Saturday, August 26, 2017

पैसा कहाँ लगानी गर्ने ? सेयर कि घरजग्गा ?

वचत तथा लगानीका विभिन्न औजारहरु शेयर, घरजग्गा, सुन, ऋण वा वचतपत्र, वचत तथा मुद्धति आदि मध्ये अहिले धेरैको रोजाइमा शेयर वा घरजग्गा प्राथमिकतामा रहेको देखिन्छ । मानिसहरुले प्रतिफल वा विकल्पको तुलना गर्दा समेत जग्गामा लगाउँदा यति मुनाफा हुन्छ र शेयरबाट यति मुनाफा आउँछ भन्ने हिसाव गर्ने प्रचलन रहेको छ । तसर्थ शेयर र घरजग्गा लगानीका परिपूरक अनि प्रतिश्पर्धी पनि हुन्। यसो भन्दैमा शेयर र घरजग्गाको लगानी एउटाबाट अर्कोमा सहजै सर्ने अवस्था नभएता पनि शेयर र घरजग्गामा लगानी केहीहदसम्म सर्न शुरु भएको पनि छ । यस अवस्थामा शेयर वा घरजग्गा लगानीका लागि कुन उपयुक्त हुन्छ भन्ने विश्लेषणका लागि निम्न पक्षहरुलाई केलाउनु बुद्धिमानी हुनेछ ।

लगानी र स्रोत व्यवस्थापन 

लगानीका दृष्टिकोणले घरजग्गामा केही ठूलो रकम एकैपटक आवश्यक पर्दछ । उदाहरणको लागि २.५ आना जग्गा किन्दा नै लाखौं रुपैयाँ आवश्यक पर्ने हुन्छ । यसको विपरित शेयरमा केहि हजार र त्यो पनि आफूसँग उपलब्ध भए अनुसार लगानी गर्न सकिन्छ । यसको साथै शेयर बजारमा विभिन्न मूल्यका शेयरहरु उपलब्ध हुनुका साथै सामूहिक लगानी कोष (म्युचुअल फण्ड) मार्फत निकै सानो रकम समेत लगानी गर्न सकिन्छ । यस हिसावले घरजग्गाको तुलनामा शेयर लगानी सहज देखिन्छ ।

लगानीको लागि रकम व्यवस्थापनमा भने शेयरको तुलनामा घरजग्गामा केही सहज हुनसक्छ । बैंक तथा वित्तिय संस्थाहरुले तुलनात्मक रुपमा घरजग्गालाई प्राथमिकता दिने हुँदा आफूसँग उपलब्ध स्रोत बाहेक ऋण भुक्तानीको भरपर्दो माध्यम भएको अवस्थामा घरजग्गामा ऋण सहज हुन्छ । हुनतः बैंक तथा वित्तिय संस्थाहरुले शेयर धितो कर्जा उपलब्ध गराउन थालेका छन्, तर तुलनात्मक रुपमा केही बढि व्याज तिर्नुपर्ने र निश्चित शेयरमा बाहेक ऋण नपाइने संभावना रहन्छ ।

लगानीको उद्देश्य

दुवै क्षेत्रमा लगानीको उद्देश्य मुनाफा नै हो । घरजग्गा वा शेयर दुवैदीर्घकालीन लगानी वा कारोवर गर्ने उद्देश्यले लगानी गर्न सकिन्छ । घरजग्गामा लगानी आफ्नै प्रयोग, दीर्घकालीन पुँजीगत लाभ वा कारोवारको उद्देश्यले गरिन्छ भने नियमित आय (पेन्सन), केही वर्षमा मुनाफा लिएर विक्री गर्न मध्यकालीन वा दीर्घकालीन लगानी तथा छोटो अवधिमा कारोवार गर्न शेयरमा लगानी गरिन्छ । उद्देश्यका हिसावले दुवैको उस्तै देखिएतापनि घरजग्गाको तुलनामा शेयरमा निकै छोटो अवधिका लागि समेत लगानी गरी पुँजीगत लाभ लिन सकिने सम्भवना बढिरहन्छ ।

जोखिम

घरजग्गाको तुलनामा शेयरको मूल्य, आपूर्ति, नियम कानुन धेरै परिर्वतन भईरहने हुँदा पक्कै शेयरमा केही बढी जोखिम रहन्छ । घरजग्गाको जोखिम भनेको कुनै बदमासले झुक्याएर विक्री गर्ने, समयपरिस्थिति र उक्त क्षेत्रको जग्गाको मागका कारण मूल्यमा हुने सामान्य घटबढ मात्र हो । घरजग्गा थप आपूर्तिको नहुने हुँदा आपूर्तिको जोखिम हुँदैन । घरको सम्बन्धमा त विमा गरेर धेरै हदसम्म जोखिम न्यूनीकरण समेत गर्न सकिन्छ ।

शेयरमा तुलनात्मक रुपमा धेरै जोखिम रहन्छ । जस्तो कम्पनीको संख्या र पुँजीको अवस्था, विद्यमान लगानीकर्ताको प्रवृति, नियामक निकायको निर्देशन र कानुनी व्यवस्था आदिका कारण बजारमा उपलब्ध हुने शेयरको संख्या, सम्बन्धित कम्पनीको व्यवसाय, मुनाफा, व्यवस्थापन, आर्थिक राजनीतिक अवस्था, कानुनी प्रावधान, आदि विविध कारणले शेयरको माग तथा आपूर्ति, मूल्य, मुनाफामा प्रभावित हुन्छ । यसको सम्पूर्ण जोखिम लगानीकर्ता वा कारोवारीले उठाउन पर्ने हुन्छ, यहाँ विमाको विकल्प उपलब्ध हुँदैन ।

मुनाफा वा प्रतिफल

घरजग्गा वा शेयरमा निहित विभिन्न किसिमका जोखिम वहन गरे वापत लगानीकर्ताहरुले खोज्ने मुनाफा नै हो ।घरजग्गाबाट बहालको रुपमा नियमित आम्दानीका साथै लागतभन्दा बढी मूल्यमा विक्री हुँदा एकमुष्ट पुँजीगत लाभ प्राप्त हुन्छ ।सामान्यतः घरजग्गामा बहालभन्दा पुँजीगत लाभ प्रधान हुन्छ ।

शेयरमा भने लगानी गरिएको कम्पनीको मुनाफाको आधारमा लाभांस (नगद वा शेयर)का साथै पुँजीगत लाभ वा हानीको संभावना रहन्छ । शेयरको एउटा राम्रो पक्ष भनेको गुणात्मक वृद्धि (मल्पिप्लाएर इफेक्ट) पनि हो, जसले मूलतः दीर्घकालीन लगानीकर्ताहरुको शेयर संख्या र लाभांस दुवै वृद्धिको गुञ्जायस राख्दछ ।घरजग्गामा तुलनात्मक जोखिम कम हुँदा नकारात्मक प्रतिफल वा नोक्सानीको संभावना पनि कम हुन्छ भने शेयरमा यो उच्च रहन्छ ।

खरिदविक्रीको सहजता र पारदर्शिता

नेपालको सन्दर्भमा घरजग्गाको खरिदविक्रीको लागि निश्चित बजार छैन र व्यक्तिगत वा सामुहिक वा संस्थागत रुपमा विद्यमान दलाल वा सिधै खरिदविक्री गर्नुपर्ने बाध्यता रहेको छ । यसको साथै कानुनी रुपमा समेत निश्चित क्षेत्रफलभन्दा सानो आकारमा जग्गा टुक्र्याउन नपाइने नियमले गर्दा पनि खरिद वा विक्री गर्दा उक्त आकार भन्दा सानो जग्गा खरिदविक्री हुन गाह्रो छ । अहिलेको अवस्थामा किन्दा पनि निकै ठूलो रकमको जोहो गर्नुपर्ने हुन्छ भने विक्री गर्दा पनि आवश्यकता अनुसार विक्री गर्न सहज छैन ।

यसको तुलनामा शेयर आफूसँग उपलब्ध रकम, आफ्नो जोखिमवहन क्षमता, आसातित प्रतिफलको आधारमा विभिन्न विकल्पहरु मध्ये छानेर सानो आकारमा समेत खरिदविक्री गर्न सकिन्छ । उदाहरणको लागि आफूसँग १०,००० छ भने सोही मूल्यको शेयर किन्न सकिन्छ भने आफूलाई २५,००० मात्र चाहिएको छ भने सोही मूल्य हाराहारीको शेयर विक्री गर्न सकिन्छ । जुन घरजग्गामा संभव हुँदैन ।सहज खरिदविक्रीले गर्दा घरजग्गाको तुलनामा शेयरमा तरलताको फाइदा रहन्छ ।

यस्तै घरजग्गामा खरिद र विक्रीको आधिकारिक मूल्य, दलालको कसिन जस्ता कुराहरु पारदर्शी हुँदैनन् र क्रेता र विक्रेता दुवै तेस्रो पक्ष अर्थात् दलालबाट शोषित हुने संभावना निकै उच्च रहन्छ । यसको साथै सरकारी दस्तुरका लागि तोकिएको मूल्य र वास्तविक कारोवार मूल्यमा समेत आपसी समझदारीमा फरक मूल्य कायम हुने हुँदा संस्थागत रुपमा भएको खरिदविक्री बाहेक कुन घरजग्गा कति मूल्यमा किनबेच भयो यकिन भन्न सकिने अवस्था रहन्न । अर्कोतिर एउटै क्षेत्रमा समान प्रकृतिको घरजग्गा समेत धेरै फरकमूल्यमा कारोवार हुने संभावनाले गर्दा घरजग्गाको मूल्य आंकलन गर्न असम्भव नै हुन्छ ।

शेयर कारोवारका लागि सरकारले नेपाल स्टक एक्सचेन्ज, मान्यताप्राप्त दलाल तथा सोमा लाग्ने शुल्क तथा कमिसनहरु समेत सुनिश्चित गरिएको हुँदा यहाँ क्रेता र विक्रेता बीच प्रत्यक्ष भेट नभएता पनि किनबेच भएको शेयर कति मूल्यमा भयो र सोको कति भुक्तानी हुन्छ थाहा हुन्छ । क्रेताले कुन शेयरको लागि कति मूल्य र शुल्क तिर्दैछु र विक्रेताले कति मूल्यमा बेचे वापत कति भुक्तानी आउछ र सोको पुँजीगत लाभ वा हानी पारदर्शी रुपमा जानकारी पाउन सक्छ । विद्यमान अवस्थामा कुन शेयर कतिसम्ममा खरिद वा विक्री हुनसक्छ भन्ने आंकलन गर्न सकिन्छ ।

तसर्थ पारदर्शिता र कारोवारको सन्दर्भमा शेयरको तुलनामा घरजग्गा निकै अपारदर्शि र मूल्य आंकलन गर्न कठिन हुन्छ । चाहेको समयमा किनबेच गर्न समेत घरजग्गामा अलि कठिन नै हुन्छ । घरजग्गाको अर्को अभाव भनेको प्रत्यक्ष नियामक हो, जसले थप जटिलता र अपारदर्शितालाई बढवा दिएको छ ।

यसको साथै घरजग्गा र शेयरमा पुँजीगत लाभमा कर समान दर भएता पनि कारोवारमा हुने पारदर्शिताले गर्दा घरजग्गामा पुँजीगत लाभ छल्न जति सजिलो छ, त्यो शेयरमा हुँदैन ।

शेयर कि घरजग्गा ?

उल्लिखित पक्षहरुको आधारमा लगानीको उद्देश्य, जोखिमवहन क्षमता, आफूसँगको ज्ञान र सीप, लगानी अवधि, आसातित प्रतिफल आदिलाई मनन् गरेर शेयर वा घरजग्गामा भन्ने निर्धारण गर्नुपर्ने हुन्छ । स्वप्रयोजनको अवस्थामा बाहेक घरजग्गा र शेयरको तुलनात्मक विश्लेषण गरी खरिदविक्री गर्न संभव हुन्छ । कुनै ठाउँमा चलनचल्तीको भन्दा निकै कममूल्य वा ठूला पूर्वाधार विकासका कारण भविष्यमा घरजग्गाको मागमा निकै उछाल आएर मूल्य वृद्धि हुने संभावना छ, आफूसँग ठूलो रकम वचत छ, र तत्काल रकम आवश्यक हुने अवस्था छैन, बजारमा व्याजदर कम छ भने घरजग्गा लगानीको प्राथमिकतामा राख्न सकिन्छ । तर आफूसँग थोरै मात्र रकम वचत छ, त्यो पनि केही समयको लागि हो भने शेयर उपयुक्त विकल्प हुनसक्छ ।

यसको साथै आफूलाई नियमित आम्दानी चाहिन्छ वा एकमुष्ट लाभ, आफ्नो सम्पति कतिको तरल राख्ने आदि पक्षले समेत शेयर वा घरजग्गाको छनौट प्रभावित हुन्छ ।घरजग्गाको तुलनामा शेयरमा लगानी गर्ने हो भने अलि बढि चनाखो भई सम्बन्धित कम्पनीको वित्तिय, व्यवसायिक र व्यवस्थापकिय अवस्था, राष्ट्रिष्य–अन्तर्राष्ट्रिय आर्थिक–राजनीतिक अवस्था, बजारमा प्रचलित व्याजदर, वैकल्पिक अवसरहरु, बजारमा सम्बन्धित कम्पनीको शेयरको माग र आपूर्तिको अवस्थामा, नियामक र कानुनी प्रावधानलाई नियाल्नु जरुरी हुन्छ ।

यदि सम्पत्ति व्यवस्थापन वा लगानी विविधीकरण(पोर्टफोलियो म्यानेजमेन्ट)को लागि घरजग्गा वा शेयरको विकल्प खोजिएको हो भने उपलब्ध स्रोत बाँडफाँड गरी दुवैमा लगानी गर्नु बुद्धिमानी हुनसक्छ, जसले गर्दा शेयरबाट पाइने गुणात्मक वृद्धि, नियमित लाभांस र पुँजीगत लाभको साथै घरजग्गाको एकमुष्ट पुँजीगत लाभको मिश्रणबाट खुद मुनाफा केही वृद्धि हुन सक्नेछ ।

नेपाली तारा अनलाइनमा प्रकाशित http://nepaltara.com/News/13106-2/

बैंकहरुको ३७ प्रतिशत पुँजी बढ्दा आम्दानीमा २६ प्रतिशत वृद्धि

हाल संचालनमा रहेका २८ बाणिज्य बैंकहरु मध्ये सार्वजनिक शेयर निष्कासन नगरेको राष्ट्रिय बाणिज्य बैंकलाई छोडेर हेर्ने हो भने नेपाल राष्ट्र बैंकले तोकेको ८ अरबको चुक्ता पुँजी पुर्याउन २७ बैंकहरुले बोनस, हकप्रद, मर्ज वा प्राप्तिका माध्यमबाट आर्थिक वर्ष २०७३/७४ मा ४७ अरव ६० करोड २२ लाख ४३ हजार पुँजी थप गरेका छन् । 

आर्थिक वर्ष २०७२/७३ को लागि कायम १ खर्व २६ अर्व ८१ करोड ४९ लाख १९ हजार रहेको बैंकहरुको चुक्ता पुँजी आ.व. २०७३/७४मा १ खर्व ७४ अर्व ४१ करोड ७१ लाख ६२ हजार पुगेको वित्तिय विवरण प्रकाशित गरेका छन् । यसै आ.व.को अन्तिम प्रतिवेदन तयार गर्ने अवधिसम्ममा बोनस, हकप्रद, मर्ज वा प्राप्तीबाट बाणिज्य बैंकहरुले चुक्ता पुँजी ८ अर्व पुर्याउनुपर्ने हुँदा पनि बैंहरुको चुक्ता पुँजी २ खर्व १६ अर्व भन्दा बढि हुने पक्का छ । त्यस आधारमा १ आ.व.मा नै बैंकहरुको चुक्ता पुँजी ७० प्रतिशतभन्दा बढिले बढ्ने छ ।

तुलनात्मक रुपमा सबैभन्दा बढि पुँजी जनता बैंक नेपालले बढाएको छ । उसको पुँजी २०३.१२ प्रतिशतले बढेको छ भने बैंक अफ काठमाण्डु, प्रभु बैंक र नविल बैंकले पुँजी थप भएको छैन ।

सबैंभन्दा बढि पुँजी थप भएका बैंकहरु (रकम रु हजारमा)


हालै प्रकाशित बैंकहरुको वित्तिय विवरणको आधारमा हेर्दा बैंकहरुले ३७.५४ प्रतिशतले चुक्ता पुँजी बढाइसकेका छन् भने खुद मुनाफा भने २६.०७ प्रतिशतले मात्र बढेको छ । २७ बाणिज्य बैकहरुले आव २०७३/७४ मा खुद ४२ अरव १८ करोड १ लाख ७४ हजार कमाए । जनता बैंकले पुँजीसँगै मुनाफा प्रतिशत पनि निकै बढाएको छ, जसलाई बैंक अफ काठमाण्डुले पछ्याएको छ । आव २०७३/७४ मा उल्लेख्य प्रतिशतमा बढाउने बैकहरु निम्न अनुसार छन् । 

सबैंभन्दा बढि प्रतिशले मुनाफा बढाएका बैंकहरु (रकम रु हजारमा)


बैंकहरुले चुक्ता पुँजी मार्फत मात्र आफूलाई बलियो संस्था बनाएका होइनन्, गत आवमा उनीहरुले जगेडा कोष पनि उल्लेख्य बढाए ।

आव २०७२/७३ को भन्दा ९० प्रतिशले बढाएर जगेडा कोषमा १ खर्व ६ अर्व ३५ करोड २६ लाख ७२ हजार पुर्याए । जगेडा कोष बढाउने मामलामा नेपाल बैंक लि. सबैभन्दा अब्बल देखिएको छ । उसले एक आ.व.मा १३१० प्रशितको हाराहारी जगेडा कोष बढाएको छ । यसमा उसले सम्पति तथा अन्य कम्पनीको शेयर विक्रिको नाफाको योगदान उल्लेख्य रहेको छ । उसलाई भने जनता बैंकले पछ्याएको छ ।

सबैंभन्दा बढि प्रतिशले जगेडा काेष बढाएका बैंकहरु (रकम रु हजारमा)


यसरी बैंकहरुले एकै वर्षमा संस्थागत सवलता हासिल गर्न निकै मेहेनत गरेका छन् । जसले गर्दा लगानीकर्ताको प्रतिफलको मुख्य आधार प्रतिशेयर आम्दानीमा सामान्य नकारात्मक असर पुगेको देखिन्छ । गत आ.व.मा बैंकहरुले औसत सामान्य प्रतिशेयर करिव २४.१८ रुपैयाँ कमाए, जुन आव ७२/७३मा करिव २६.३८ रुपैयाँ रहेको थियो । पुँजी वृद्धिमा केन्द्रित हुनु अनि बोनस र हकप्रदका माध्यमले थप भएको पुँजीले तत्काल मुनाफा आर्जन नसकेकोले नै प्रति शेयर आम्दानी केही घटेको हो ।समग्रमा बैंकहरुले बढाएको पुँजी, खुद मुनाफा र जगेडा कोषको अवस्था निम्न अनुसारको रहेको छ ।


अार्थिक न्यूज अनलाइनमा 24 August 2017 (8 Bhadau 2074) मा प्रकाशित
http://aarthiknews.com/2017/08/107914

प्रति शेयर आम्दानी अन्यौलता

आर्थिक वर्षको अन्त्यसँगै कम्पनीहरूको वार्षिक कारोवारको आर्थिक अवस्था र मुनाफा सहितको चौथो अपरिष्कृत त्रैमासिक वित्तीय विवरणहरू प्रकासन शुरु भएको छ । यो त्रैमासिक वित्तीय विवरण भएता पनि यसले कम्पनीहरूको एक आर्थिक वर्षमा कति पुँजी लगाए, कति कमाए र कतिसम्म लाभांस दिन सक्छन् अनुमान गर्ने आधार पनि दिन्छ । सोही आधारमा लगानीकर्ताहरू कुन शेयर किन्ने र कुन बेच्ने लगानीसम्बन्धी निर्णय गर्दछन् । तर हालै प्रकाशित वित्तीय विवरणहरूमा लगानी निर्णयलाई प्रभावित गर्ने मुख्य वित्तीय सूचक वा अनुपात देखाउने प्रति शेयर आम्दानीमा अपनाइएको फरकफरक मापदण्डले गर्दा विगतको भन्दा फरक प्रकृतिको प्रति शेयर आम्दानी प्रस्तुत भए । यसले सामान्य प्रति शेयर आम्दानी निकाल्दै आएका आमलगानीकर्ता र कारोवारीहरूमा अन्यौलता ल्यायो ।

वित्तीय विवरण सम्बन्धी कानुनी प्रावधान

धितोपत्र दर्ता तथा निष्काशन नियमावली, २०७३ को परिच्छेद ७ ले अनुसूची १४ मा उल्लिखित विवरण सो त्रैमासिक अवधि समाप्त भएको तीसदिन भित्र बोर्ड समक्ष पेश गर्नुपर्ने र त्यस्तो प्रतिवेदन राष्ट्रिय स्तरको दैनिक पत्रिकामा समेत प्रकाशित गर्नुपर्ने व्यवस्था गरेको छ । नियमावलीको अनुसूची १४ अनुसार त्रैमासिक विवरणमा गत वर्ष र यस वर्षको सोही अवधिको तुलनात्मक विवरण, सम्बन्धित पक्ष बीच भएको कारोवार सम्बन्धी विवरण समेत खुलाएर सो त्रैमाससम्मको वासलात र नाफानोक्सान सम्बन्धी वित्तीय विवरण प्रकाशित गर्नुपर्ने उल्लेख छ । यस्तो विवरणमा न्यूनतम रुपमा प्रमुख वित्तीय अनुपातहरू जस्तैः प्रति शेयर आम्दानी, मूल्य आम्दानी अनुपात, प्रति शेयर नेटवर्थ, प्रति शेयर कुल सम्पतिको मूल्य, तरलता अनुपात सम्बन्धी विवरण उल्लेख छ ।

त्रैमासिक विवरणमा प्रस्तुत हुने त्यस्ता वित्तीय विवरणका अतिरिक्त व्यवस्थापकीय विश्लेषण, कानुनी कारवाही सम्बन्धी विवरण, संगठित संस्थाको शेयर कारोवार सम्बन्धी विश्लेषण, समस्या तथा चुनौति, संस्थागत सुशासन सम्बन्धी जानकारी अध्यक्ष/कार्यकारी प्रमुखले सत्य, तथ्यताको उदघोष सहित प्रकाशित गर्नुपर्ने व्यवस्था छ ।

प्रति शेयर आम्दानी

सामान्य रुपमा प्रति शेयर आम्दानी अर्थात् ईपिएस भनेको कायम सर्वसाधारण शेयरमा कम्पनीले गरेको खुद आम्दानीको हिस्सा हो । यसले कम्पनीको मुनाफा आर्जनको क्षमता देखाउने हुँदा कम्पनीको आधारभूत पक्षको विश्लेषणको प्रमुख सूचकको रुपमा लिइन्छ । प्रति शेयर आम्दानीले कम्पनीले प्रत्येक शेयरबाट संकलित पुँजी परिचालन गरेर कमाएको नाफालाई वित्तीय तथ्यांकमा व्यक्त गर्दछ । त्यसैले प्रति शेयर आम्दानी भनेको कम्पनीले सर्वसाधारण शेयरधनीको लागि कमाएको मुनाफा हो । हुनतः प्रति शेयर गणना गर्ने विभिन्न सूत्रहरूको विकास भएको छ । अन्तराष्ट्रिय रुपमा समेत विभिन्न किसिमका सूत्रहरूको प्रचलनमा रहेको पाइन्छ । नेपालको सन्दर्भमा पनि बैंकिग क्षेत्रमा नेपाल फाइनान्सियल रिपोर्टिङ सिस्टम (एनएफआरएस) को प्रचलनसँगै भारित औसत पुँजीको अवधारणा सहितको सूत्र ३ बाट प्रति शेयर आम्दानी गणना विधि प्रयोगमा आएको छ ।

सामान्य रुपमा कम्पनीले सबै खर्च र तिर्नुपर्ने रकम घटाएर आउने रकम अर्थात् सर्वसाधारण शेयरधनीहरूका लागि उपलब्ध हुने रकमलाई कायम शेयर संख्याले भाग गरेर सामान्य प्रति शेयर आम्दानी निकालिन्छ । यसको लागि, 
  • सूत्र १: खुद आम्दानी/कायम कुल सर्वसाधारण शेयर संख्याको सामान्य सूत्र प्रयोग गरिन्छ । यदि कम्पनीले अग्राधिकार शेयरबाट पुँजी संकलन गरेको छ भने त्यस्तो अवस्थामा खुद आम्दानीबाट कायम अग्राधिकार शेयरका लागि लाभांस घटाएर कायम कुल शेयर संख्याले भाग गरिन्छ ।
  • सूत्र २: (खुद आम्दानी – अग्राधिकार शेयरका लागि लाभांस)/कायम कुल सर्वसाधारण शेयर संख्या, यसका साथै अन्तराष्ट्रिय रुपमा कम्पनी विभिन्न समयमा पुँजी संकलन र परिचालन गरेको आधारमा निम्न प्रकारका सूत्रहरूको समेत प्रयोग गर्ने चलन रहेको छ ।
  • सूत्र ३ः (खुद आम्दानी – अग्राधिकार शेयरका लागि लाभांस)/भारित औसत सर्वसाधारण शेयर संख्या
  • सूत्र ४ः (खुद आम्दानी – अग्राधिकार शेयरका लागि लाभांस)/औसत सर्वसाधारण शेयर संख्या
  • सूत्र ५ः (नियमित संचालन मुनाफा – अग्राधिकार शेयरका लागि लाभांस)/भारित औसत सर्वसाधारण शेयर संख्या

विगतको प्रचलन र हाम्रो सन्दर्भ

नेपालमा एभरेष्ट बैंक, कृषि विकास बैंक र तारागाउँ होटलले मात्र अग्राधिकार शेयर जारी गरी पुँजी संकलन गरेको हुँदा सामान्यतः कम्पनीको खुद आम्दानी नै सर्वसाधारण शेयरधनीहरूको मुनाफाको रुपमा लिइन्छ र यसलाई कम्पनीको कायम शेयर संख्याले भाग गरेर सामान्य प्रति शेयर आम्दानी निकाल्न प्रचालन रहेको छ । कम्पनीहरूले आर्थिक वर्ष २०७२/७३ सम्म प्रति शेयर आम्दानीको सामान्य सूत्र १ वा सूत्र २ प्रयोग गरेर नै प्रति शेयर आम्दानी निकाल्ने गरिन्थ्यो ।

प्रति शेयर आम्दानी र लगानीको सम्बन्ध

लगानीकर्ताको लगानी निर्णयको मुख्य आधार कम्पनीको मुनाफा र लाभांस नै हो । अझ दोस्रो बजारमा लगानी निर्णयलाई मुनाफा र प्रति शेयर आम्दानीले निकै प्रभाव पार्दछ । यसको मुख्यकारण मुनाफाको सोझो सम्बन्ध लाभांस क्षमतासँग जोडिन्छ, जुन लगानीकर्ताको लगानीमा प्राप्त हुन्छ । कम्पनीको संचालक समितिले चाहेको अवस्थामा सामान्यतः खुद मुनाफा वा प्रति शेयर आम्दानीको ८० प्रतिशतसम्म लाभांसको लागि छुट्याउन सकिन्छ । प्रति शेयर नेटवर्थ चुक्ता पुँजीको दोब्बर भएको अवस्थामा मुनाफाको सम्पूर्ण रकम नै लाभांसको रुपमा बाँड्न पनि सकिन्छ ।

प्रति शेयर आम्दानीले लाभांससँगै मूल्य आम्दानी अनुपात (Price earning ratio), लाभांस भुक्तानी अनुपात (Dividend payout ratio) र शेयर पुँजी वा नेटवर्थमा प्रतिफल (Return on equity) लाई असर गर्दछ । त्यसैले फरक सूत्रगत आधारमा फरक प्रति शेयर आम्दानी आउने वित्तिकै अन्य वित्तीय अनुपातहरू समेत प्रभावित हुँदा कुन शेयर किन्ने, बेच्ने वा होल्ड गर्ने जस्ता लगानी निर्णय समेत प्रभावित हुनेछ ।

नयाँ प्रचलन

आर्थिक वर्ष २०७३/७४ सँगै बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूमा एनएफआएएस विधिबाट आय गणना गर्ने प्रचलनको शुरुवात गरिएको छ, जसले कम्पनीले आम्दानी गर्न प्रयोग गरेको भारित औसत पुँजीलाई ध्यान दिन्छ । अर्थात् कम्पनीले विभिन्न समयमा विभिन्न किसिमले संकलित रकमलाई आयआर्जन गर्न प्रयोग गरेको अवधिले समायोजन गरी भारित औसत निकाल्छ । एनएफआरएसको नेपाल लेखामान प्रणाली (नास)को ३२ बुँदामा प्रति शेयर आय गणनासम्बन्धी विधि दिईएको छ । जसले निम्न कुरामा ध्यानदिनुपर्ने उल्लेख गरेको छः
  • आधारभूत वा समायोजित (Diluted) प्रति शेयर आयको गणना गर्दा प्रयोग गरिने रकम (सूचक)ले नाफा वा नोक्सानीमा पुर्याएको योगदानको आधारमा समायोजन ।
  • आधारभूत वा समायोजित प्रति शेयर आयको गणना गर्दा भारित औसत सर्वसाधारण शेयरलाई भाजकको रुपमा प्रयोग गरिँदा एक आपसमा समायोजन ।
  • पुँजी संकलनका उपकरणहरू (विशेष परिस्थितिमा जारी हुने शेयर) जसले भविष्यमा संभावित प्रति शेयर आयलाई प्रभावित गर्दछ, तर प्रतिवेदनको अवधिमा समायोजित प्रति शेयर आयको गणनामा असर नगर्ने अवस्थामा त्यस्ता उपकरणलाई समायोजन गर्नुनपर्ने रुपमा लिने ।
  • यदि कम्पनीले वासलात मिति पछि उक्त अवधिको वासलातलाई असर पुग्ने उल्लेख्य सर्वसाधारण शेयर कारोवार भएको वा सर्वसाधारण शेयरको कारोवार हुने संभावना जसले कायम हुने शेयर संख्यामा उल्लेख्य परिवर्तन ल्याउँछ, सोको विवरण । उदाहरणको लागि सर्वसाधारण शेयर जारी र शेयरको नगद, वारेन्ट र अप्सन, परिवर्तन र एक्सरसाइज (नास ३४.१७) ।

अन्यौलता र निकास

पुँजीकरणको नयाँ प्रचलनसँगै आमलगानीकर्ताहरू यथार्थ प्रति शेयर आम्दानी सम्बन्धमा अन्यौलतामा परेका छन्, किनभने पहिलेको सामान्य सूत्रले निकाल्दा आउने प्रति शेयर आम्दानी भन्दा एनएफआरएस सूत्रबाट बढि प्रति शेयर आय आउँछ । यसले मूलतः परिचालित प्रति शेयर पुँजीमा आम्दानी हेर्ने हुँदा र वास्तविक लाभांस क्षमतालाई प्रतिविम्वित गर्दैन्, किनभने कम्पनीको खुद आम्दानीले प्रकाशित प्रति शेयर आम्दानी अनुसारको लाभांस भुक्तानी क्षमता राख्दैन । पहिले विशेषगरी विमा कम्पनीहरूको प्रति शेयर आम्दानी र लाभांस भुक्तानी बीचमा रहँदै आएको अपारदर्शिता र अन्यौलता अब बैंक तथा वित्तीय संस्थामा पनि देखिने संभावना बढेकोछ । एनएफआरएस विधि लेखांकन सर्वस्वीकृत विधि भएता पनि लगानीकर्ताको चासो प्रति शेयर बाँडफाँडका लागि कति आम्दानी उपलब्ध हुनसक्ने रकम अन्यौलपूर्ण बनेको छ ।

यसले एकातिर संभावित प्रति शेयर लाभांसको दर सामान्यरुपमा गणना गर्न नसकिने हुन्छ भने अर्कोतिर कम्पनीले कहिले र कुन अवधिमा बोनस र हकप्रदलाई पुँजीकरण गरेको छ र कुन आधारमा प्रति शेयर आय गणना गरेको हो पारदर्शी नहुने अवस्था छ । यसो हुँदा आमलगानीकर्ता जो सामान्य प्रति शेयर आम्दानी, मूल्य आम्दानी अनुपात र नेटवर्थ जस्ता आधारभूत वित्तीय सूचकको समेत ज्ञान राख्न सक्दैनन् उनीहरू थप अन्यौलमा पर्ने र जोखिम व्यहोर्नु पर्ने अवस्थामा पुग्नेछन् ।

यसको साथै वित्तीय विवरण प्रकाशित गरेका कम्पनीहरू कसैले एनएफआरएस र कसैले सामान्य सूत्रबाट प्रति शेयर आय गणना गरी विवरण प्रकाशित गरेका छन् । विशेषगरी ठूलो परिणाममा हकप्रद जारी गरी पुँजी संकलन गरेका बैंकहरूले एनएफआरएस विधिबाट र केहिले सामान्य सूत्रबाट प्रति शेयर आम्दानीको गणना र प्रस्तुत गरेबाट कतै पुँजीको भारी थपिएसँग बढि प्रति शेयर आम्दानी देखाउन त एनएफआरएस लागु गरेका त होइनन् भन्ने आम चासो उब्जेको छ । जानकारहरूका अनुसार प्रति शेयर आम्दानीको लेखांकनका लागि नियामकबाट कुनै सूत्र वा मापदण्ड निर्देशित छैन, जसले गर्दा कम्पनीहरूले आफ्नो अनुकूलतामा कहिले एनएफआरएस त कहिले सामान्य विधिबाट प्रति शेयर आम्दानीको गणना गर्ने गरेको पाइन्छ ।

एउटा बैंकले त प्रति शेयर आम्दानी एनएफआरएस विधिबाट गरे पनि टिप्पणीमा यो एनएफआरएस विधिबाट गरिएको होइन भन्ने उल्लेख गरेको छ । यसरी प्रति शेयर आम्दानीको गणना र वित्तीय विवरण प्रस्तुतिमा एकरुपता नहुँदा आमलगानीकर्ता यथार्थ र शुद्ध सूचना पाउनबाट समेत वञ्चित हुनपुगेका मात्रै होइनन् र कुन विधि आधिकारिक हो भन्ने निक्र्यौल गर्न नसक्ने अवस्थामा पुगेका छन् । लेखांकनमा जुन विधि अपनाइएता पनि एकरुपता र यथार्थ जानकारी नै आमलगानीकर्ताको चासोको विषय हो ।

यसको निकास भनेको नियामक निकायहरू नेपाल राष्ट्र बैंक, नेपाल धितोपत्र बोर्ड, बिमा समितिले सम्बन्धित सरोकारवालाहरूसँगको सहकार्यमा सबै कम्पनीहरूका लागि आयव्ययको गणना गर्ने एउटै मापदण्ड तयारी गरी कार्यान्वयनमा ल्याउनु नै हो । यदि एनएफआरएस अनुसार नै वित्तीय विवरण तयार हुने अवस्थामा स्पष्ट टिप्पणी सहित वा लेखांकन प्रति शेयर आम्दानी (Accounted earning per share) र बाँडफाँडयोग्य प्रति शेयर आम्दानी (Dispensable earning per share) को उल्लेख गरी विवरण प्रकाशित गरिनुपर्दछ । बिमा कम्पनीहरूको वित्तीय विवरणमा समेत संभावित एक्चुलरी भ्यालुयसनको रकम उल्लेख गरिनु पर्दछ, जसले केहि हदसम्म यथार्थ संभावित प्रतिफलको अनुमानलाई सघाउँदै लगानीमा प्रतिफलको अन्यौलता हटाउने छ भने बजारलाई लगानीकर्ता मैत्री र पारदर्शी पनि बनाउने छ ।

लगानी सम्बन्धी निर्णय, प्रतिफल र जोखिमको सम्पूर्ण भागिदार अन्तत लगानीकर्ता नै हुनेहुँदा कुनै कम्पनीको शेयर किनबेच गर्दा उक्त कम्पनीको वित्तीय व्यवसायिक र व्यवस्थापकिय विश्लेषण र परिक्षण गर्ने जिम्मेवारी भने लगानीकर्ता स्वयंको हुने हुँदा थप सचेत र सजग हुनुको विकल्प रहँदैन ।

काराेवार दैनिकमा २०७४ साउन २७ गते प्रकाशित
Published in Karobar daily on 13 August 2017

Saturday, August 12, 2017

सेयर ज्ञान १ : सोझा लगानीकर्ता यसरी फस्छन् ‘बुल ट्रयाप’मा, यस्तो छ बच्ने उपाय

शेयरमा लगानीको मुख्य लोभ भनेको लाभांश र पुँजीगत लाभ नै हो । कारोबारी वा छोटो समयको लगानी गर्नेलाई पुँजीगत लाभको लोभ हुन्छ भने दीर्घकालीन लगानीकर्ताहरु भने लाभांशसँगै पुँजीगत लाभको लोभमा शेयर किन्दछन् । त्यो भनेको लगानीकर्ता र कारोबारीले लगानी वा कारोवार बापत खोजेको वा अपेक्षित प्रतिफल अर्थात मुनाफा नै हो । त्यसैले शेयर बजारका लगानीकर्ता वा कारोबारीलाई लाभांश र पुँजीगत लाभको लोभले डोहोर्याइरहन्छ र यसका लागि भविष्यको संभावित जोखिम उठाउन लगानीकर्ताहरु तयार हुन्छन् । त्यस भए जोखिम के हो त ? के जोखिम उठाउनेबित्तिकै मुनाफा सुनिश्चित नै हुन्छ ? सामान्य शब्दमा जोखिम भनेको भविष्यको अनिश्चितता हो । शेयर बजारमा यस्तो अनिश्चितता निकै धेरै हुन्छ, जस्तोः
क) मूल्य घटबढको जोखिम, 
ख) कम्पनीको व्यवस्थापन र व्यवसायिक जोखिम, 
ग) देशको आर्थिक नीति, नियामकको नीति नियम र राजनीतिक जोखिम, 
घ) राष्ट्रिय तथा अन्तराष्ट्रिय आर्थिक परिवेशले निम्त्याउने जोखिम, 
ङ) शेयर क्रेता र बिक्रेताको निहित स्वार्थगत जोखिम । 

कम्पनी एउटा पक्षले व्यवस्थापन र संचालन गरेको हुन्छ, नियामकले त्यसको नियमन गर्दछ अनि सरकारले सो क्षेत्रका लागि समय समयमा नियमकानुन बनाउँछ भने राष्ट्रिय अन्तराष्ट्रिय कारण आर्थिक, राजनीतिक परिवेशमा परिवर्तन आउँछ । यस्ता परिवर्तनहरुको प्रभाव सकारात्मक वा नकारात्मक कस्तो हुन्छ भन्ने कुनै निश्चित हुँदैन । यी सबै कुराले अन्ततः उक्त कम्पनीको शेयर मूल्यमा प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष प्रभाव पार्दछ । यी सबै अनिश्चितताहरुको जोखिम भने लगानीकर्ता र कारोबारीले उठाउँछ ।

यस्तो जोखिम लिने क्षमता व्यक्तिपिच्छे फरक हुन्छ । लगानीकर्ताको जोखिम लिने क्षमता पैसाको स्रोत बचत वा ऋण, कुनै कम्पनीको सूचनामा पहुँच र सोसम्बन्धमा बुझाई, विश्लेषण र पूर्वानुमानमा निर्भर रहन्छ । यसैको आधारमा कुनै पनि कम्पनी सम्बन्धी आफ्नो धारण बनाउँछन् र शेयर किन्न र बेच्न अग्रसर हुन्छ । अर्थात् एउटा लगानीकर्ताले यो कम्पनीको भविष्यमा हुने आम्दानी समेतको आधारमा शेयरको मूल्य घट्छ भन्ने सोच्न थाल्छ भने अर्कोले त्यसको विपरीत कम्पनीको भविष्य अझ राम्रो हुने र शेयरको मूल्य पनि बढ्ने पूर्वानुमान गर्दछ । बेच्नेले शेयर बेचेर जोखिम घटाउन थाल्छ भने किन्नले जोखिम उठाउन थाल्छ ।

यहाँ किन्ने र बेच्ने दुवैले आफ्नो निर्णयलाई सही नै आँकलन गर्दछन्, तर त्यसको यथार्थमा के हो भन्ने सँधै अनिश्चित नै हुन्छ ।

हो, यस्तो अनिश्चितता वा जोखिम उठाउँदा कहिले नाफा हुन्छ भने कहिलेकाहीँ घाटा हुन्छ । लाभांशगत नाफा वा घाटा सम्बन्धित कम्पनीको व्यवसायिक कार्यसम्पादन र खुद मुनाफा (प्रति शेयर आम्दानी)मा निर्भर गर्दछ भने पुँजीगत लाभ बजारमा उक्त कम्पनीको शेयरको माग र आपूर्तिमा निर्भर रहन्छ ।

बुल र बुल ट्रयाप

शेयर बजारको सन्दर्भमा बुल भनेको बजारको बढ्दो अवस्था हो र यस्तो अवस्थामा लगानीकर्ता र कारोवारीहरु निकै उत्साहित हुँदै भविष्यको सम्बन्धमा समेत सकारात्मक हुन्छन् । यो समयमा लगानीकर्ताहरुको मनोबल उच्च हुन्छ र भविष्यमा बजार थप उचाइमा पुग्ने र अहिले शेयर किनेर थप मुनाफामा बेच्न आतुर हुन्छन् । बजारमा केवल मुनाफाको मात्र अवसर देख्छन् । यस्तो समग्र बजार, बजारको कुनै उपसमूह वा कुनै कम्पनीको मात्र पनि हुनसक्छ ।

बुलको पनि शुरु, मध्यम र उत्कर्ष अवस्था हुन्छ । सामान्य विश्लेषणबाट यस्तो पहिचान गर्न निकै गाह्रो पनि हुन्छ भने बुल अवस्थामा बजारमा प्रवाह हुने र प्रवाहित गरिने वास्तविक तथा प्रायोजित सकारात्मक समाचार र मनोभावले गर्दा धेरैले केवल शेयरको मूल्य बढेको मात्र देख्छन् ।

तर, यस्तो अवस्था कति समय रहन्छ, त्यो पुनः अनिश्चित हो । परिवर्तन अवश्यम्भावी छ । लगानीकर्ताको मनोभाव, व्यवसायिक वातावरण, कम्पनीको व्यवस्थापन र मुनाफा, कानुनी र सामाजिक–आर्थिक वातावरणले गर्दा बुलको अवस्थामा कुनै पनि समय परिवर्तन हुनसक्छ । केही क्षण अगाडिसम्म निकै उच्च माग भएको शेयरको माग केही समयपछि नहुनसक्छ ।

बुल बजारको उत्कर्षमा पुगेर फर्किने अवस्था लगानीकर्ताहरुका लागि सबैभन्दा घातक हुन्छ । यसबेला बजार चरम अवस्थामा हुन्छ र कम्पनीका शेयरहरु विभिन्न कारणले माग र मूल्यको दृष्टिकोणबाट उचाईमा हुन्छन् । लगानीकर्ताहरुले अलिकति पनि होस् पुर्याउन नसक्दा निकै ठूलो नोक्सानी व्यहोर्नुपर्ने संभावना यस्तो बेलामा उच्च हुन्छ । यसरी शेयरको उच्च मूल्यमा खरिदका कारण सिर्जना हुने उच्च जोखिमको अवस्थालाई बुल ट्रयाप भन्न सकिन्छ । यस्तो अवस्थामा केही टाठाबाठा र संस्थागत लगानीकर्ताहरु भने बजारको बुल अवस्थाको उपयोग गर्दै मुनाफा संकलन गर्न पछि पर्दैनन् अर्थात् प्रोफिट बुक गर्न थाल्छन् । अर्कातिर आम लगानीकर्ताहरुलाई बजार थप बढ्ने लोभ र लालसाले निकै उच्च मूल्यमा शेयर किन्न प्रेरित गर्छ । अर्थात् बजारमा थापिएको उच्च मूल्यको पासोमा पर्छन् ।

निकै थोरै संस्थागत लगानीकर्ता, थोक बिक्रेता (मार्केट डिलर)को अभाव, बजार तथा सूचनामा सबै लगानीकर्ताहरुको पहुँचमा कठिनाई, लगानी तथा जोखिम सम्बन्धी अध्ययन, अभिमुखीकरण र तालिमको अभाव, बजारमा उपलब्ध बित्तीय उपकरणहरुको केवल शेयरमात्र हुनु आदि कारण हाम्रो जस्तो सानो शेयरबजारमा बुल ट्रयापको संभावना पनि बढी नै हुन्छ ।

बुल ट्रयापबाट बच्ने उपाय

पक्कै पनि लोभ र अनिश्चितता नहुने हो भने दोस्रो बजारमा अंकित मूल्यमा थप मूल्य तिरेर शेयर खरिद बिक्री हुँदैन थियो होला । अनि यस्तो लोभको सही तह के हो ? र कतिमा नियन्त्रण गर्ने ? सबैभन्दा जटिल प्रश्न यही हो । लोभलाई शूून्यमा झार्ने हो भने शेयर किनबेच मात्र होइन सामाजिक–आर्थिक वातावरणबाट समेत बाहिरिनुको विकल्प रहँदैन । तर, यही लोभको उचित व्यवस्थापन गर्दै जोखिम र मुनाफा बीच सन्तुलन कायम गर्न सकिएन भने लोभले लाप र लाभले विलाप अर्थात् बुल ट्रयापमा पर्ने संभावना उच्च हुन्छ ।

यसका लागि सबैभन्दा पहिले शेयरबजारमा जोखिम छ भन्ने आत्मस्वीकार गरी आफ्नो जोखिम वहन क्षमतालाई आंकलन गर्नु पर्दछ । त्यसपछि जोखिम वहनका लागि मानसिक–आर्थिक रुपमा तयार भई निश्चित सीमासहितको मापदण्ड तयार गर्नुपर्दछ । भनेको यति प्रतिशतसम्म नाफा वा घाटा व्यहोर्न यति समयसम्म कुर्न तयार हुन्छु र यस्तो अवस्थामा सिर्जना हुनसक्ने जोखिमलाई यसरी व्यवस्थापन गर्नेछु भन्ने अनौपचारिक नै भए पनि सोंच वा योजना बनाउनुपर्छ ।

यति भएपछि बजारमा निर्धारित सीमा वा अनुशासनभित्र रहेर मात्र कारोवार वा लगानी गर्नुस् नकि बजारको प्रवाहित सूचनाको आधारमा । यदि कारोवारी हो भने जोखिम बहनको तल्लो सीमा अर्थात् यति प्रतिशतसम्मको घाटा व्यहोर्छु भनेको सीमामा पुग्नैै लाग्दा नै त्यसलाई बिक्री गर्नुस । भोली महंगिन्छ भन्ने लोभ निकै घातक हुनसक्छ । यस्तै शेयरको मूूल्य बढिरहेको अवस्थामा समेत चाहेको मुनाफा आउने बित्तिकै तत्काल नयाँ जोखिम लिने स्तर तयार गर्नुस वा बिक्री गरिहाल्नुस् । प्राविधिक भाषामा यसलाई स्टपलस वा प्रोफिट बुक भनिन्छ ।

तर, दीर्घकालीन लगानीकर्ता हुनुहुन्छ भने आफूूले धैर्य गर्छु भनेको समयसम्म उक्त शेयरलाई बेच्ने निर्णय नगर्नुस् । बजारमा शेयर मूल्य निकै तल आउन थाले सस्तोमा शेयर किनेर उक्त कम्पनीको शेयरको औसत लागत घटाउनुस र निकै बढेको अवस्थामा धारण गरेको शेयरमध्ये निश्चित प्रतिशत वा हिस्सा बिक्री गरी मूूल्यमा केही सुधार (करेक्सन) आएपछि किन्ने गरी मुनाफा बुक (प्रोफिट बुक) गर्नुस् ।

सबै कुराको निश्कर्ष भनेको विशेष गरी बजार द्रुत गतिमा बढिरहेको र उच्च विन्दुमा पुगेको अवस्थामा विशेष सतर्कता र सचेतता अपनाएर आफ्नो लगानी वा कारोबार रणनीति र जोखिमवहन क्षमता अनुसार जोखिमको अल्पकालीन व्यवस्थापन गर्नुपर्दछ । बजारमा बेच्ने पक्षले विभिन्न सूचना प्रवाह गरेर शेयर किन्न प्रोत्साहित गर्छ वा पासो थाप्छ । त्यसैले बजारमा आमलगानीकर्ता वा कारोवारी सदैव सचेत र सजग हुनुपर्दछ । मुनाफाको अति लोभ वा बजारप्रतिको उत्साहले कहिलेकाहीँ उच्च मूल्यको पासो वा बुल ट्रयापमा पार्नसक्छ । यो विशेषगरी कारोवारीका लागि निकै घातक हो भने दीर्घकालीन लगानीकर्ताका लागि पनि दीर्घकालीन औसत लागतको थप भार हो । पक्कै पनि बजारमा सधैं आफूले सोचेको जस्तो हुँदैन र यो विभिन्न कारणले परिवर्तन हुन्छ, जसले नाफा र घाटाको अवस्था आउँछ ।

शेयर बजारको सबैभन्दा सशक्त सूत्र आफ्नो जोखिम क्षमता पहिचान गर्दै आधारभूत पक्षहरुको आधारमा कम्पनीको शेयरको माग र आपूर्तिको अवस्था पहिचान गरी जोखिमवहन क्षमताको आधार तयार मापदण्ड र अनुशासित भएर लगानी वा कारोवार गर्नु हो । यसले बुल ट्रयाप मात्र होइन बियरिस अवस्थामा समेत सघाउनेमा कुनै दुई मत नहोला ।

बिजशाला अनलाइनमा २०७४ साउन १५ गते प्रकाशित,
http://www.bizshala.com/story/%E0%A4%B8%E0%A5%8B%E0%A4%9D%E0%A4%BE-1

सेयर ज्ञान २ : यस्ता छन् बैंक तथा बित्तीय संस्थामा लगानी गर्नुअघि ध्यान दिनैपर्ने ७ पक्ष

बैंक तथा वित्तिय संस्थाअन्तर्गत (क) बाणिज्य बैंक, ख) विकास बैंक, ग) वित्तीय संस्था(फाइनान्स कम्पनी) र घ) लघुवित्त गरी चार प्रकारका संस्थाहरु स्वीकृत तथा संचालनमा रहेका छन् । हाल २८ वाणिज्य बैंकहरु, ४० विकास बैंकहरु, २८ वित्तीय संस्थाहरु र ५३ लघुवित्तहरु नेपाल राष्ट्रबैंकबाट लाइसेन्स प्राप्त गरी संचालनमा छन् । यसमध्ये नेपाल स्टक एक्सचेञ्ज(नेप्से)मा २७ बाणिज्य बैंक, ३८ विकास बैंक, २४ वित्तीय संस्था र ३२ लघुवित्तहरु नेप्सेमा सूचिकृत भई कारोबार भइरहेका छन् । हुन त नेप्सेमा लघुवित्त र विकास बैंकलाई एउटै उपसूचकमा राखिएको र मर्जमा गएका समेत सूचीबाट हटाउने काम नहुँदा हाल सूचिकृत कम्पनीहरुको संख्य केही बढी नै देखिन्छ ।
 
यसरी हाल बैंक तथा वित्त समूहमा करिब १२१ कम्पनीहरुको कारोबार भइरहेको छ भने करिब २१ लघुवित्तहरुले अझै सार्वजनिक निश्कासन गर्न बाँकी छ । बैंक, विकास बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरुको दर्ता बन्द भएको निकै वर्ष भएतापनि हाल आएर लघुवित्तको समेत दर्ता बन्द छ । हाल लाइसेन्सप्राप्त वा स्वीकृतिको पर्खाइमा रहेका केही संस्थाहरु वा सार्वजनिक निश्कासनका क्रममा रहेका हुँदा बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरुको शेयरमा लगानी तथा कारोबार गर्नुपर्दा क) धितोपत्रको दोस्रो बजारबाट खरिद गर्ने, ख) हकप्राप्त शेयरधनीले लगानी नगरी लिलामीमा आएको शेयर लिलामीमा खरिद गर्ने, ग) एफपिओ जारी भएको अवस्थामा लगानी गर्ने गरी तीन विकल्प मात्र उपलब्ध छन् । यसमध्ये पनि हकप्रदको लिलामी र एफपिओ अब केही समयका लागि मात्र लगानीको विकल्पको रुपमा हुनेछन् । त्यसपछिको विकल्प भनेको दोस्रो बजार अर्थात सेकेण्डरी मार्केट नै हो । 

दोस्रो बजारमा शेयरको किनबेच अंकित मूल्यभन्दा निकै बढीमा हुन्छ । कुन कम्पनीको शेयर कतिमा किन्ने र बेच्ने चातुर्य खेल हो र यहाँ मूल्य निर्धारणको कुनै त्यस्तो निर्दिष्ट मापदण्ड हुँदैन, जसले कतिमा र कहिले किन्दा वा बेच्दा ठीक भन्ने स्पष्ट उत्तर पाइयोस् । मूलतः दोस्रो बजारमा शेयरको मूल्य उक्त कम्पनीको शेयरको माग र आपूर्तिले निर्धारण गर्ने मान्यता राखिन्छ, तर त्यो माग र आपूर्तिलाई कम्पनीको मुनाफा, बजार मूल्य, व्यवसायिक बिस्तार, आर्थिक सामाजिक वातावरण जस्ता धेरै कुराले प्रभाव पार्छ । यसका साथै शेयर बेच्नेहरुले गर्ने अप्रत्यक्ष विज्ञापन आदिले समेत मूल्यमा प्रभाव परिरहेको हुन्छ । 

यस्तै, लगानी वा कारोबार, जोखिमवहन क्षमता, लगानी रणनीति, लगानीको स्रोत र अवधि जस्ता लगानीकर्ता वा कारोवारीको व्यक्तिगत पक्षहरुले पनि शेयर किनबेचमा महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गर्दछ । तसर्थ, लगानीकर्ता वा कारोवारी आफैंले आफ्ना लागि मापदण्ड तयार गरी निश्चित दायरामा रहेर संयमित तरिकाले लगानी वा कारोवार गर्नुपर्ने हुन्छ । 

लगानी निर्णयमा ध्यान दिनुपर्ने मूल वित्तीय सूचकहरु

बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरुको आधारभूत पक्ष भन्ने वित्तिकै प्रतिशेयर आम्दानी, मूल्य आम्दानी अनुपात, नेटवर्थ प्रमुख रहन्छ । यसले कम्पनीको चुरो वित्तीय अवस्था बताउँछ भने खुद आम्दानी र आम्दानीको स्रोत, खराब कर्जाको अवस्था र संभावित नोक्सानी व्यवस्थाबाट फिर्ता, पुँजीकोषको अवस्था, व्यवसायिक विस्तार, खुद सम्पतिमा प्रतिफलको दर, बचतको आकार र लगानी तथा ऋण प्रवाह, सिसिडी रेसियो जस्ता पक्षहरुलाई विस्तृत रुपमा अध्ययन गर्नुपर्छ । खुद आम्दानी र प्रतिशेयर आम्दानी उच्च भएता पनि न्यून जगेडा कोष वा पुँजीगत आधार नै नकारात्मक भएको अवस्थामा कम्पनीले मुनाफा वितरण गर्नै नसक्ने हुनसक्छ । कतिपय अवस्थामा संभावित नोक्सानी व्यवस्थाबाट फिर्ता, सम्पत्ति बिक्रीबाट मुनाफा जस्ता गैरव्यवसायिक मुनाफाले कुल मुनाफामा ठूलो योगदान दिएको हुनसक्छ । कम्पनीहरुबाट प्रकाशित त्रैमासिक वित्तीय विवरण अध्ययन गर्ने र त्यसको संपरीक्षण गर्ने बानी बसाल्नु पनि उत्तिकै अपरिहार्य हुनेछ । कहिलेकाही गलत वा त्रुटिपूर्ण विवरण प्रकाशित भएका पनि हुनसक्नेतर्फ चनाखो हुनैपर्दछ । त्यसैले यस्ता बित्तीय सूचकहरु र तिनको सूत्र पनि थाहा पाउन जरुरी हुन्छ, जुन निम्नअनुसार हुन्छन् : 

१) पुँजी
कम्पनीको अधिकृत, जारी र चुक्तापुँजी हुन्छ । कुल पुँजीलाइ सामान्यतः रू १०० (केही कम्पनीको रू १०)को इकाइमा विभाजित गरी शेयरधनीहरूलाई जारी गरिन्छ । कम्पनीको अधिकतम पुँजी सीमा अधिकृत र त्यसमध्ये जारी गरिएको जारी पुँजी तथा जारीमध्ये चुक्ता भएको चुक्तापुँजी मानिन्छ । कम्पनीको पुँजी कति हुने भन्ने व्यवसायको आकार, नियामकको निर्देशन, कम्पनी कानुन जस्ता पक्षहरुले निर्धारण गरेको हुन्छ । बैंक तथा वित्तिय संस्थाहरुको हकमा निम्न अनुसार चुक्तापुँजी तोकिएको छ: 
  • बाणिज्य बैंक : ८ अर्ब 
  • विकास बैंकः राष्ट्रिय स्तरका विकास बैंकहरुका लागि २५० करोड, ४ देखि १० जिल्ले विकास बैंकहरुका लागि १२० करोड, १ देखि ३ जिल्ले विकास बैंकहरुका लागि ५० करोड
  • फाइनान्सः राष्ट्रिय तथा ४ देखि १० जिल्ले फाइनान्स कम्पनीहरुका लागि ८० करोड तथा १ देखि ३ जिल्ले फाइनान्सहरुका लागि ४० करोड न्यूनतम चुक्तापुँजी तोकिएको हुन्छ । 
  • थोक लघुवित्तका लागि ६० करोड, राष्ट्रिय स्तरका लागि १० करोड, क्षेत्रीयका लागि ६ करोड, ४ देखि १० जिल्लेका लागि २ करोड र १ देखि ३ जिल्लेका लागि १ करोड चुक्तापुँजी तोकिएको छ । 
माथि प्रस्तुत गरिएअनुसार तोकिएको पूँजी पुर्याउन हाल बैंक, विकास बैंक र फाइनान्स कम्पनी बोनस, हकप्रद र मर्ज वा प्राप्ति मार्फत अगाडि बढिरहेका छन् । नाेटः हाल सबै बैंकहरूले ताेकिएकाे पुँजी पुर्याएका छन् भने केहि विकास बैंकहरू प्रदेश स्तरमा स्तराेन्नति हुन् १२० कराेड वा राष्ट्रियस्तरकाे हुन् २५० कराेड पुर्याउन प्रयासरत छन् ।  केहि वित्तिय संस्थाकाे भने ताेकिएकाे पुँजी पुग्न बाँकी छ । धेरै प्रदेशमा शाखा र काराेवार छरिएका विकास बैंकहरूले २५० कराेड पुर्याएर राष्ट्रियस्तरमा स्तराेन्नति हुने वा १२० कराेड पुर्याएर एउटा प्रदेशमा काराेवार समेट्नु पर्नेछ ।

लगानी सूत्रः अहिले बैंक तथा वित्तीय संस्थाको शेयर किन्दा तोकिएको पुँजी पुग्न बाँकी, तर सो पुर्याउने आधार भएको बैंक छान्नु उपयुक्त हुन्छ । यसमा पनि सबैभन्दा बढी बोनस दिनुपर्ने र दिनसक्ने हेर्न सकिन्छ । केही समयपछि किन्दा व्यवसायिक विस्तार गर्दै राम्रो आम्दानी गर्ने क्षमता भएको बैंक छान्नु श्रेयस्कर हुन्छ । 

ध्यान दिनुपर्ने कुराः कम्पनीले तोकिएको पुँजी पुर्याउन सक्छ वा सक्दैन र कसरी पुर्याउँछ । त्यसपछिको अवस्था कस्तो हुन्छ । पुँजीको उपयोग कत्तिको भएको छ अर्थात् ओभर क्यापिटलाइज र अन्डर क्यापिटलाइजको अवस्थामा विशेष ध्यान दिनुपर्छ । 

२) प्रतिशेयर आम्दानी

लगानी सम्बन्धी निर्णयको सर्वमान्य एउटा आधार भनेको प्रतिशेयर आम्दानी पनि हो । प्रतिशेयर आम्दानी अर्थात् इपिएसले कम्पनीले चुक्तापुँजीमा हासिल गरेको मुनाफा अर्थात् प्रत्येक शेयरमा भएको कमाई देखाउँछ । यो जति बढि भयो त्यति नै राम्रो हुन्छ । यसले कम्पनीले दिनसक्ने लाभांशको निर्धारण गर्दछ । सामान्यतः प्रतिशेयर आम्दानीको ८० प्रतिशतसम्म लाभांश दिने क्षमता हुन्छ, तर कुनै कम्पनीको जगेडाकोष चुक्तापुँजी बराबर वा सो भन्दा बढी छ भने उसले जति कमाएको छ सबै लाभांशको रुपमा बाँड्नसक्छ । 

सामान्यतः प्रतिशेयर आम्दानी निकाल्न खुद आम्दानीलाई शेयर संख्याले भाग गरे पुग्छ । हुन त अहिले एनएफआरएस विधिले पनि इपिएस गणना गर्ने चलन छ, जसले आम्दानी प्राप्त गर्न उपयोग भएको पुँजीलाई मात्र ध्यान दिन्छ । तर, हामीले सामान्य विधिले गणना गरेर हेरे पुग्छ । 

सूत्र = खुद मुनाफा/कुल साधारण शेयर संख्या 

लगानी सूत्रः बढी प्रतिशेयर आम्दानी भएको कम्पनी राम्रो । 

ध्यान दिनुपर्ने कुरा : कम्पनीले विभिन्न तरिकाले इपिएस निकालेका हुन्छन र कतिपय अवस्थामा बढी आम्दानी देखाउन पनि यस्तो गर्न सक्छन् । त्यस्तै उल्लेखित पुँजीमा हकप्रद, बोनस समायोजन भएको छ वा छैन समेत हेर्नुपर्दछ । विगतको इपिएस र आम्दानीको स्रोत समेत हेर्नु वुद्धिमानी हुनेछ । खुद मुनाफामा अग्राधिकारकाे लागि लाभांस छुट्याएकाे छैन भने खुद मुनाफामा साे लाभांसकाे कटाउनु पदर्छ । 

३) मूल्य-आम्दानी अनुपात

यसलाई पिई रेसियो पनि भनिन्छ । यसले निश्चित आम्दानी गर्न तिर्नुपर्ने मूल्य जनाउँछ । यस्तो अनुपात वा गुना जति कम भयो त्यति राम्रो हो । सामान्यतः पिइ रेसियो १० भन्दा कम भएकोलाई निकै राम्रो मानिन्छ, तर कम्पनी र बजारको अवस्थाअनुसार कति पिइ उपयुक्त भन्ने आफैंले निर्णय गर्नुपर्दछ । 

सूत्र = बजार मूल्य/प्रति शेयर आम्दानी 

लगानी सूत्रः सामान्यतः १० भन्दा कम पीई रेसियो भएका र कम्पनीको भविष्य ठिक भएको अवस्थामा जसरी पनि किन्नु, १०–१५ पाए किन्ने, १५–२० किन्नु उपयुक्त, २०–२५ विचार गरेर किन्ने र यस्तो अनुपात २५ भन्दा बढी भएको अवस्थामा निकै विचार गरेर किन्ने । 

ध्यान दिनुपर्ने कुरा: कम्पनीको शेयरको माग र आपूर्तिको आधारमा मूल्य निर्धारण हुने हुँदा उक्त कम्पनीको माग र आपूर्तिको अवस्था, समग्र समूहको औसत अनुपात र समान कम्पनीहरुको प्रचलित पिई अनुपात हेर्नुपर्दछ । 

४) नेटवर्थ

यसले कम्पनीको वर्तमान खुद सम्पतिकाे अवस्थालाई झल्काउँछ । यो विगतमा १०० रुपैयाँको शेयरको वर्तमान अवस्था हो । नेटवर्थ सकारात्मक नै हुनुपर्छ अर्थात १०० भन्दा बढी हुनुपर्छ । यसलाइ बुक भ्यालु पनि भनिन्छ । यो हामीले निकाल्न गाह्रो हुने भए पनि कम्पनीको त्रैमासिक विवरण हेरेर केही अनुमान गर्न सक्छौं । जति बढी नेटवर्थ त्यति बलियो हो, तर यसले के पनि देखाउँछ भने कम्पनीले आफ्नो आम्दानीको ठूलो हिस्सा नबाँडी जगेडाकोषमा राख्ने गरेको छ । 

प्रति शेयर नेटवर्थ  = शेयरधनीकाे कुल सम्पत्ति । शेयर संख्या  

लगानी सूत्रः बढी नेटवर्थ भएको कम्पनी राम्रो । 

ध्यान दिनुपर्ने कुरा : कम्पनीले नेटवर्थ बढाउन विगतमा लाभांश वितरणमा कन्जुस्याँइ त गरेको छैन ? नेटवर्थ नकारात्मक भएको कम्पनीले जति नै मुनाफा गरे पनि लाभांश बाँडन सक्दैन । 

५) खुद मुनाफा

यसले कम्पनीको उक्त अवधिको खुद मुनाफा अर्थात् सबै प्रकारको खर्च र कर कटाएर शेयरधनीहरुका लागि बाँड्न उपलब्ध हुने खुद रकम देखाउँछ । यसमा मुख्य हेर्नुपर्ने आम्दानीको स्रोत नै हो । कम्पनीले व्यवसाय संचालन गरेर कति कमायो ? गैरव्यवसायिक नाफा कति कमायो ? कतै सम्पति बेचेर पैसा जम्मा गरेको हो कि ? वा पुरानो बक्यौता उठाएर पो नाफा गरेको हो कि ? यी विषयमा विशेष ध्यान दिनुपर्छ । 

लगानी सूत्रः बढी व्यवसायिक मुनाफा भएको कम्पनी अर्थात् खुद ब्याज तथा कमिसन आम्दानी बढी भएको बैंक राम्रो । 

ध्यान दिनुपर्ने कुरा : सम्बन्धित कम्पनीको मुनाफा जायज वा नियमित हो कि होइन ध्यान दिनुपर्दछ। 

६) पुँजीकोष अनुपात

बैंक तथा वित्तीय संस्थाले आफ्नो कुल जोखिमभारित सम्पत्तिको आधारमा न्यूूनतम पुँजीकोष अनुपात अर्थात् कार (Capital adequacy ratio-CAR)कायम गर्नुपर्ने हुन्छ । यसले संस्थाको जोखिम बहन क्षमता, पुँजी पर्याप्तता बुझाउँछ । हाल यस्तो अनुपात न्यूनतम ११ प्रतिशत छ, नगद लाभांस बाँड्न न्यूनतम १२ प्रतिशतकाे पूँजीकाेष हुनुपर्नेछ । पुँजीकोष ठीक्क हुनु पर्दछ । यो निकै खुकुलो भएमा आवश्यकता भन्दा बढी पुँजी वा पुँजीको उचित उपयोग हुन नसकेको अवस्था आउँछ भने निकै कसिलो हुँदा व्यवसाय विस्तारका लागि तोकिएको पुँजीको अभाव हुनुका साथै नियामकले कारवाही गर्ने जोखिम रहन्छ ।
 
लगानी सूत्रः नगद लाभांशका लागि खुकुलो पुँजीकोष भएको र बोनस शेयरको लागि कसिलो पुँजीकोष भएको संस्था छान्ने । 

ध्यान दिनुपर्ने कुरा : अहिलेको अवस्थामा पुँजीकोषको १२–१३% भएको कम्पनी बढी उपयुक्त हुनसक्छ । 

७) खराब कर्जा

यसलाई नन परफरमिङ लोन अर्थात भाखा नाघेको ऋणको रुपमा पनि बुुझ्न सकिन्छ । वर्तमान व्यवस्था अनुसार एनपिएल बढीमा ५ प्रतिशत हुनुपर्छ र यो भन्दा बढी भएको बैंक तथा वितिय संस्थाले मुनाफा भए पनि लाभांश वितरण गर्न सक्दैन । यसले ऋणको गुणस्तरीयतासँगै व्यवस्थापनको चातुर्यता पनि देखाउँछ । एनपिएल जति कम भयो, त्यति राम्रो ।
 
लगानी सूत्रः एनपिएल कम भएको कम्पनी छान्ने । 
ध्यान दिनुपर्ने कुरा : जति नै जोखिम लिँदा पनि तोकिएको भन्दा बढी एनपिएल भएको कम्पनीको शेयर नकिन्ने । 

नाेटः हाल खराव कर्जाकाे लागि व्यवस्था गरिएकाे रकम (Provision for Possible Loss) र खराब कर्जाकाे व्यवस्थाबाट फिर्ता (Write back)  लाइ पुनरावलाेकन गरी खुद व्यवस्था (Net provision) गरिन्छ, जुन वित्तिय विवरणमा इम्पेरिमेन्ट चार्ज र रिभर्सल (Impairment charge/(reversal)) देखाइन्छ । चार्जले थप छुट्याएकाे वा बढि प्राेभिजन र रिभर्सलले बढि फिर्ताकाे अवस्थालाइ जनाउँछ । 

उल्लेखित सूचकहरुका अतिरिक्त बैंकमा रहेको बचत र ऋणको आकार, संचालन मुनाफा, कर्मचारी खर्च, संभावित नोक्सानीको व्यवस्था र त्यसमा भएको फिर्ता, प्रतिशेयर कुल सम्पत्ति र विगतको लाभांश वितरणको प्रचलन (डिभिडेन्ड पर शेयर) समेतलाई हेर्नुपर्दछ ।

बिजशाला अनलाइनमा २६ गते प्रकाशित
http://www.bizshala.com/story/%E0%A4%AF%E0%A4%B8%E0%A5%8D%E0%A4%A4%E0%A4%BE-%E0%A4%9B%E0%A4%A8%E0%A5%8D-11#5hpddcgcqDHPbsGC.99

Last update: 2020 Sept 9, 11.32 am

Sunday, August 6, 2017

नेपाली पुँजीबजारका केही व्यावहारिक समस्या

लिलामी वा बोलकबोल पद्धतिबाट सुरु भएको नेपालको पुँजीबजार (दोस्रो बजार) निकै फड्को मार्दै अभौतिक कारोबार र आस्बासम्म आइपुगेको छ । गत आर्थिक वर्षलाई फर्केर हेर्दा बजारमा अभौतिक सेयरको कारोबार, बजारमा क्रेता र विक्रेताको अवस्था हेर्ने सुविधा (मार्केट डेब्थ), राफसाफमा नयाँ व्यवस्था, दलालहरूको रिमोट स्टेसन सञ्चालनसँगै आस्बाले नेपाली पुँजीबजारको विकास र विस्तारमा एउटा गति थपिएको छ । 

अझ यस आर्थिक वर्षदेखि अनिवार्य आस्बाको कार्यान्वयनसँगै बजारले अनलाइन कारोबारलाई कुरिरहेको छ । यति हुँदाहुँदै पनि बजारमा केही यस्ता व्यावहारिक समस्या छन् जसले बजारलाई प्रभावकारी रूपमा सञ्चालित वा विस्तारित हुन बाधा पुगेको महसुस गरिएको छ ।

१. सूचनामा पहुँच र शुद्धता 

विशेष गरी दोस्रो बजारमा सेयरको आधारभूत आवश्यकता भनेको सबै लगानीकर्ताको समान पहुँचसहितको भरपर्दो सूचना नै हो । तर, नेपाली पुँजीबजारमा व्यवस्थित, यथार्थ र भरपर्दो सूचना उपलब्ध नहुनु, पहुँच भएकाले आफ्नो स्वार्थमा सूचनाको दुरुपयोग गर्नु, सूचना प्रवाह गर्ने निकायहरू जिम्मेवार नहुनु ठूलो समस्याका रूपमा रहेको छ ।

सेयरबजारका जिम्मेवार सरकारी निकायहरू नेपाल धितोपत्र बोर्ड, नेप्से र सीडीएससी कसैले पनि एकत्रित र व्यवस्थित सूचना प्रवाह र व्यवस्थापनमा पहल गरेका छैनन्, जसले गर्दा लगानीकर्ताहरू सूचनाका लागि आमसञ्चार, सामाजिक सञ्जाल र भित्री सूचना प्रदायकहरूमा निर्भर रहन बाध्य छन् ।

सूचनाको पहिलो आधार सम्बन्धित कम्पनी नै हो, तर सूचीकृत कतिपय कम्पनीले वेबसाइटसमेत सञ्चालन नगर्ने मात्र होइन, त्रैमासिक वित्तीय विवरणसमेत समयमा प्रकाशित गर्दैनन् । कतिपय कम्पनीले गलत जानकारी तथा तथ्यांकसमेत प्रवाह गरिरहेका हुन्छन् ।

बजार सञ्चालक र व्यवस्थापक नेपाल स्टक एक्सचेञ्ज (नेप्से) सञ्चालन गरिरहेको वेबसाइट समय–समयमा नखुल्ने समस्या एकातिर छ भने अर्कातिर उसैले गलत सूचनाहरू प्रवाह गरिरहेको हुन्छ । त्यसको केही उदाहरण हेरौं । लघुवित्तहरू र विकास बैंकलाई एउटै उपसूचकमा राख्दा दुवैको तथ्यांक गलत हुन पुगेको छ 

कारोबार संख्याको जानकारीमा कम्पनीको सेयर र सामूहिक लगानी कोषका युनिटहरूलाई समान रूपमा लिएर गलत तथ्यांक दिइएको छ । कम्पनीको पहिलो कारोबारको मूल्यवृद्धिको प्रतिशतको गणना गरिँदै गलत प्रतिशत लिइएको छ । मानौं, पहिलो कारोबार दिन ३ सय ५ रुपैयाँमा बन्द भयो भने नेप्सले उसको मूल्यवृद्धिलाई २ सय ५ प्रतिशत होइन, ३ सय ५ प्रतिशत मान्छ । नेपाली पुँजीबजारको आकार (बजार पुँजीकरण) भनेर गलत तथ्यांक प्रस्तुत गरिँदै आएको छ ।

नेप्सेले सूचीकृत सेयर संख्यालाई अन्तिम कारोबार मूल्यले गुणन गरेर कम्पनी र बजारको पुँजीकरण बताउँदै आएको छ, जबकि कम्पनीको ठूलो हिस्सा रहने संस्थापक सेयरको मूल्य निकै कम हुन्छ । यस्तै सञ्चारमाध्यममा आर्थिक क्षेत्रमा जानकारको कमी वा सूचनामा उनीहरूको यथेष्ट पहुँच नभएर उनीहरूले समेत यथार्थ र सहज सूचना प्रवाह गर्न सकेको देखिँदैन ।

यसरी एकातिर गलत सूचना प्रवाह हुनु र अर्कातिर उपलब्ध सूचनामा समेत समान र सहज पहुँच नहुँदा केही टाटाबाठा र संस्थागत लगानीकर्ता वा सूचनामा पहिलो पहुँच भएका व्यक्ति तथा संस्थाहरूबाट बजारमा अस्वाभाविक चलखेल गरी बजारमा जोखिम सिर्जना गरिएको छ ।

नेपाल धितोपत्र बोर्डले सूचीकृत कम्पनीहरूले प्रवाह गर्ने सूचनाहरूलाई नियमित र नियमन गर्दै सूचना भण्डारण, विश्लेषण, परीक्षण गर्ने व्यवस्था हुन सके यस्ता समस्या धेरै हदसम्म कम हुनेछ । यस्तै बोर्डले बजारमा प्रवाह भएको सूचनाका लागि सम्बन्धित कम्पनीलाई जिम्मेवार बनाउने, वित्तीय विवरणहरूको सम्परिक्षण र नियमन गर्ने, व्यवस्थित र प्रविधियुक्त सूचना केन्द्रमार्फत सूचनामा पहुँच स्थापित गर्ने, तालिम तथा सचेतना कार्यक्रम सञ्चालन गर्न सक्छ ।

२. सेयर कारोबार र लगानीलाई पेसागत व्यवसायको मान्यता

अहिले लाखौं मानिस सेयर कारोबार र लगानीलाई नै मुख्य आम्दानीको स्रोत र जीवनयापनको माध्यम बनाउँदै आएका छन् । तर, यसले पेसागत वा व्यावसायिक मान्यता पाउन सकेको छैन । उल्लेख्य रकम लगानी तथा कारोबार गर्दासमेत औपचारिक मान्यताको अभावमा ऋण लिँदा होस् वा आयस्रोत देखाउन वैकल्पिक आयको स्रोत देखाउनुपर्ने बाध्यता छ ।

अझैसम्म सेयर लगानीकर्ता वा कारोबारी भएर बाँच्न पाउने अवस्था छैन । साँच्चिकै सेयर बजारको विकास गर्ने हो भने लगानीकर्ता र कारोबारीलाई व्यावसायिक मान्यता दिन औपचारिक दर्ता, आयलाई औपचारिक मान्यता र प्रमाणीकरण गरिनुपर्छ ।

हाल सीडीएस प्रणाली पूर्ण रूपमा कार्यान्वयनमा आइसकेको अवस्थामा प्रत्येक लगानीकर्ता र कारोबारीलाई एउटा मात्र खाता खोल्ने व्यवस्था गर्दै लगानीकर्ताको वार्षिक आयव्यय, पुँजीगत लाभ र नोक्सानी, दलाल कमिसन र अन्य खर्चहरूसहितको कम्तीमा वार्षिक संक्षिप्त वित्तीय विवरण उपलब्ध गराउन सकिन्छ । 

३. पुँजीगत लाभकरको अन्योल

प्रत्येक लगानीकर्ता र कारोबारीले पुँजीगत लाभमा कर तिरेका हुन्छन् । तर, यो अग्रिम करकट्टी मात्र हो वा अन्तिम कर भन्ने अन्योलले गर्दा विशेष गरी व्यक्तिगत लगानीकर्ताहरू मर्कामा परेका छन् । पुँजीगत लाभमा व्यक्तिले ५ प्रतिशत र संस्थाले १० प्रतिशत पुँजीगत लाभकर तिर्दै आएका छन् । संस्थागत लगानीकर्ताले पुँजीगत घाटा समायोजन गर्ने गुन्जायस भए पनि व्यक्तिगत लगानीकर्ताले पुँजीगत नोक्सानी फिर्ता दाबी गर्ने सम्भावना निकै कम छ ।

यति हुँदाहुँदै पनि कट्टा गरिएको कर अन्तिम कर हो वा होइन भन्ने व्यावहारिक अन्योल छ । यसलाई अन्तिम करका रूपमा लेखांकन गर्न पाउने कानुनी आधार तयार गर्दै १ वा २ वर्ष होल्ड गरिएको सेयरमा पुँजीगत लाभ नलाग्ने व्यवस्था हुन सके पुँजी निर्माण र लगानीलाई प्रोत्साहन पुग्नेछ ।

४. उच्च कारोबार लागत

सेयर कारोबारका गर्दा अहिले दलाल, निक्षेप सदस्य, बैंक, नेप्से, सीडीएससी र नेपाल धितोपत्र बोर्ड गरी कम्तीमा ६ वटा सरोकारवालाहरूलाई शुल्क तथा कमिसन तिर्नुपर्छ । प्रत्येक कारोबारमा नेप्सेको शुल्कसहित कारोबार रकमको ०.४ देखि ०.६ प्रतिशत दलाल कमिसन, निक्षेप सदस्यको रु. २५ र नेपाल धितोपत्र बोर्डको ०.०१५ प्रतिशत कमिसन तिर्नुपर्छ ।

सोबाहेक निक्षेप सदस्य कहाँ खाता खोल्दा र वार्षिक नवीकरण शुल्क, बैंकमा रु. २ लाखमाथिको कारोबारमा रु. ३० को चेक क्लियरिङ शुल्क तिर्नुपर्ने अवस्था छ । यसरी नाफा वा घाटाको अवस्थामा समेत धेरै वटा संस्थालाई शुल्क तिर्नुपर्दा कारोबार लागत निकै बढी हुन पुगेको छ । 

यसरी विभिन्न पक्षको छुट्टाछुट्टै शुल्क संकलन नगरी एकद्वार विधिबाट निश्चित कारोबार शुल्क लिएर सोको बाँडफाँड धितोपत्र व्यवस्थापनमा संलग्न पक्षहरूबीच हुन सके निकै सहज हुनेछ । जहाँसम्म चेक क्लियरिङ शुल्क छ, सोका लागि नेपाल राष्ट्र बैंक वा चेक क्लियरिङ गर्ने कम्पनीसँग सहकार्य गर्नुपर्ने हुन्छ ।

५. सेयर रजिस्टारको सेवा

दलाल र निक्षेप सदस्यको सेवा देशको विभिन्न कुनामा पुग्दासमेत सेयर रजिस्टार काठमाडौं केन्द्रित हुँदा सेयर कारोबारमा असहजता विद्यमान नै छ । विशेष गरी दस्तखत प्रमाणीकरण, बोनसमा कर तिर्न, लिलामीको सेयर किन्न काठमाडौं आइपुग्नुपर्ने बाध्यता कायमै छ । सेयर रजिस्टारलाई समेत कम्तीमा प्रदेशको केन्द्रमा पु्यार्याउनै पर्छ ।

६. कम्पनीबाट प्रवाहित सूचनाको कार्यान्वयन, शुद्धता र जिम्मेवारी

कम्पनीको सुशासन, निर्णयको कार्यान्वयनमा समयसीमा र तदारूकता, प्रस्तुत विवरणको जिम्मेवारी, शुद्धता, प्राथमिक÷हकप्रद÷एफपीओ निष्कासन गर्दा प्रकाशित विवरणपत्रमा प्रस्तुत वित्तीय तथा व्यावसायिक विवरणको कार्यान्वयनको अनुगमन र मूल्यांकन नहुँदा सूचीकृत कम्पनीहरूले गैरजिम्मेवारी पूर्ण सूचना प्रवाह हुने समस्या बढेको छ ।

गत वर्ष नै पनि कैयौं कम्पनीले हकप्रदसम्बन्धी सूचनाको दुरुपयोग मात्र गरेनन्, प्रतिसेयर आम्दानी, बोनस दरजस्ता आधारभूत सूचनाहरूमा समेत बदमासी भएका छन् ।

७. सचेतना र तालिम

लगानीकर्ता वा कारोबारीहरू अहिले पनि सेयर के हो ? कहाँ र कसरी खरिद–बिक्री गर्ने, के–के जोखिम निहित हुन्छ ? भन्ने औपचारिक ज्ञानबिना नै लगानी र कारोबार गर्न बाध्य छन् ।

लगानीकर्ताको हितमा काम गर्ने र उनीहरूले तिरेको शुल्क तथा कमिसनबाट आम्दानी गर्ने कुनै पनि पक्षबाट सचेतना तथा क्षमता अभिवृद्धिको यथोचित प्रयास भएको पाइँदैन । हालै आएर केही निजी संस्थाले विभिन्न किसिमका तालिम तथा अभिमुखीकरण कार्यक्रम सञ्चालन गर्न थालेका छन्, तर उनीहरूको पाठ्यक्रम, तालिम अवधि फरक–फरक हुने निश्चित छ ।

नेपाल धितोपत्र बोर्डले तत्काल धितोपत्र कारोबारसम्बन्धी लगानीकर्ता र कारोबारीका लागि विस्तृत पाठ्यक्रम तयार गरी प्रशिक्षक प्रशिक्षण, प्रशिक्षण, सचेतना कार्यक्रम सञ्चालन, तालिमप्रदायक व्यक्ति र संस्थाहरूको दर्ताजस्ता काम नहुने हो भने धेरै जना जोखिमपूर्ण बजारमा एकपटकका आगन्तुक लगानीकर्ता र कारोबारी हुन बाध्य हुनेछन् । अर्कातिर औपचारिक रूपमा स्वीकृत नभएको पाठ्यक्रम, पूर्ण सक्षम प्रशिक्षकबिनाको तालिमसँगै लगानीकर्ता र कारोबारी थप जोखिममा पर्नेछन् ।

उल्लिखित समस्या समाधान गर्दै पुँजीबजारलाई उच्च गतिको सूचना मार्गमा जोड्दै, आधुनिकीकरण, सरोकारवालाहरूबीच समन्वय र सहकार्य गर्न सकिए उद्योग, पूर्वाधार तथा सेवाक्षेत्रको विकास र विस्तारका लागि आवश्यक पुँजी नेपालीहरूबाट सहजै जुटाउन र मुनाफाको समुचित वितरणमार्फत गरिबी न्यूनीकरण र जीवनस्तर माथि उठाउन सकिनेमा कुनै द्विविधा रहँदैन । पक्कै पनि सेयरबजारमा पुँजी निर्माण र बेरोजगारी समस्या समाधानमा ठूलो सहयोगी हुनेछ ।

काराेवार दैनिकमा २०७४ साउन २२ गते प्रकासित, http://www.karobardaily.com/news/81302