ताले ब्याजदर र सहजतासँगै सञ्चालितमध्ये विश्वासिलो बैंक तथा वित्तीय संस्थालाई भरोसा गरेर खाइनखाइ जोगाएको रकम निक्षेपका रुपमा जिम्मा दिन्छ । तर न त गाभिँदा निक्षेपकर्तालाई एकवचन सोधिन्छ, न त गाभिइसकेपछि जानकारी दिँदै विश्वास दिलाउने प्रयास नै गरिन्छ । अझ गाभिएर बनेको वा गाभ्ने बैंक तथा वित्तीय संस्थाले तत्कालीन संस्थाको निक्षेपकर्तालाई सकेसम्म चिन्नै चाहँदैन । निक्षेपकर्ताले ग्राहक परिचय (केवाईसी), निक्षेप खाता फारम भरेर प्रक्रिया पूरा गरी खोलिएका खाताका लागिसमेत नयाँ संस्थाले चिन्न नचाहेर पुनः नयाँ केवाइसी भराउँछ र नयाँ चेक वा कार्डका लागि थप दुःख दिन्छन् । कतिपय अवस्थामा अनावश्यक दुःख दिने, पुरानो संस्थाका कुरा थाहा छैन, नयाँअनुसार यसोउसो भन्छन् । मानौं, निक्षेपकर्ताले जबरजस्ती पुरानो बैंक तथा वित्तीय संस्था भिडाएको हो । एक किसिमले तत्कालीन बैंकले निक्षेपकर्तालाई धोका दिन्छ, तैपनि ठूलो स्वर गर्छ । अझ तत्कालीन बैंकको खातामा बढी ब्याज र सुविधा भए नयाँले सकेसम्म निरन्तरता नदेओस् भन्ने आशय राख्छन् । सायद नियामकले पनि निक्षेपकर्ताका बारेमा बोल्नु वा निर्देशन दिनु आवश्यक नठानेरै होला, विनियमावलीमा त उल्लेख गरिएन नै, एकीकृत कारोबारपछिका लागिसमेत निक्षेपकर्तालाई निरन्तर र सहज सेवा प्रवाहका लागि कुनै निर्देशन दिएजस्तो लाग्दैन ।

गाभिने बैंक, मूल्य चुकाउने ऋणी

निक्षेपकर्ताले बैंक तथा वित्तीय संस्थामा राखेको निक्षेप निश्चित शुल्क तथा ब्याज तिर्ने सर्तमा ऋणीले लगेका हुन्छन् । ऋण तथा कर्जा प्रवाह नहुने अवस्थामा निक्षेप बैंक तथा वित्तीय संस्थाका लागि अनिच्छित दायित्व हुन्छ, जबकि ऋण तथा कर्जाले आय सिर्जना गर्दछ । बैंक तथा वित्तीय संस्थाको जीवनमा सेयरधनी, कर्मचारी र निक्षेपकर्ता जतिकै महŒवपूर्ण भूमिका ऋणीको पनि रहन्छ । ऋणी बैंक तथा वित्तीय संस्थाको अन्नदाता र मुख्य सरोकारवाला भन्ने सोच राख्दैनन् । गाभिँदा त के गाभिसकेपछि समेत जानकारी दिने, नियमानुसार मिल्ने कागजात र सरसहयोगमा हिचकिचाउँछन् । गाभिएको संस्थाको ऋणीको ब्याजदर कम भए तत्काल फोन गरेर ब्याजदर बढेको खबर गर्नचाहिँ नयाँ संस्थाले भुल्दैन, तर कायम संस्थामा ब्याजदर कम हुन आउने अवस्थामा पुरानै बढी ब्याज लिन खोज्छन् । विशेष गरी गाभिएर कायम हुने संस्थाको कस्ट अफ फन्ड, आधार दर (बेस रेट) मा हुने परिवर्तनको मूल्य ऋणीहरूले चुकाउनुपर्ने अवस्था रहन्छ । पुराना वा न्यून बेस रेट भएका संस्थाले बढी बेस रेट भएका संस्था गाभ्दा बढ्ने बेसरेट नयाँ संस्थाले तत्काल कार्यान्वयन गर्न पहल गर्छ, तर घटेको बेस रेट कार्यान्वयनमा सदैव आनाकानी गर्छन् ।

अपेक्षित व्यवस्था

पक्कै पनि गाभ्ने र गाभिने प्रक्रियाको अधिकारप्राप्त सरोकारवाला सम्बन्धित बैंक तथा वित्तीय संस्थाका सेयरधनी र कर्मचारी नै हुन्, तर निक्षेपकर्ता र ऋणीमाथि हुन सक्ने विभेद निरूपणसँगै निरन्तर र सहज सेवाका लागिसमेत गाभ्ने वा गाभिएर बन्ने संस्थाका लागि स्पष्ट निर्देशन दिनु आवश्यक देखिन्छ । अहिले पनि नयाँ कायम बैंकबाट पाइने दुःख र झमेलाकै कारण तत्कालीन संस्थाका निक्षेपकर्ताले रकमसमेत माया मारेका, निक्षेप खाता अनि बेवारिसे रकम बढेका छन् भने ऋणीले थप लागत बेहोर्न बाध्य भएका कुरा पनि सुनिएका छन् । गाभ्ने वा गाभिएर बन्ने नयाँ संस्थाका तत्कालीन निक्षेपकर्ता र ऋणी हितमा पनि नियामकले निर्देशन दिनैपर्छ ।

१. गाभेर वा गाभिएर बनेको नयाँ संस्थाले तत्कालीन संस्थाका सेवाग्राहीसँग स्वयं परिचित हुन पत्रपत्रिका, एसएमएस, विद्युतीय वा अन्य उपयुक्त माध्यमबाट सूचना वा जानकारी प्रवाह गर्नुपर्ने, साइन बोर्डमा तत्कालीन संस्थाको पहिचान स्पष्ट खुलाउनुुपर्ने,
२. तत्कालीन संस्थाका सेवाग्राहीलाई नयाँ संस्थाले सेवा–सुविधामा विभेद गर्न नहुने,
३. गाभिएको संस्थाको कागजातलाई नयाँ संस्थाकै जसरी जिम्मा लिनु र स्विकार्नुपर्ने,
४. नयाँ संस्थाले प्रचलित विधि वा सेवा प्रवाहका लागि थप कागजात आवश्यक भए तत्कालीन संस्थामा उपलब्ध नभएका कागजात–विवरण मात्र लिनुपर्ने, अनावश्यक दुःख दिन नहुने,
५. नयाँ संस्थाले तत्कालीन संस्थाका निक्षेपकर्तालाई पुरानै कागजातको आधारमा नै पहिचान गर्दै निरन्तर र सहज सेवा दिनुपर्ने,
६. नयाँ संस्थाले चेक, कार्ड, मोबाइल वा इन्टरनेट बैंकिङका लागि तत्कालीन सेवाग्राहीले दुःख नपाउने र थप कुनै शुल्क नलिई निरन्तर सेवा सुनिश्चित गर्नुपर्ने,
७. कुनै सेवाग्राहीले नयाँ संस्थासँग सम्बन्धलाई निरन्तरता दिन नचाहेमा केवाईसी तथा अन्य कागजातको झन्झटबिना निक्षेप फिर्ता वा सेवा त्याग्ने विकल्प दिनुपर्ने,
८. नयाँ संस्थाको बेसरेट बढे तत्कालीन संस्थाको ऋणीको सम्झौता अवधिसम्म पुरानै दरमा ऋण प्रवाह गर्नुपर्ने, ऋणीसँगको समझदारीमा मात्र नयाँ दर कायम हुने र थप शुल्क लिन नपाइने,
९. नयाँ संस्थाको बेसरेट घटेको अवस्थामा तत्कालीन संस्थाको ऋणीको सम्झौता अवधिसम्म पुरानै दरमा ऋण प्रवाह हुने तर ऋणीले ब्याजदर पुनरावलोकन वा कर्जा नवीकरणको लागि अनुरोध गरेमा थप शुल्क नलिइ घटेको दरमा ब्याजदर कायम गर्नुपर्ने ।

Sunday, June 5, 2022

लगानीकर्ताका लागि ‘नो–हार्म’ बजेट


आर्थिक वर्ष २०७९/८० का लागि १७.९३ खर्ब रुपैयाँको विनियोजन बजेट प्रस्तुत भएको छ । ‘आयातबाट उत्पादनतर्फ, जोखिमबाट समष्टिगत आर्थिक स्थिरतातर्फ र वञ्चितिकरणबाट समावेशीतातर्फको प्रस्थान’ बजेटको रूपमा सरकारबाट प्रस्तुत बजेटले ८ प्रतिशतको आर्थिक वृद्धि गर्दै मुद्रास्फीतिलाई ७ प्रतिशतमा कायम राख्ने लक्ष्य राखेको छ । सरकारले लगानीकर्ताको हित संरक्षण एवम् पुँजीबजार सुधारका लागि बजेटमा समेटिएका लघुवित्त कोष, नेपाल विद्युत् प्राधिकरण (नेविप्रा) को सेयर निष्कासन अनि बुँदा ३३२ का कार्यक्रम प्रस्थान बिन्दु हुने जनाएको छ । स्वघोषित नेताहरूले ‘ऐतिहासिक’, ‘हर्ष न बिस्मात’, ‘अपेक्षाअनुसार नभए पनि राम्रो’ भन्ने अभिव्यक्ति दिएकै छन् ।

अपेक्षा र यथार्थता

धितोपत्र बजार परिसूचक उच्चतम बिन्दुबाट करिब ३५ प्रतिशत अर्थात् ११२० बिन्दु तथा बजार पुँजीकरण पनि १५.०९ खर्ब रुपैयाँ हाराहारी घटेको अवस्थामा बजेटले मनोबल उकास्न पुँजीगत लाभकर कटौती र तरलता सहजीकरणका लागि उल्लेख्य प्रयासको अपेक्षामा थिए । आहत लगानीकर्ताले व्यावहारिक कर प्रणालीबाट राहत खोजेका थिए । लाभांश कर, लाभकर र ब्याजकरको व्यावहारिक समाधानको अपेक्षामा थिए । पुँजीगत लाभकर अग्रिम नै संकलन हुँदा पनि ‘दफा ९५ क’ नभई ‘दफा ९२’ अनुसार हुनेमा आशा राखे । स्वाप तथा सेयर प्रिमियममा करको विषय टुङ्गिने अपेक्षामा थिए । हो, लगानीकर्ता र कारोबारीका कुनै पनि करगत अपेक्षा पूरा भएनन् । खुसीचाहिँ पुँजीगत लाभकरको दर बढेन । प्रत्यक्ष आर्थिक भार थप्ने काम र लगानी प्रतिकूल नीतिगत हस्तक्षेप भएन । त्यसैले प्रस्तुत बजेट लगानीकर्ताका लागि प्रतिकूल असरबिनाको ‘नो–हार्म बजेट’ मान्न सकिन्छ । सायद, प्रस्तुत नीति तथा कार्यक्रम र बजेटमा आर्थिक सर्वेक्षणको आँकडाअनुसार नीतिगत व्यवस्था गरिएको होला ।


सरकारी तथ्यांकअनुसार (क) २०७८ असार मसान्तमा २८८३.४ कायम नेप्से परिसूचक भदौ २ गते ३१९९ पुगेर फागु नमसान्तमा २६६८.१ बिन्दु कायम; (ख) सूचीकृत सेयरको चुक्ता मूल्य ६.५१ खर्ब रुपैयाँ; (ग) सूचीकृत कम्पनी २२८; (घ) बजार पुँजीकरण २०७७ फागुनको तुलनामा ११.७ प्रतिशतले बढेर २०७८ फागुनमा ३७.८२ खर्ब रुपैयाँ कायम हुँदै कुल गार्हस्थ्य उत्पादनसँग बजार पुँजीकरणको अनुपात ७८ प्रतिशत कायम; (ङ) सीडीएससीमा दर्ता कम्पनी २१७ र निक्षेप सदस्य (डीपी) ८२; (च) अभौतीकृत धितोपत्र संख्या ८.३९८ अर्ब; र (छ) हितग्राही खाता (डिम्याट) ५०.९६ लाख पुगेको छ । २०७९ जेठ २० गते डिम्याट बढेर ५१.९५ लाख पुग्दा परिसूचक करिब ३५ प्रतिशतले घटेर २०७८.७० बिन्दु र पुँजीकरण पनि २९.५९ खर्ब रुपैयाँमा ओर्लिएको छ, जुन २०७८ भदौ २ गते करिब ४४.६८ खर्ब रुपैयाँ थियो ।


आव २०७९–८० को ‘नीति तथा कार्यक्रम’ को बुँदा २० मा ‘पुँजीबजारको विकास र विस्तारका लागि उत्पादनशील क्षेत्रमा लगानीकर्ताको आकर्षण वृद्धि र नियामक निकायको क्षमता अभिवृद्धि गरिने; आगामी वर्ष नेपालको क्रेडिट रेटिङ सम्पन्न गरिने; र बिमालाई उत्पादन र उत्पादकत्वसँग आबद्ध गरिने’ उल्लेख छ । ‘उत्पादनशील क्षेत्रमा लगानीकर्ताको आकर्षण वृद्धि’ भनेर सम्भवतः उत्पादनशील क्षेत्रका उद्योग सूचीकृत गर्दै लगानीको अवसर र विकल्प सिर्जना गर्ने आशय हुनसक्छ । अरूभन्दा क्रेडिट रेटिङ सम्पन्न हुन सके अन्तर्राष्ट्रिय स्रोत परिचालनमा केही सहजता पक्कै हुनेछ ।


बजेट वक्तव्यमा वित्तीय क्षेत्रअन्तर्गत धितोपत्र बजारसँग प्रत्यक्ष जोडिएका निम्न नीति तथा कार्यक्रमहरू उल्लेख छन् ।

(क) बुँदा ३२९ मा धितोपत्रको दोस्रो बजार र संरचनालाई थप प्रतिस्पर्धी बनाइने; पुँजीबजारको विस्तार र विविधीकरण गरी सम्भावित जोखिम न्यूनीकरण गर्दै आमलगानीकर्ताको हकहित संरक्षण गरिने;

(ख) बुँदा ३३० मा धितोपत्रको दोस्रो बजारमा गैरआवासीय नेपालीहरूको लगानी खुला गर्न कानुनी व्यवस्था मिलाइने; वैदेशिक रोजगारीमा गएका नेपालीहरूलाई धितोपत्रको प्राथमिक निष्कासनमा १० प्रतिशत सेयर आरक्षणको व्यवस्था;

(ग) बुँदा ३३१ मा वस्तु विनिमय बजार र यसका पूर्वाधारहरू सञ्चालनमा ल्याइने; संस्थागत तथा सरकारी ऋणपत्रहरूको दोस्रो बजार कारोबारलाई व्यवस्थित गरी ऋणपत्र बजारको विकास गरिने; उद्यमशीलता तथा नवप्रवर्तनलाई प्रवद्र्धन गर्न प्राइभेट इक्विटी तथा भेन्चर क्यापिटललाई सञ्चालन अनुमति दिई सहजीकरण गरिने;

(घ) बुँदा ३३२ मा १ अर्ब वा बढीको पुँजी वा ५ अर्ब रुपैयाँभन्दा बढीको कारोबार गर्ने कम्पनी, प्राकृतिक स्रोतहरूको उपयोग गर्ने कम्पनी तथा राज्यबाट अनुदान, सहुलियत वा कर छुट प्राप्त गर्ने पब्लिक लिमिटेड कम्पनीहरूले धितोपत्र सार्वजनिक निष्कासन गरी सूचीकृत हुनुपर्ने व्यवस्था गरिने ।

साथै बजेटमा (क) किसानको घरदैलोमा नै लघुवित्तमार्फत सहज कृषि कर्जा उपलब्ध गराउन ५ खर्ब रुपैयाँको ‘लघुवित्त कोष स्थापना’; ख) ग्रामीण विकास लघुवित्तको पुनर्संरचना गरी पुँजी संरचना र संस्थागत क्षमता अभिवृद्धि; (ग) ‘एक परिवार एक बिमा’ कार्यक्रम; लघु बिमा कम्पनी र बिमा सूचना केन्द्र स्थापना; (घ) दोस्रो वित्तीय क्षेत्र विकास रणनीति कार्यान्वयनमा ल्याइने, वित्तीय प्रणालीमा स्थिरता कायम गरी आन्तरिक लगानी प्रवद्र्धन गर्न र तरलता व्यवस्थापनलाई थप प्रभावकारी बनाउन खुला बजार कारोबार स्थिरीकरण कोषको व्यवस्था र वैदेशिक लगानीमा जोखिम न्यून गर्न हेजिङ कोष स्थापना गरिने उल्लेख छ । सरकारले सर्वसाधारणलाई नेपाल विद्युत् प्राधिकरणको सेयर प्रिमियममा जारी गर्दै प्राप्त प्राप्त रकम जलाशययुक्त आयोजना निर्माणलगायत ऊर्जा पूर्वाधार निर्माणमा लगानी गर्ने जनाएको छ ।

नीति तथा कार्यक्रम र बजेटका कतिपय व्यवस्था विगतकै निरन्तरता हुन् । अर्थमन्त्रालयले लगानीकर्ताका लागि विशेष उपहार भन्दै आएको बुँदा ३३२ पनि परिमार्जित व्यवस्था मात्र हुन् र कार्यान्वयनमा सरकारको भन्दा सम्बन्धित कम्पनीहरूको निर्णायक भूमिका रहनेछ । अझ ‘प्राकृतिक स्रोतको उपयोग गर्ने तथा राज्यबाट अनुदान, सहुलियत वा कर छुट प्राप्त’ निकै विवादास्पद हुनेछ । उल्लिखित कम्पनीहरू सूचीकृत हुँदा पनि सामान्यतः प्रिमियमसहित उच्च मूल्यमा सेयर निष्कासन हुँदा आमलगानीकर्ताको ‘जोखिम र प्रतिफल’ (रिस्क–रिवार्ड) प्रभावित हुनेछ । प्रिमियम मूल्यकै लागि बुक बिल्डिङबिना रियल सेक्टर कम्पनी सूचीकृत गर्न सकिन्न भन्दै नीतिगत हस्तक्षेप गर्न सक्ने कम्पनीहरूबाट आमलगानीकर्ताको कतिको हित हुन्छ भन्न सकिन्न । अझ सूचीकृतमध्ये गायब वास्तविक क्षेत्रका कम्पनीको संख्याले प्रतिफलभन्दा उच्च जोखिम इंगित गर्छ ।

सरकारले विशेष भनेको वैदेशिक रोजगारीमा रहेकालाई प्राथमिक निष्कासनमा १० प्रतिशत आरक्षण, लघुवित्त कोष, लघुबिमा कम्पनी स्थापना र नेविप्राको सेयर निष्कासनले धितोपत्र बजारमा प्रभाव पार्न सक्नेछ । हुन त अहिले पनि वैदेशिक रोजगारीमा रहेका कैयौं नेपालीले कार्यरत मुलुकबाटै धितोपत्रको प्राथमिक तथा दोस्रो बजारमा लगानी तथा कारोबार गर्दै आएका छन्, तैपनि सरकारले श्रमिकले वैधानिक माध्यमबाट विदेशी मुद्रा पठाउन भन्ने आशयले आरक्षण दिन खोजेको बुझ्न सकिन्छ । तर, धितोपत्रजस्तो उच्च जोखिमपूर्ण क्षेत्रमा सरकारले विदेश रहेका श्रमिकलाई आरक्षणमार्फत धकेल्नु कत्तिको हितकर हुन्छ, समयले नै बताउला । यसको कार्यान्वयन थप जटिल हुने र निष्कासन लागत बढ्ने निश्चित छ ।

उल्लिखित कार्यक्रम कार्यान्वयन हुँदा पनि लगानीकर्तालाई प्रतिकूल असरभन्दा लगानीका विकल्प र अवसर बढ्ने सम्भावना रहन्छ । त्यसैले अपेक्षित करगत सुधारै नगरे पनि प्रस्तुत बजेटलाई ‘नो–हार्म बजेट’ मान्न सकिन्छ । हुन त यी कार्यक्रम कार्यान्वयनको आशंका मात्र होइन, अपनाइने प्रक्रिया र लाग्ने समयावधि पनि अनिश्चित छ । विगतमा पनि नेपाल दूरसञ्चार कम्पनीको सेयर विनिवेश गर्ने भनेकै हो, तर हालसम्म कुनै प्रक्रिया अगाडि नबढेको मात्र होइन, बजेटमा केही उल्लेख छैन । सूचीकृत कम्पनीले न्यूनतम १० प्रतिशत सेयर जारी गर्नैपर्ने कानुनी प्रावधानविपरित कम सेयर जारी गरेर पनि कारोबार भइरहेकै छ । राज्य र नियामक नदेखेजसरी चुपचाप छन् ।

आशा गरौं, बजेटले नसमेटेका तर बजार र लगानीकर्ताले खोजेका सुविधा–सहुलियत सम्भव भएसम्म मौद्रिक नीतिमार्फत उपलब्ध हुनेछ । अहिले नै ७.३ प्रतिशतको मुद्रास्फीति र बढ्दो उपभोक्ता मूल्यसँगै तरलताको चरम अवस्था भोगिरहेको नेपाली अर्थतन्त्र र धितोपत्र बजारले लक्षित मुद्रास्फीति वाञ्छित सीमाभित्र कायम राख्न अझ कति मूल्य, कसरी चुकाउनुपर्ने ? भविष्यले तय गर्नेछ ।

सम्बन्धित सामग्री

काराेवार दैनिकमा २०७९ जेठ २२ गते प्रकाशित, लगानीकर्ताका लागि ‘नो–हार्म’ बजेट « (karobardaily.com)