Showing posts with label समसामयिक टिप्पणी. Show all posts
Showing posts with label समसामयिक टिप्पणी. Show all posts

Sunday, July 9, 2023

धितोपत्रको न्यायोचित मूल्य कति ?


बजार मान्यताअनुसार माग र आपूर्ति तथा किन्ने र बेच्नेको मोलमोलाइ र सहमतिमा निर्धारित मूल्य नै उक्त वस्तु तथा सेवाको ‘न्यायोचित मूल्य’ मानिन्छ । धितोपत्र बजारको दोस्रो बजारमा पनि कानुनद्वारा निर्दिष्ट सीमाभित्र रहेर किन्ने र बेच्नेले कारोबार प्रणालीबाटै मोलमोलाइ गरी किनबेच गरिने मूल्य नै न्यायोचित वा स्वीकार्य मूल्य मानिन्छ । तर, प्रारम्भिक बजारमा भने अंकित, प्रिमियम र बुक बिल्डिङ विधिबाट तय मूल्यमा सार्वजनिक निष्कासनको कानुनी व्यवस्था छ ।

त्यसैले, दोस्रो बजारमा मूल्यगत विवाद नभए तापनि प्राथमिक बजारमा मूल्य विवाद बढ्दो छ । कानुनी परिभाषित मूल्य र प्रक्रियाबाट सार्वजनिक निष्कासन गरिने धितोपत्र विगतमा सामान्यतः अंकित मूल्यमा निष्कासन हुँदा प्राथमिक बजारमा पनि मूल्य विवाद त्यति सुनिँदैनथ्यो । हाल प्रिमियम वा सम्पत्ति पुनःमूल्यांकन गरी खुद सम्पत्ति निर्धारण गर्दै अंकित मूल्यभन्दा कम खुद सम्पत्ति (नेटवर्थ) भएका कम्पनीहरूले समेत अंकित मूल्यमा सेयर निष्कासन र निकै कम नेटवर्थ भएका कम्पनीले समेत अंकित मूल्यमा हकप्रद जारी गर्न थालेसँगै न्यायोचित मूल्य वा निष्कासन मूल्य बहस चलेको छ ।

हालै सर्वसाधारणमा सेयर जारी गरेका सिटी होटल, नागरिक रिपब्लिका मिडिया र घोराही सिमेन्टको निष्कासन चर्चा र विवादमा आए । अझ घोराही सिमेन्टको त स्थानीय र वैदेशिक रोजगारीका लागि आरक्षित निष्कासनपश्चात् सर्वसाधारणका लागि निष्कासन प्रक्रियामा हस्तक्षेप गर्दै नियामकले छानबिन गरिरहेको छ । अर्कातिर, पहिलो पटक बुक बिल्डिङ विधिबाट सेयरको सार्वजनिक निष्कासन गर्न लागेको सर्वोत्तम सिमेन्ट अनि रिलायन्स स्पिनिङले लामो समय र मूल्य निर्धारणमा अन्योलताबीच निष्कासन प्रक्रिया पूरा गर्न सकेका छैनन् ।

कतिपय अवस्थामा कम्पनीको नियतमा नै शंका उत्पन्न गराउने गतिविधि र नियामकको लगानीकर्ता हित संरक्षणको दायित्वभन्दा रियल सेक्टरका कम्पनी सूचीकरण र सहजीकरणको मनस्थितिले मूल्य विवाद बढाएको मानिन्छ । अझ कानुनतः सार्वजनिक निष्कासन अनिवार्य सेक्टरका कम्पनीहरूलाई समेत प्रिमियममा निष्कासनको अनुमतिले विगतको अंकित मूल्य अर्थात् आरक्षित मूल्यमा निष्कासन र बाँडफाँडको परिपाटी भत्काइदिएसँगै अंकित मूल्यमा सेयर किन्ने बानी परेका लगानीकर्ताहरूको असन्तुष्टि चुलिएको छ । यी सबै पक्षलाई सम्बोधन गर्न अब न्यायोचित अर्थात् कम्पनी र लगानीकर्ता दुवै पक्षलाई अन्याय नपर्ने उचित मूल्यको अन्वेषण विधि खोजिनुपर्छ ।

मूल्य र मूल्य निर्धारण

प्रारम्भिक सार्वजनिक निष्कासन (आइपिओ) को सन्दर्भमा कम्पनी ऐन, २०६३ अनुसार पब्लिक कम्पनीकोे सेयरको ‘अंकित मूल्य प्रतिसेयर ५० रुपैयाँ वा १० अंकले भाग जाने सोभन्दा बढी अंकले हुन आउने गरी प्रबन्धपत्र तथा नियमावलीमा व्यवस्था भएबमोजिमको रकम’ बराबर हुनेछ । बैंक तथा वित्तीय संस्थासम्बन्धी ऐन, २०७३ (बाफिया) ९(७) अनुसार बैंक वा वित्तीय संस्थाको सेयर खरिदका लागि सर्वसाधारणबाट दरखास्त आह्वान गर्दा सेयरको ‘अंकित मूल्यको शतप्रतिशत रकम’ दरखास्त साथ माग गर्नुपर्नेछ ।

बाफियामा अप्रत्यक्षतः अंकित मूल्यमा धितोपत्र निष्कासन गर्नुपर्ने उल्लेख भए तापनि अन्य क्षेत्रका कम्पनीको हकमा क्षेत्रगत आधारमा निश्चित प्रतिशत सेयर सर्वसाधारणमा निष्कासन गर्नुपर्ने व्यवस्था छ, तर निष्कासित सेयरको मूल्य तोकिएको छैन । प्रचलनमा भने ऋणपत्र र सार्वजनिक लगानी कोष (म्युचुअल फन्ड) का एकाइहरू अंकित मूल्यमा र तोकिएको सर्त पूरा गर्ने केही कम्पनीले प्रिमियम मूल्यमा सार्वजनिक निष्कासन गरे तापनि प्रायः कम्पनीले अंकित मूल्यमा नै सेयर जारी गर्दै आएका छन् । बरु कम्पनी ऐन, बाफिया र धितोपत्र दर्ता तथा निष्कासन नियमावली, २०७३ र धितोपत्र निष्कासन तथा बाँडफाँड निर्देशिका, २०७४ ले थप सार्वजनिक निष्कासन र प्रिमियममा सेयर निष्कासनका लागि मूल्य निर्धारणको सूत्र र मापदण्ड तय गरेका छन् ।

थप टिप्पणी १ः बीमा ऐन, २०७९ ले पनि अप्रत्यक्षत अंकित मूल्यमा सेयर निष्कासन गर्नुपर्ने बताउँछ । ऐनको दफा ४५(५) अनुसार "प्रचलित कानुनमा जुनसुकै कुरा लेखिएको भए तापनि बीमकले सर्वसाधारणबाट सेयर खरिदका लागि दरखास्त आव्हान गर्दा सेयरको अंकित मूल्यको शतप्रतिशत रकम माग गर्नु पर्नेछ ।" बाफिया र बीमा ऐनमा एउटै कुरा भएता पनि बैक वा लघुले उच्च नेटवर्थ भए तापनि अंकित मूल्यमा सेयर बेचे तर बीमा कम्पनीले प्रिमियममा सेयर निष्कासनको स्वीकृति पाए । यसले विभेदको गन्ध मज्जाले फैलायो । 

हकप्रद निष्कासनको सन्दर्भमा कानुनी प्रक्रिया पूरा गरेर अंकित मूल्यमा नै धितोपत्र निष्कासनको व्यवस्था रहेको छ । जसले मूल्य विवाद देखिएको छैन, तर अति कम नेटवर्थ भएका कम्पनीको हकप्रद अंकित मूल्यमा निष्कासनको स्वीकृतिले अप्रत्यक्षतः कम्पनीले सेयरधनीबाट प्रिमियम लिएकोमा बहस हुन थालेको छ । थप सार्वजनिक निष्कासन (फर्दर पब्लिक अफर–एफपिओ) को हकमा, सूचीकृत संगठित संस्थाले प्रिमियममा धितोपत्रको थप सार्वजनिक निष्कासन गर्न चाहेमा त्यस्तो संस्थाको पछिल्लो लेखापरीक्षण भएको वित्तीय विवरणअनुसारको ‘प्रतिसेयर नेटवर्थभन्दा बढी नहुने गरी प्रिमियमसहितको निष्कासन मूल्य’ निर्धारण गर्नुपर्ने कानुनी व्यवस्था रहेको छ । हालै एफपिओ निष्कासन गरेको युनिक नेपाल लघुवित्त वित्तीय संस्थाको प्रतिसेयर नेटवर्थ रु. २६३.३८ भए तापनि अंकित मूल्यमा नै सार्वजनिक निष्कासन गरेको थियो ।

प्रिमियमसम्बन्धी कानुनी व्यवस्थाअनुसार, प्रिमियम भन्नाले धितोपत्रको अंकित मूल्यभन्दा बढी मूल्य सम्झनुपर्छ । प्रिमियम मूल्यमा धितोपत्र निष्कासन र प्रिमियम निर्धारण गर्दा, (१) धितोपत्रको प्रारम्भिक सार्वजनिक निष्कासन वा बिक्री प्रस्तावमार्फत निष्कासन गर्न चाहने सङ्गठित संस्थाको धितोपत्रको प्रिमियम गणना गर्दा पछिल्लो तीन वर्षको पुँजीकृत भएको आम्दानी (क्यापिटलाइज्ड अर्निङ), भविष्यमा प्राप्त हुने नगद प्रवाहको वर्तमान मूल्य (डिस्काउन्टेड क्यास फ्लो) र अन्तर्राष्ट्रिय प्रचलनका आधारमा मूल्यांकनकर्ताले अपनाएको अन्य कुनै एक विधि अवलम्बन गरी प्राप्त हुने कुल मूल्यको औसत मूल्य गणना गर्नुपर्नेछ । (२) उपदफा (१) बमोजिम कायम भएको औसत मूल्य र संगठित संस्थाको पछिल्लो लेखापरीक्षण भएको वित्तीय विवरणअनुसारको ‘प्रतिसेयर नेटवर्थको दुई गुणाले हुन आउने मूल्य’मा जुन कम हुन्छ, सो रकमलाई प्रिमियम कायम गर्नुपर्नेछ । (३) उपदफा (१) बमोजिमका विधि अवलम्बन गर्दा लिइएका मान्यता तथा आधारहरू खुलाई सोको औचित्यसमेत स्पष्ट गर्नुपर्नेछ ।

धितोपत्र दर्ता तथा निष्कासन नियमावली, २०७३ को दफा २५ बमोजिम तोकिएको योग्यता पुगेका संगठित संस्थाले बुक बिल्डिङ विधिबाट सार्वजनिक निष्कासन गर्दा, ‘…योग्य संस्थागत लगानीकर्ताबाट खरिद आशय मूल्य प्राप्त गर्नुपर्ने र प्राप्त भएको खरिद आशय मूल्यका आधारमा धितोपत्रको बिक्री मूल्य सीमा निर्धारण गरी योग्य संस्थागत लगानीकर्तालाई निष्काशित धितोपत्रको ४० प्रतिशत र सर्वसाधारण लगानीकर्ताका लागि ६० प्रतिशत धितोपत्र निष्कासन गर्नुपर्ने’ व्यवस्था छ ।

हालका सार्वजनिक निष्कासन र मूल्य

आर्थिक वर्ष २०७९/८० का लागि नेपाल धितोपत्र बोर्डले २७ जलविद्युत्, ४ लघुवित्त, २ होटल तथा पर्यटन, ४ जीवन बिमा, १ उत्पादनमूलक, १ लगानी र १ अन्य (सञ्चारमाध्यम) सहित ४० कम्पनीलाई प्रारम्भिक निष्कासनको स्वीकृति दिएको छ । विद्यमान कानुनी प्रक्रिया पूरा गरी प्रिमियमसहित घोराही सिमेन्टले ४३५, आईएमई लाइफ इन्स्युरेन्सले २३६.९१, रिलायबल नेपाल लाइफ इन्स्युरेन्सले २ सय ५७, सन नेपाल लाइफ इन्स्युरेन्सले २ सय ३९, सिटिजन्स लाइफ इन्स्युरेन्सले २ सय ४४, भगवती हाइड्रोपावर डेभलपमेन्ट कम्पनीले १ सय १६ र माण्डु हाइड्रोपावरले २ सय ६ रुपैयाँमा सार्वजनिक निष्कासनको स्वीकृति पाउँदा ३३ कम्पनीले अंकित मूल्यमा नै सेयर निष्कासन गरे ।

अंकित मूल्यमा सेयर निष्कासन गरेका ३३ मध्ये २४ कम्पनीले नयाँ लगानीकर्ताहरूबाट अप्रत्यक्षतः प्रिमियम रकम लिए । सामान्यतः अंकित मूल्यमा सेयर निष्कासन हुँदा कानुनी परिभाषाअनुसार प्रिमियम भनिन्न, तर ६६.२८ रुपैयाँ नेटवर्थ भएको सेयर १ सय रुपैयाँमा बिक्री स्वीकृत हुँदा लगानीकर्ताले ३३.७२ रुपैयाँ अप्रत्यक्ष प्रिमियम तिर्न बाध्य भए । अंकित मूल्यमा नै आईपिओ जारी गर्दा नेटवर्थकै आधारमा ७ कम्पनीले भने छुटमा सार्वजनिक निष्कासन गरेको देखिन्छ । छुटमा सेयर बिक्री गर्नेमा जलविद्युत् ४ र लघुवित्त ३ रहेका छन् ।

२०८० असार २१ गतेसम्म प्रारम्भिक निष्कासन स्वीकृतमध्ये नेटवर्थको तथ्यांक उपलब्ध ३६ कम्पनीको सामान्य विश्लेषणले समेत अंकित वा प्रिमियम मूल्यमा निष्कासित सेयरमा समेत छुट वा प्रिमियमले प्रिमियमको कानुनी परिभाषा नै बदल्नुपर्ने देखिन्छ । नेटवर्थका आधारमा २०२.९० रुपैयाँसम्म प्रिमियम जोडेर सार्वजनिक निष्कासन स्वीकृति पाउँदा आत्मनिर्भर लघुवित्तले ४५६.५९ को छुटमा सेयर निष्कासन गर्यो ।

चालू आर्थिक वर्षमा नै युनिक नेपाल लघुवित्तले पनि नेटवर्थको आधारमा रु. १६३.३८ को छुटसहित अंकित मूल्य रु. १ सयमा थप सार्वजनिक निष्कासन गर्यो । यस्तै हकप्रद सेयर निष्कासनको स्वीकृति पाएका चार जलविद्युत् कम्पनीमध्ये नेटवर्थका आधारमा तीन कम्पनीको छुटमा र एउटा कम्पनीको प्रिमियममा सेयर निष्कासन हुनेछ ।


नेटवर्थ न्यायोचित मूल्य हुन सक्छ ?

अंकित, प्रिमियम र बुक बिल्डिङ जुन विधिबाट मूल्य तय गरिँदा पनि किन्ने र बेच्नेमध्ये एउटा पक्षबाट मूल्यगत गुनासो आउने अवस्थामा सार्वजनिक निष्कासनमा वैकल्पिक मूल्य प्रणालीको खोजी हुनु जरुरी देखिन्छ । यसको एउटा सम्भावित विकल्प नेटवर्थ अर्थात् कम्पनीको कुल सम्पत्ति र कुल दायित्व कटाएर कायम हुने खुद सम्पत्तिका आधारमा सार्वजनिक निष्कासनका लागि मूल्य कायम गर्नु हुन सक्छ ।

स्थापना हुँदै वा सबैलाई अंकित मूल्यमा नै धितोपत्र निष्कासन गरेर रकम संकलन गर्दै लगानी गरिने ऋणपत्र र म्युचुअल फन्डबाहेक सेयरको सन्दर्भमा विभिन्न समयमा रकम लगानी गरी संस्थापन भएर कानुनी प्रावधान वा स्वेच्छाले धितोपत्र बजारमा सूचीकृत हुँदै गर्दा खुद सम्पत्तिको आधारमा कायम प्रतिसेयर नेटवर्थ, जुन व्यावसायिक र जायजेथाका आधारमा कम्पनीको वास्तविक किताबी मूल्यलाई प्रतिनिधित्व गर्छ, सोका आधारमा मूल्य कायम गरिँदा विद्यमान सेयरधनी र नयाँ सेयरधनीलाई न्यायोचित हुनेछ । अन्यथा, कम्पनीको नेटवर्थ अंकित मूल्यभन्दा बढी भए विद्यमान सेयरधनीले अप्रत्यक्षतः नोक्सानी बेहोर्ने अनि नेटवर्थ अंकित मूल्यभन्दा कम भए नयाँ सेयरधनीले अप्रत्यक्ष प्रिमियम तिर्नुपर्नेछ । अझ अंकित मूल्यमा हकप्रद जारी गरिँदा सेयरधनीले प्रिमियम तिर्नुपर्ने वा कम्पनीले छुट दिनुपर्ने अवस्था रोक्नसमेत ‘नेटवर्थ विधि’ प्रभावकारी हुनेछ । जस्तै, हिमाल दोलखाका सेयरधनीले नेटवर्थभन्दा प्रतिसेयर रु. ३१.६४ प्रिमियम तिरे भने राधीले रु. २०.३३ छुटमा हकप्रद बेच्यो । 
थप टिप्पणी २ ः हालै हकप्रद निष्कासन स्वीकृत अप्पर तामाकाेशीकाे नेटवर्थ रू ५१.०६ र सिनर्जि पावर डेभलपमेन्टकाे रू १०९.३९ छ । अझ १ः१ काे हकप्रदकाे प्रकृया शुरू गरेकाे दिव्यश्वरी हाइड्राेपावर कम्पनीकाे नेटवर्थ केवल रू ६.७३ छ । यसले हकप्रदमा विकृतिकाे जाेखिम बढाएकाे छ ।

हुन त नेटवर्थमा सेयर निष्कासन गर्दै गर्दा पनि खुद सम्पत्ति व्यावसायिक मुनाफा वा सम्पत्ति पुनःमूल्यांकनका आधारमा र यथार्थपरकताको सन्दर्भमा प्रश्न उठ्ने सक्छ । तथापि, स्वीकार्य लेखामानअनुरूप तयार वित्तीय विवरणअनुसारको नेटवर्थलाई स्विकार्दै सोही आधारमा सेयर निष्कासन गर्दा ‘सबैको जित’ अर्थात् कम्पनी, विद्यमान र नयाँ सेयरधनी ‘सबै पक्षको विन–विन’को अवस्था आउनेछ । कम्पनी, लेखापरीक्षकले जिम्मेवारीपूर्वक तयार गरेको वित्तीय विवरणको लगानीकर्ताहरूका तर्फबाट नियामकले यथार्थपरकता, शुद्धताको परीक्षण भएमा प्रस्तुत वित्तीय अंक चाहे प्रतिसेयर आय, नेटवर्थ आदिको विश्वसनीयता पनि बढ्नेछ ।

थप टिप्पणी ३ ः कुनै पनि अवस्थामा व्यवसायिक सक्षमता प्रमाणित नभएकाे, केहि वर्ष मुनाफा वितरण नगरेकाे र व्यवसायिक जाेखिम विश्लेषण र व्यवस्थापन गर्न नसकिने कम्पनी एवम् सम्पति पुनः मूल्यांकन गरी नेटवर्थकै आधारमा मात्र प्रिमियममा सेयर निष्कासन गर्न दिनु हुँदैन् ।  

सहजीकरणका लागि युवा अवधारणागत आर्थिक समृद्धि तथा विकासमा आधारित मैत्रीपूर्ण वातावरणको विकास गर्न राज्यपक्ष कुनै पनि हालतमा चुक्नु हुँदैन भन्ने मान्यतालाई आधार मान्दै अगाडि बढ्नु समयको माग हो, जुन उचित अवसर हुनुका साथै विकासको लागि वरदान साबित हुने देखिन्छ ।

काराेवार दैनिकमा २०८० असार २४ गते प्रकाशित, धितोपत्रको न्यायोचित मूल्य कति ? « (karobardaily.com)

Sunday, July 10, 2022

‘एओएन’मा गलत बुझाइ, गलत समाधान

मूल कारण जे भए पनि आमलगानीकर्ताको हितमा बजार सुधारका लागि भन्दै हालै बिक्री तर्फको ‘एओएन’ (अल अर नन अर्थात् सबै किन्ने भए बेच्छु नत्र बेच्दिनँ) भन्ने विकल्पसमेत हटाइएको छ । नेपाल स्टक एक्सचेन्ज (नेप्से) ले सूचना जारी गरी नेपाल धितोपत्र बोर्डको निर्देशनमा २०७९ असार १९ देखि लागू हुने गरी बिक्रीतर्फ समेत ‘एओएन’ हटाएको छ । हुन त खरिदतर्फको ‘एओएन’ २०७८ जेठ ३० बाटै हटाइएको हो । करिब एक वर्ष असन्तुलित रूपमा चलेको ‘एओएन’मा सुधारभन्दा बोर्डकै निर्देशनमा बिक्रीतर्फ पनि हटाइयो । किन हटाएको आधिकारिक जानकारी छैन, तर बजारमा अवाञ्छित गतिविधि बढाउँदै निश्चित व्यक्ति वा समूहले मार्केट डेप्थ (बजारमा धितोपत्रको माग र आपूर्तिको गहिराइ) मा खेलेको हुँदा केही लगानीकर्तासँगको सहमतिमा लगानीकर्ताकै हितमा बजार सुधारका लागि हटाइएको गाइँगुइँ थियो । यससँगै लगानीकर्ता वा कारोबारीले आफूले चाहेको कित्ता र मूल्यमा भए किन्छु वा बेच्छु, नभए किनबेच गर्दिनँ भन्ने स्वतन्त्रता गुमाएका छन् ।

अनलाइन प्रणालीसँगै उपलब्ध किन्नेलाई ‘तोकिएको मूल्यमा तोकिएको कित्ता पाए किन्छु, नभए किन्दिनँ’ र बेच्नलाई पनि ‘तोकिएको कित्ता सबै किन्ने भए तोकिएको मूल्यमा बेच्छु नभए बेच्दिनँ’ भन्ने स्वनिर्णय अधिकारसहितको सामान्य बजार सिद्धान्त र व्यावहारिक छनोटपूर्ण कारोबार विधिबाट वञ्चित गराइएका छन् । प्रत्येक कारोबारमा धितोपत्रको वास्तविक कारोबार मूल्य र लागत फरक हुन सक्ने चरित्र बोकेको धितोपत्र बजारले निश्चित मूल्यमा कारोबार हुने वस्तु तथा सेवाको बजारमा समेत स्विकारिएको धेरै परिमाण वा निश्चित परिमाण खरिदमा छुट वा कम मूल्यलाई अस्विकार्दै बजार सिद्धान्तलाई नै व्यावहारिक रूपमा अस्वीकारले गम्भीर प्रश्न उब्जाएको छ । तरकारी मण्डीमै त ढक (५ केजी) लिने भए ३ सय रुपैयाँ र थोरै भए ७० रुपैयाँ प्रतिकेजी सहजै स्विकारिन्छ, अर्थात् तोकिएको परिमाण वा थोक मूल्य सस्तो हुन्छ । यति सामान्य कुरालाई आधुनिक र स्वचालित प्रणालीयुक्त धितोपत्र बजारले आत्मसात् गर्नुभन्दा बहिष्कार वा हटाउनुलाई कतै ‘टाउको दुखेको औषधि नाइटोमा’ भनेजस्तो समस्या एकातिर समाधान अर्कोतिर त खोजिएन भन्ने चिन्ता उब्जेको छ ।

फरक बुझाइले निम्त्याएको हस्तक्षेप

धेरैको बुझाइमा चतुर कारोबारीले ‘एओएन’को प्रयोग गर्दै मार्केट डेप्थमा खेलेर लगानीकर्तालाई झुक्याए वा पासो थापे । अझ कतिपयको बुझाइमा ‘एओएन’ले अडलटको समस्या सुल्झाउने र केही रुपैयाँ धितोपत्र दलाल (ब्रोकरेज) कमिसन जोगाउनेबाहेक खास असर गर्दैन । तर, धेरैलाई सामान्य लाग्ने नागरिकको सम्पत्तिको स्वतन्त्र उपयोगसँगै किन्ने र बेच्नेको मोलमोलाइको विशिष्ठ अधिकारबाट वञ्चित गर्ने प्रयास भएको छ । लगानीकर्ताको उपयुक्त लागत व्यवस्थापन र लगानी रणनीति कार्यान्वयनको विकल्पलाई निषेध गरिएको छ । ‘एओएन’ हटेसँगै क्रेताले विक्रेताको निगाह वा नियन्त्रणमा किन्न बाध्य हुनुपर्नेछ भने विक्रेता पनि क्रेतासमक्ष मोलमोलाइमा कमजोर हुनेछ । क्रेता र विक्रेताले मोलमोलाइ र कारोबारमा वास्तविक निर्णय अधिकार गुमाउनेछन् । लागत र मूल्यसँगै किनबेच निर्णयको नैसर्गिक अधिकारमाथि हस्तक्षेप गर्दै वञ्चितीकरण गर्ने दुष्प्रयास भएको धेरैले बिर्सिए । केही व्यक्ति वा समूहको चतु¥याइँ नियमन गर्नेभन्दा सबै लगानीकर्तालाई सजाय दिने काम भयो । जानी–नजानी क्रेता वा विक्रेताको किन्ने–बेच्ने स्वविवेक वा निर्णय स्वतन्त्रतामाथि ठाडो हस्तक्षेप निम्त्याइयो ।

समस्याको गलत समाधान

पक्कै पनि प्रणालीमा उपलब्ध ‘एओएन’ सुविधाको उपयोग गर्दै ठूलोठूलो वा कारोबार असम्भव कित्ता लिने वा दिने भए लिन्छु वा दिन्छु भन्दै खरिदबिक्री आदेश प्रवृष्टि नभएका होइनन् । उपलब्ध सुविधा उपयोग गर्दै मूल्य नियन्त्रण वा स्वार्थअनुरूप चलायमानका केही घटना पक्कै भएका हुन सक्छन् । यसले कारोबार प्रणालीको मार्केट डेप्थमा केही कम्पनीका सेयरको अस्वाभाविक माग र आपूर्ति अवस्था देखाएर लोभ्याउने र तर्साउने घटना भए होलान् । तर, के ती नियमसंगत वा वैधानिक रूपमा नियन्त्रण असम्भव थिए त ? ‘एओएन’ हटाउनु नै उपयुक्त समाधान हो त ? व्यावहारिक समाधान पहिल्याउने वा उपयुक्त विकल्प केलाउने प्रयाससमेत भएनन् । ‘एओएन’ हटाउँदा केवल समग्र माग र आपूर्तिको तथ्यांकीय प्रस्तुतिलाई प्रभावित पार्दै आमलगानीकर्तालाई झुक्याइएको वा हानि पु¥याएको तर्कलाई मात्र आधार बनाइएको आभास हुन्छ ।

स्वघोषित नेता, लगानीकर्ता, बजार सञ्चालक, नियामक र राज्यले ‘एओएन’को विशिष्ठ चरित्रलाई जसरी समस्याको रूपमा बुझे/बुझाए, वास्तवमा त्यो ‘एओएन’का कारण उब्जेको समस्या नभएर विद्यमान कारोबार कानुनको प्रभावकारी कार्यान्वयन नहुँदाको नतिजा थियो । धितोपत्र कारोबार सञ्चालन विनियमावली, २०७५ विनियम ८(१) मा ‘खरिद आदेश प्राप्त गर्दा सो आदेश कार्यान्वयन हुँदा कायम हुने अनुमानित रकमको ‘कम्तीमा २५ प्रतिशत रकम’ सम्बन्धित आदेश दिने ग्राहकबाट अग्रिम रूपमा लिनुपर्ने’ व्यवस्था छ । तर, विश्वास र व्यावहारिक बहानामा अग्रिम भुक्तानी (कोलाटरल) नलिई असीमित कारोबार सीमा (लिमिट) दिँदा टाठाबाठाले असम्भव आदेश प्रवृष्टिको अवसर पाए । कानुनी प्रावधानको प्रभावकारी कार्यान्वयन र नियमन हुन्थ्यो भने सायद ‘एओएन’को भनिएको वा देखाइएको समस्या सम्भवतः सिर्जनै हुने थिएन । तर, सबैले विद्यमान कानुनको कार्यान्वयनभन्दा सुविधा हटाउनु सहज र उपयुक्त देखे, मौनसम्मति जनाए ।


प्रणाली र नियामानुसार उपलब्ध विधि प्रयोग गर्दै किनबेच र मोलमोलाइ गर्ने क्रेता र विक्रेताको विकल्पमा यसैगरी हस्तक्षेप गर्दै जाने हो भने बिस्तारै जीटीसी (गुड टिल कन्टिन्यु— रद्द नगरेसम्म), जीटीडी (गुड टिल डेट— तोकिएको मितिसम्म), आईओसी (इमिडिएट अर क्यान्सिल— पुरै वा आंशिक कित्ता तुरुन्तै किनबेच हुने र किनबेच हुन नसके तुरुन्तै रद्द हुने) र एफओके (फिल अर किल— सबै कित्ता धितोपत्र तुरुन्त किनबेच हुने वा पूरै आदेश रद्द गर्ने) पनि हटाउन पर्ने अवस्था आउन सक्छ । किनभने यस्ता विकल्प प्रयोग गर्दै बजारमा माग र आपूर्ति तन्काउने र खुम्च्याउने विकल्प हुनेछ । एकातिर प्रणाली दिएको सुविधा भन्दै कानुनले नचिने पनि बजार मूल्यमा उपलब्ध सबै कित्ता किन्ने वा बेच्ने विकल्प दिने ‘एमकेटी— मार्केट’ कारोबार विधिलाई व्यावहारिक भन्दै स्विकार्ने, अर्कातिर आमलगानीकर्ताको हितमा रहेको ‘एओएन’ हटाउन किन तम्सियौं ? सायद कहिल्यै जवाफ पाइनेछैन ।

सुधार र विकल्प

प्रणालीबाट हटाइ नै सकेको ‘एओएन’मा छलफल वा टिप्पणी धेरैलाई ‘फुत्केको माछो ठूलो’ जस्तो लाग्न सक्छ, तर वास्तवमा नै ‘एओएन’ सबै लगानीकर्ता र कारोबारीको हितमा छ । यसले आफ्नो लगानी र कारोबार रणनीतिअनुरूप कारोबार गर्दै लागत र मूल्य व्यवस्थापन गर्न सघाउँछ भने कतिपय अवस्थामा अडलटको झन्झट र बढी कारोबार लागतबाट जोगाउँछ । मूलतः यसले किन्ने र बेच्नेको सम्पत्ति किनबेच गर्ने विधि र मूल्य (कसरी र कतिमा) मा स्वनिर्णय अधिकारको सम्मान गर्छ । त्यसैले कारोबार प्रणालीमा आवश्यक सुधार र चुस्त नियमन गर्दै,

क) खरिद र बिक्री दुवैतर्फ ‘एओएन’को व्यवस्था तत्काल पुनस्थापित गरौं ।

ख) केही नियन्त्रण खोजेको हो भने कुल निष्कासित कित्ता वा रकमभन्दा बढीको ‘एओएन’ राख्न नमिल्ने प्रावधान राखौं, तर ध्यान दिऔं कसैलाई पनि कानुनसंगत सम्पत्तिको उपयोगमा कुनै पनि तरिकाले प्रतिबन्ध लाउनु गलत हुन सक्छ ।

ग) ‘एओएन’ कुनै हालतमा फिर्ता नगर्ने हो भने प्रतिकारोबार रकमको आधारमा तय हुने दलाल कमिसनको दरलाई प्रतिआदेशको आधारमा कमिसन गणनामा जाऔं । जस्तै, कसैले एकपटकमा प्रतिकित्ता रु. ५ सय १० का दरले १ हजार कित्ताको हुने कुल रकम करिब ५ लाख १० हजार रुपैयाँको आदेश विभिन्न ससानो कित्ताको कारोबारबाट पूरा भए पनि कमिसन कुल रकमको आधारमा ०.३४ प्रतिशतको दरले लिइनुपर्छ, न कि १५ कित्ताको कारोबारमा ०.४ र १ सय कित्तामा ०.३७ प्रतिशत आदि । यसले ‘एओएन’ हट्दाको व्यावहारिक क्षतिपूर्ति पनि हुनेछ ।

घ) हाल पैसामा मोलमोलाइको सुविधा उपलब्ध भइसकेको कारोबार प्रणालीमा केही सुधार गर्दै कित्ता पनि दशमलव (बिन्दु) वा फ्य्राक्सनमा समेत नियमित कारोबार गर्न पाइने व्यवस्था गरौं । अडलट वा केही कित्ता अड्किँदाको व्यावहारिक समस्या निरूपण गरौं । कारोबारमा सहजतासँगै बजारमा पहुँच र सहभागिता बढ्नेछ ।

ङ) सरोकारवालाहरूमाझ व्यापक छलफल गर्दै कारोबार प्रणालीको समग्र पक्षमा सुधार गरौं ।

विषयवस्तु सम्बन्धित

काराेवार दैनिकमा २०७९ असार २६ गते प्रकाशित, ‘एओएन’मा गलत बुझाइ, गलत समाधान « (karobardaily.com)

Monday, June 20, 2022

गाभ्दा–गाभिँदा ध्यान दिनुपर्ने सरोकारवाला

राज्य र नियामकीय व्यवस्था तथा व्यावसायिक अवसर र चुनौतीका आधारमा बैंक तथा वित्तीय संस्था गाभ्ने र गाभिने प्रक्रिया निरन्तर चलिरहेको छ । २०७४ असार मसान्तमा २८ वाणिज्य बैंक, ४० विकास बैंक, २८ वित्त कम्पनी र ५३ लघुवित्तसहित कुल १ सय ४९ बैंक तथा वित्तीय संस्था रहेकामा गाभ्दै–गाभिँदै २०७९ वैशाख मसान्तमा २७ वाणिज्य बैंक, १७ विकास बैंक, १७ वित्त कम्पनी, ६५ लघुवित्त र १ पूर्वाधार बैंकसहित कुल १ सय २७ बैंक तथा वित्तीय संस्था कायम भएका छन् । यस अवधिमा २ सय ४३ बैंक तथा वित्तीय संस्था मर्जर–प्राप्ति प्रक्रियामा सहभागी भएर १ सय ७७ को इजाजत खारेज हुन गई ६६ संस्था कायम भएका छन् । अहिले पनि नेपाल बंगलादेश र नबिल बैंक, मेगा र नेपाल इन्भेस्टमेन्ट बैंक, ग्लोबल आईएमई र बैंक अफ काठमाण्डु गाभिन सम्झौता गरेका छन् । त्यसैले गाभ्ने र गाभिने प्रक्रिया कहाँ गएर टुंगिन्छ अनिश्चित छ ।

गाभ्ने–गाभिने प्रक्रियालाई व्यवस्थित गर्न ‘बैंक तथा वित्तीय संस्था एकआपसमा गाभ्ने–गाभिने (मर्जर) तथा प्राप्ति (एक्विजिसन) सम्बन्धी विनियमावली, २०७३’ जारी भएको छ । यसले (१) उद्देश्य, योग्यता, इजाजतपत्रप्राप्त संस्थाको सञ्चालक समितिले अख्तियारी लिने, संयुक्त मर्जर समिति गठन, प्रारम्भिक निवेदन तथा सैद्धान्तिक सहमतिसम्बन्धी व्यवस्था; (२) सम्पत्ति, दायित्व तथा कारोबारको मूल्याङ्कन, सेयर स्वाप अनुपातमा सहमति, अन्तिम सम्झौता तथा अन्तिम स्वीकृतिसम्बन्धी व्यवस्था; (३) छुटसम्बन्धी व्यवस्था; (४) गाभ्ने–गाभिने वा प्राप्ति (एक्विजिसन) को निर्देशनसम्बन्धी व्यवस्था; र (५) विविध व्यवस्था गरेको छ ।

विद्यमान कानुनी व्यवस्थाले बैंक तथा वित्तीय संस्थाका आन्तरिक सरोकारवालाहरू सेयरधनी र कर्मचारीको समायोजन र हित रक्षामा पर्याप्त ध्यान दिएको देखिन्छ । हुन त आव २०७९-८० देखि कतिपय कर छुट नहुन सक्छ, तैपनि सम्पत्ति, सेयर आदान–प्रदान अनुपात, कर्मचारी मिलानमा केन्द्रीय बैंकले ध्यान दिनेमा विश्वस्त हुन सकिन्छ । केन्द्रीय बैंकले निवेदनदेखि अन्तिम स्वीकृत र एकीकृत कारोबारसम्म गाभ्ने–गाभिने निकायका सेयरधनी र कर्मचारीलाई मर्का नपरोस् भन्नेमा सजगै देखिन्छ । तर, तिनै बैंक तथा वित्तीय संस्थाका बाह्य सरोकारवाला निक्षेपकर्ता र ऋणीका सम्बन्धमा केही बोलेको देखिन्न । सायद निक्षेपकर्ता र ऋणीलाई गाभिँदा प्रत्यक्ष असर नपर्ने ठानेर नै होला । व्यवहारमा गाभेर–गाभिएर बन्ने संस्था (नयाँ संस्था) सँग तत्कालीन संस्थाका ग्राहकले असहजता महसुस गर्छन् । बुझ्नुपर्नेचाहिँ बैंक तथा वित्तीय संस्थाको सबलता र व्यावसायिक विस्तारमा जति सेयरधनी, कर्मचारीको योगदान छ, त्यत्तिकै वा बढी योगदान निक्षेपकर्ता र ऋणीको पनि रहन्छ । निक्षेपकर्ताले निक्षेप नगर्ने र ऋणीले ऋण लिएर सम्झौताअनुसार ब्याज तथा सावाँ भुक्तानी नगरे कर्मचारीले तलब र सेयरधनीले लाभांश पाउने अवस्था रहन्न । गाभ्दा वा गाभिएपछि निक्षेपकर्ता र ऋणीको बारेमा नसोच्नु कतै गम्भीर त्रुटि भइराखेको त छैन ? मननीय छ ।

गाभिने बैंक, दुःख पाउने निक्षेपकर्ता

कुनै पनि निक्षेपकर्ताले ब्याजदर र सहजतासँगै सञ्चालितमध्ये विश्वासिलो बैंक तथा वित्तीय संस्थालाई भरोसा गरेर खाइनखाइ जोगाएको रकम निक्षेपका रुपमा जिम्मा दिन्छ । तर न त गाभिँदा निक्षेपकर्तालाई एकवचन सोधिन्छ, न त गाभिइसकेपछि जानकारी दिँदै विश्वास दिलाउने प्रयास नै गरिन्छ । अझ गाभिएर बनेको वा गाभ्ने बैंक तथा वित्तीय संस्थाले तत्कालीन संस्थाको निक्षेपकर्तालाई सकेसम्म चिन्नै चाहँदैन । निक्षेपकर्ताले ग्राहक परिचय (केवाईसी), निक्षेप खाता फारम भरेर प्रक्रिया पूरा गरी खोलिएका खाताका लागिसमेत नयाँ संस्थाले चिन्न नचाहेर पुनः नयाँ केवाइसी भराउँछ र नयाँ चेक वा कार्डका लागि थप दुःख दिन्छन् । कतिपय अवस्थामा अनावश्यक दुःख दिने, पुरानो संस्थाका कुरा थाहा छैन, नयाँअनुसार यसोउसो भन्छन् । मानौं, निक्षेपकर्ताले जबरजस्ती पुरानो बैंक तथा वित्तीय संस्था भिडाएको हो । एक किसिमले तत्कालीन बैंकले निक्षेपकर्तालाई धोका दिन्छ, तैपनि ठूलो स्वर गर्छ । अझ तत्कालीन बैंकको खातामा बढी ब्याज र सुविधा भए नयाँले सकेसम्म निरन्तरता नदेओस् भन्ने आशय राख्छन् । सायद नियामकले पनि निक्षेपकर्ताका बारेमा बोल्नु वा निर्देशन दिनु आवश्यक नठानेरै होला, विनियमावलीमा त उल्लेख गरिएन नै, एकीकृत कारोबारपछिका लागिसमेत निक्षेपकर्तालाई निरन्तर र सहज सेवा प्रवाहका लागि कुनै निर्देशन दिएजस्तो लाग्दैन ।

गाभिने बैंक, मूल्य चुकाउने ऋणी

निक्षेपकर्ताले बैंक तथा वित्तीय संस्थामा राखेको निक्षेप निश्चित शुल्क तथा ब्याज तिर्ने सर्तमा ऋणीले लगेका हुन्छन् । ऋण तथा कर्जा प्रवाह नहुने अवस्थामा निक्षेप बैंक तथा वित्तीय संस्थाका लागि अनिच्छित दायित्व हुन्छ, जबकि ऋण तथा कर्जाले आय सिर्जना गर्दछ । बैंक तथा वित्तीय संस्थाको जीवनमा सेयरधनी, कर्मचारी र निक्षेपकर्ता जतिकै महŒवपूर्ण भूमिका ऋणीको पनि रहन्छ । ऋणी बैंक तथा वित्तीय संस्थाको अन्नदाता र मुख्य सरोकारवाला भन्ने सोच राख्दैनन् । गाभिँदा त के गाभिसकेपछि समेत जानकारी दिने, नियमानुसार मिल्ने कागजात र सरसहयोगमा हिचकिचाउँछन् । गाभिएको संस्थाको ऋणीको ब्याजदर कम भए तत्काल फोन गरेर ब्याजदर बढेको खबर गर्नचाहिँ नयाँ संस्थाले भुल्दैन, तर कायम संस्थामा ब्याजदर कम हुन आउने अवस्थामा पुरानै बढी ब्याज लिन खोज्छन् । विशेष गरी गाभिएर कायम हुने संस्थाको कस्ट अफ फन्ड, आधार दर (बेस रेट) मा हुने परिवर्तनको मूल्य ऋणीहरूले चुकाउनुपर्ने अवस्था रहन्छ । पुराना वा न्यून बेस रेट भएका संस्थाले बढी बेस रेट भएका संस्था गाभ्दा बढ्ने बेसरेट नयाँ संस्थाले तत्काल कार्यान्वयन गर्न पहल गर्छ, तर घटेको बेस रेट कार्यान्वयनमा सदैव आनाकानी गर्छन् ।

अपेक्षित व्यवस्था

पक्कै पनि गाभ्ने र गाभिने प्रक्रियाको अधिकारप्राप्त सरोकारवाला सम्बन्धित बैंक तथा वित्तीय संस्थाका सेयरधनी र कर्मचारी नै हुन्, तर निक्षेपकर्ता र ऋणीमाथि हुन सक्ने विभेद निरूपणसँगै निरन्तर र सहज सेवाका लागिसमेत गाभ्ने वा गाभिएर बन्ने संस्थाका लागि स्पष्ट निर्देशन दिनु आवश्यक देखिन्छ । अहिले पनि नयाँ कायम बैंकबाट पाइने दुःख र झमेलाकै कारण तत्कालीन संस्थाका निक्षेपकर्ताले रकमसमेत माया मारेका, निक्षेप खाता अनि बेवारिसे रकम बढेका छन् भने ऋणीले थप लागत बेहोर्न बाध्य भएका कुरा पनि सुनिएका छन् । गाभ्ने वा गाभिएर बन्ने नयाँ संस्थाका तत्कालीन निक्षेपकर्ता र ऋणी हितमा पनि नियामकले निर्देशन दिनैपर्छ ।

१. गाभेर वा गाभिएर बनेको नयाँ संस्थाले तत्कालीन संस्थाका सेवाग्राहीसँग स्वयं परिचित हुन पत्रपत्रिका, एसएमएस, विद्युतीय वा अन्य उपयुक्त माध्यमबाट सूचना वा जानकारी प्रवाह गर्नुपर्ने, साइन बोर्डमा तत्कालीन संस्थाको पहिचान स्पष्ट खुलाउनुुपर्ने,
२. तत्कालीन संस्थाका सेवाग्राहीलाई नयाँ संस्थाले सेवा–सुविधामा विभेद गर्न नहुने,
३. गाभिएको संस्थाको कागजातलाई नयाँ संस्थाकै जसरी जिम्मा लिनु र स्विकार्नुपर्ने,
४. नयाँ संस्थाले प्रचलित विधि वा सेवा प्रवाहका लागि थप कागजात आवश्यक भए तत्कालीन संस्थामा उपलब्ध नभएका कागजात–विवरण मात्र लिनुपर्ने, अनावश्यक दुःख दिन नहुने,
५. नयाँ संस्थाले तत्कालीन संस्थाका निक्षेपकर्तालाई पुरानै कागजातको आधारमा नै पहिचान गर्दै निरन्तर र सहज सेवा दिनुपर्ने,
६. नयाँ संस्थाले चेक, कार्ड, मोबाइल वा इन्टरनेट बैंकिङका लागि तत्कालीन सेवाग्राहीले दुःख नपाउने र थप कुनै शुल्क नलिई निरन्तर सेवा सुनिश्चित गर्नुपर्ने,
७. कुनै सेवाग्राहीले नयाँ संस्थासँग सम्बन्धलाई निरन्तरता दिन नचाहेमा केवाईसी तथा अन्य कागजातको झन्झटबिना निक्षेप फिर्ता वा सेवा त्याग्ने विकल्प दिनुपर्ने,
८. नयाँ संस्थाको बेसरेट बढे तत्कालीन संस्थाको ऋणीको सम्झौता अवधिसम्म पुरानै दरमा ऋण प्रवाह गर्नुपर्ने, ऋणीसँगको समझदारीमा मात्र नयाँ दर कायम हुने र थप शुल्क लिन नपाइने,
९. नयाँ संस्थाको बेसरेट घटेको अवस्थामा तत्कालीन संस्थाको ऋणीको सम्झौता अवधिसम्म पुरानै दरमा ऋण प्रवाह हुने तर ऋणीले ब्याजदर पुनरावलोकन वा कर्जा नवीकरणको लागि अनुरोध गरेमा थप शुल्क नलिइ घटेको दरमा ब्याजदर कायम गर्नुपर्ने ।

Sunday, June 5, 2022

लगानीकर्ताका लागि ‘नो–हार्म’ बजेट


आर्थिक वर्ष २०७९/८० का लागि १७.९३ खर्ब रुपैयाँको विनियोजन बजेट प्रस्तुत भएको छ । ‘आयातबाट उत्पादनतर्फ, जोखिमबाट समष्टिगत आर्थिक स्थिरतातर्फ र वञ्चितिकरणबाट समावेशीतातर्फको प्रस्थान’ बजेटको रूपमा सरकारबाट प्रस्तुत बजेटले ८ प्रतिशतको आर्थिक वृद्धि गर्दै मुद्रास्फीतिलाई ७ प्रतिशतमा कायम राख्ने लक्ष्य राखेको छ । सरकारले लगानीकर्ताको हित संरक्षण एवम् पुँजीबजार सुधारका लागि बजेटमा समेटिएका लघुवित्त कोष, नेपाल विद्युत् प्राधिकरण (नेविप्रा) को सेयर निष्कासन अनि बुँदा ३३२ का कार्यक्रम प्रस्थान बिन्दु हुने जनाएको छ । स्वघोषित नेताहरूले ‘ऐतिहासिक’, ‘हर्ष न बिस्मात’, ‘अपेक्षाअनुसार नभए पनि राम्रो’ भन्ने अभिव्यक्ति दिएकै छन् ।

अपेक्षा र यथार्थता

धितोपत्र बजार परिसूचक उच्चतम बिन्दुबाट करिब ३५ प्रतिशत अर्थात् ११२० बिन्दु तथा बजार पुँजीकरण पनि १५.०९ खर्ब रुपैयाँ हाराहारी घटेको अवस्थामा बजेटले मनोबल उकास्न पुँजीगत लाभकर कटौती र तरलता सहजीकरणका लागि उल्लेख्य प्रयासको अपेक्षामा थिए । आहत लगानीकर्ताले व्यावहारिक कर प्रणालीबाट राहत खोजेका थिए । लाभांश कर, लाभकर र ब्याजकरको व्यावहारिक समाधानको अपेक्षामा थिए । पुँजीगत लाभकर अग्रिम नै संकलन हुँदा पनि ‘दफा ९५ क’ नभई ‘दफा ९२’ अनुसार हुनेमा आशा राखे । स्वाप तथा सेयर प्रिमियममा करको विषय टुङ्गिने अपेक्षामा थिए । हो, लगानीकर्ता र कारोबारीका कुनै पनि करगत अपेक्षा पूरा भएनन् । खुसीचाहिँ पुँजीगत लाभकरको दर बढेन । प्रत्यक्ष आर्थिक भार थप्ने काम र लगानी प्रतिकूल नीतिगत हस्तक्षेप भएन । त्यसैले प्रस्तुत बजेट लगानीकर्ताका लागि प्रतिकूल असरबिनाको ‘नो–हार्म बजेट’ मान्न सकिन्छ । सायद, प्रस्तुत नीति तथा कार्यक्रम र बजेटमा आर्थिक सर्वेक्षणको आँकडाअनुसार नीतिगत व्यवस्था गरिएको होला ।


सरकारी तथ्यांकअनुसार (क) २०७८ असार मसान्तमा २८८३.४ कायम नेप्से परिसूचक भदौ २ गते ३१९९ पुगेर फागु नमसान्तमा २६६८.१ बिन्दु कायम; (ख) सूचीकृत सेयरको चुक्ता मूल्य ६.५१ खर्ब रुपैयाँ; (ग) सूचीकृत कम्पनी २२८; (घ) बजार पुँजीकरण २०७७ फागुनको तुलनामा ११.७ प्रतिशतले बढेर २०७८ फागुनमा ३७.८२ खर्ब रुपैयाँ कायम हुँदै कुल गार्हस्थ्य उत्पादनसँग बजार पुँजीकरणको अनुपात ७८ प्रतिशत कायम; (ङ) सीडीएससीमा दर्ता कम्पनी २१७ र निक्षेप सदस्य (डीपी) ८२; (च) अभौतीकृत धितोपत्र संख्या ८.३९८ अर्ब; र (छ) हितग्राही खाता (डिम्याट) ५०.९६ लाख पुगेको छ । २०७९ जेठ २० गते डिम्याट बढेर ५१.९५ लाख पुग्दा परिसूचक करिब ३५ प्रतिशतले घटेर २०७८.७० बिन्दु र पुँजीकरण पनि २९.५९ खर्ब रुपैयाँमा ओर्लिएको छ, जुन २०७८ भदौ २ गते करिब ४४.६८ खर्ब रुपैयाँ थियो ।


आव २०७९–८० को ‘नीति तथा कार्यक्रम’ को बुँदा २० मा ‘पुँजीबजारको विकास र विस्तारका लागि उत्पादनशील क्षेत्रमा लगानीकर्ताको आकर्षण वृद्धि र नियामक निकायको क्षमता अभिवृद्धि गरिने; आगामी वर्ष नेपालको क्रेडिट रेटिङ सम्पन्न गरिने; र बिमालाई उत्पादन र उत्पादकत्वसँग आबद्ध गरिने’ उल्लेख छ । ‘उत्पादनशील क्षेत्रमा लगानीकर्ताको आकर्षण वृद्धि’ भनेर सम्भवतः उत्पादनशील क्षेत्रका उद्योग सूचीकृत गर्दै लगानीको अवसर र विकल्प सिर्जना गर्ने आशय हुनसक्छ । अरूभन्दा क्रेडिट रेटिङ सम्पन्न हुन सके अन्तर्राष्ट्रिय स्रोत परिचालनमा केही सहजता पक्कै हुनेछ ।


बजेट वक्तव्यमा वित्तीय क्षेत्रअन्तर्गत धितोपत्र बजारसँग प्रत्यक्ष जोडिएका निम्न नीति तथा कार्यक्रमहरू उल्लेख छन् ।

(क) बुँदा ३२९ मा धितोपत्रको दोस्रो बजार र संरचनालाई थप प्रतिस्पर्धी बनाइने; पुँजीबजारको विस्तार र विविधीकरण गरी सम्भावित जोखिम न्यूनीकरण गर्दै आमलगानीकर्ताको हकहित संरक्षण गरिने;

(ख) बुँदा ३३० मा धितोपत्रको दोस्रो बजारमा गैरआवासीय नेपालीहरूको लगानी खुला गर्न कानुनी व्यवस्था मिलाइने; वैदेशिक रोजगारीमा गएका नेपालीहरूलाई धितोपत्रको प्राथमिक निष्कासनमा १० प्रतिशत सेयर आरक्षणको व्यवस्था;

(ग) बुँदा ३३१ मा वस्तु विनिमय बजार र यसका पूर्वाधारहरू सञ्चालनमा ल्याइने; संस्थागत तथा सरकारी ऋणपत्रहरूको दोस्रो बजार कारोबारलाई व्यवस्थित गरी ऋणपत्र बजारको विकास गरिने; उद्यमशीलता तथा नवप्रवर्तनलाई प्रवद्र्धन गर्न प्राइभेट इक्विटी तथा भेन्चर क्यापिटललाई सञ्चालन अनुमति दिई सहजीकरण गरिने;

(घ) बुँदा ३३२ मा १ अर्ब वा बढीको पुँजी वा ५ अर्ब रुपैयाँभन्दा बढीको कारोबार गर्ने कम्पनी, प्राकृतिक स्रोतहरूको उपयोग गर्ने कम्पनी तथा राज्यबाट अनुदान, सहुलियत वा कर छुट प्राप्त गर्ने पब्लिक लिमिटेड कम्पनीहरूले धितोपत्र सार्वजनिक निष्कासन गरी सूचीकृत हुनुपर्ने व्यवस्था गरिने ।

साथै बजेटमा (क) किसानको घरदैलोमा नै लघुवित्तमार्फत सहज कृषि कर्जा उपलब्ध गराउन ५ खर्ब रुपैयाँको ‘लघुवित्त कोष स्थापना’; ख) ग्रामीण विकास लघुवित्तको पुनर्संरचना गरी पुँजी संरचना र संस्थागत क्षमता अभिवृद्धि; (ग) ‘एक परिवार एक बिमा’ कार्यक्रम; लघु बिमा कम्पनी र बिमा सूचना केन्द्र स्थापना; (घ) दोस्रो वित्तीय क्षेत्र विकास रणनीति कार्यान्वयनमा ल्याइने, वित्तीय प्रणालीमा स्थिरता कायम गरी आन्तरिक लगानी प्रवद्र्धन गर्न र तरलता व्यवस्थापनलाई थप प्रभावकारी बनाउन खुला बजार कारोबार स्थिरीकरण कोषको व्यवस्था र वैदेशिक लगानीमा जोखिम न्यून गर्न हेजिङ कोष स्थापना गरिने उल्लेख छ । सरकारले सर्वसाधारणलाई नेपाल विद्युत् प्राधिकरणको सेयर प्रिमियममा जारी गर्दै प्राप्त प्राप्त रकम जलाशययुक्त आयोजना निर्माणलगायत ऊर्जा पूर्वाधार निर्माणमा लगानी गर्ने जनाएको छ ।

नीति तथा कार्यक्रम र बजेटका कतिपय व्यवस्था विगतकै निरन्तरता हुन् । अर्थमन्त्रालयले लगानीकर्ताका लागि विशेष उपहार भन्दै आएको बुँदा ३३२ पनि परिमार्जित व्यवस्था मात्र हुन् र कार्यान्वयनमा सरकारको भन्दा सम्बन्धित कम्पनीहरूको निर्णायक भूमिका रहनेछ । अझ ‘प्राकृतिक स्रोतको उपयोग गर्ने तथा राज्यबाट अनुदान, सहुलियत वा कर छुट प्राप्त’ निकै विवादास्पद हुनेछ । उल्लिखित कम्पनीहरू सूचीकृत हुँदा पनि सामान्यतः प्रिमियमसहित उच्च मूल्यमा सेयर निष्कासन हुँदा आमलगानीकर्ताको ‘जोखिम र प्रतिफल’ (रिस्क–रिवार्ड) प्रभावित हुनेछ । प्रिमियम मूल्यकै लागि बुक बिल्डिङबिना रियल सेक्टर कम्पनी सूचीकृत गर्न सकिन्न भन्दै नीतिगत हस्तक्षेप गर्न सक्ने कम्पनीहरूबाट आमलगानीकर्ताको कतिको हित हुन्छ भन्न सकिन्न । अझ सूचीकृतमध्ये गायब वास्तविक क्षेत्रका कम्पनीको संख्याले प्रतिफलभन्दा उच्च जोखिम इंगित गर्छ ।

सरकारले विशेष भनेको वैदेशिक रोजगारीमा रहेकालाई प्राथमिक निष्कासनमा १० प्रतिशत आरक्षण, लघुवित्त कोष, लघुबिमा कम्पनी स्थापना र नेविप्राको सेयर निष्कासनले धितोपत्र बजारमा प्रभाव पार्न सक्नेछ । हुन त अहिले पनि वैदेशिक रोजगारीमा रहेका कैयौं नेपालीले कार्यरत मुलुकबाटै धितोपत्रको प्राथमिक तथा दोस्रो बजारमा लगानी तथा कारोबार गर्दै आएका छन्, तैपनि सरकारले श्रमिकले वैधानिक माध्यमबाट विदेशी मुद्रा पठाउन भन्ने आशयले आरक्षण दिन खोजेको बुझ्न सकिन्छ । तर, धितोपत्रजस्तो उच्च जोखिमपूर्ण क्षेत्रमा सरकारले विदेश रहेका श्रमिकलाई आरक्षणमार्फत धकेल्नु कत्तिको हितकर हुन्छ, समयले नै बताउला । यसको कार्यान्वयन थप जटिल हुने र निष्कासन लागत बढ्ने निश्चित छ ।

उल्लिखित कार्यक्रम कार्यान्वयन हुँदा पनि लगानीकर्तालाई प्रतिकूल असरभन्दा लगानीका विकल्प र अवसर बढ्ने सम्भावना रहन्छ । त्यसैले अपेक्षित करगत सुधारै नगरे पनि प्रस्तुत बजेटलाई ‘नो–हार्म बजेट’ मान्न सकिन्छ । हुन त यी कार्यक्रम कार्यान्वयनको आशंका मात्र होइन, अपनाइने प्रक्रिया र लाग्ने समयावधि पनि अनिश्चित छ । विगतमा पनि नेपाल दूरसञ्चार कम्पनीको सेयर विनिवेश गर्ने भनेकै हो, तर हालसम्म कुनै प्रक्रिया अगाडि नबढेको मात्र होइन, बजेटमा केही उल्लेख छैन । सूचीकृत कम्पनीले न्यूनतम १० प्रतिशत सेयर जारी गर्नैपर्ने कानुनी प्रावधानविपरित कम सेयर जारी गरेर पनि कारोबार भइरहेकै छ । राज्य र नियामक नदेखेजसरी चुपचाप छन् ।

आशा गरौं, बजेटले नसमेटेका तर बजार र लगानीकर्ताले खोजेका सुविधा–सहुलियत सम्भव भएसम्म मौद्रिक नीतिमार्फत उपलब्ध हुनेछ । अहिले नै ७.३ प्रतिशतको मुद्रास्फीति र बढ्दो उपभोक्ता मूल्यसँगै तरलताको चरम अवस्था भोगिरहेको नेपाली अर्थतन्त्र र धितोपत्र बजारले लक्षित मुद्रास्फीति वाञ्छित सीमाभित्र कायम राख्न अझ कति मूल्य, कसरी चुकाउनुपर्ने ? भविष्यले तय गर्नेछ ।

सम्बन्धित सामग्री

काराेवार दैनिकमा २०७९ जेठ २२ गते प्रकाशित, लगानीकर्ताका लागि ‘नो–हार्म’ बजेट « (karobardaily.com)

Sunday, May 22, 2022

गाभ्दा–गाभिँदा कारोबार रोक्काको आधार र औचित्य

कम्पनीको सबलता र सरोकारवालाको हितको नाममा मर्ज वा बिग मर्जको लहर र कहर चलिरहेकै छन् । तोकिएको पुँजी पु-याउन वा व्यावसायिक आवश्यकताको जगमा थालिएको गाभ्ने–गाभिने लहरमा नियामकीय व्यवस्था र निर्देशनको भूमिका जगजाहेर छ । चुस्त, सबल र सुशासित सानाभन्दा ठूलो चुक्ता पुँजीका कम्पनीहरू बलियो मान्यता ग्रसित नियामकीय रहरले कम्पनी गाभिँदाको कहर सेयरधनीले भोग्दै छन् । बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूबाट सुरु ठूलो चुक्ता पुँजीको कम्पनीको लहरले बिमा क्षेत्रलाई पनि गाँज्दै छ । हालै बिमा समितिले जीवन बिमा कम्पनीको न्यूनतम चुक्ता पुँजी ५ अर्ब र निर्जीवन बिमा कम्पनीको २.५ अर्ब रुपैयाँ कायम गर्ने निर्देशनसँगै गाभ्ने–गाभिने लहरमा लगानीकर्ता औचित्यहीन कारोबार रोक्काको कहर भोग्न बाध्य हुँदै छन् ।

कानुनी आधार

कम्पनी गाभ्दा–गाभिँदा ५ निकाय र निम्न १० विद्यमान कानुनले प्रक्रिया, सूचना, सेयर स्वाप, सूचीकरण, कारोबार खुलाउनसमेत सबै नियमन र निर्देशित गर्छ, तर कुनै पनि कानुनी प्रावधानले सीधै ‘कारोबार रोक्न’ भन्दैनन् । ‘एकीकृत कारोबारपछि वा अन्तिम स्वीकृतिसँगै कारोबार खोल्ने’ कानुनी व्यवस्थाले ‘कारोबार रोकिएको वा रोक्नुपर्ने’ अप्रत्यक्ष स्वीकार्छ । बरु धितोपत्र बोर्डको मस्यौदा ‘सूचीकृत संगठित संस्था एकआपसमा गाभ्ने/गाभिने तथा प्राप्तिसम्बन्धी निर्देशिका, २०७७’ मा स्पष्ट ‘कारोबार रोक्का हुने’ र ‘कारोबार खुल्ला गर्नुपर्ने’ प्रस्ताव छ ।
थप टिप्पणी, बाेर्डले संसाेधित सूचीकृत संगठित संस्था एकआपसमा गाभ्ने/गाभिने तथा प्राप्तिसम्बन्धी निर्देशिका, २०७९ (मस्याैदा) तयार गरी छलफलमा ल्याएकाे छ । यसमा काराेवार राेक्काका लागि नयाँ व्यवस्था गरिएकाे छ । 

— ‘कम्पनी ऐन, २०६३’ को दफा १७७ मा एउटा पब्लिक कम्पनी अर्को कम्पनीमा गाभिनका निमित्त गाभिने कम्पनीले आफ्नो साधारणसभामा विशेष प्रस्ताव पारित गरी उपदफा (३) को अधीनमा रही अर्को कम्पनी गाभिन सक्ने व्यवस्था छ । ‘कम्पनी निर्देशिका, २०७२’ को ८३ मा कम्पनी गाभिनेसम्बन्धी व्यवस्था छ ।

— बैंक तथा वित्तीय संस्था गाभ्ने–गाभिने कार्यलाई ‘नेपाल राष्ट्र बैंक ऐन, २०५८’ र ‘बैंक तथा वित्तीय संस्था ऐन, २०६३’ बमोजिम बनेको ‘बैंक तथा वित्तीय संस्था एकआपसमा गाभ्ने–गाभिने (मर्जर) तथा प्राप्ति (एक्विजिसन) सम्बन्धी विनियमावली, २०७३’ ले निर्देशित गर्छ । विनियमावलीको विनियम ६ ले “निवेदन दिने प्रक्रियामा निवेदनका साथ सम्बन्धित दुई वा सोभन्दा बढी बैंक तथा वित्तीय संस्थाले आ–आफ्नो सञ्चालक समितिबाट निर्णय गरी ‘नेप्सेबाट गाभ्ने वा गाभिने वा लक्षित संस्थाको सेयर कारोबार रोक्का गरिएको पत्र’* सहित सैद्धान्तिक सहमतिका लागि तोकिएको विषय खुलाई राष्ट्र बैंकमा संयुक्त निवेदन दिनुपर्ने” उल्लेख छ । यस्तै विनियम १२(६) मा “…गाभ्ने–गाभिने वा प्राप्ति (एक्विजिसन) कार्य सम्पन्न भएपश्चात् रोक्का रहेको सेयर कारोबारलाई आवश्यक प्रक्रियाबाट फुकुवा गर्ने व्यवस्था मिलाउनुपर्नेछ । यद्यपि सम्बन्धित संस्थाहरू सहमत भएको अवस्थामा गाभ्ने–गाभिने वा प्राप्ति (एक्विजिसन) को अन्तिम स्वीकृतिको निवेदन पेस गरे पश्चात् रोक्का रहेको सेयर कारोबार फुकुवा गर्न सकिने” उल्लेख छ ।
थप टिप्पणी, * नेरा बैंककाे २०७९ असाेज २७ गते जारी 
बैंक तथा वित्तीय संस्था एकआपसमा गाभ्ने–गाभिने (मर्जर) तथा प्राप्ति (एक्विजिसन) सम्बन्धी विनियमावली, २०७३ काे पाचाैं संसाेधनले नेप्सेबाट चिठीकाे अावश्यकता हटाएर काराेवार राेक्का धिताेपत्र बाेर्डकाे नियमानुसार हुने व्यवस्था गरेकाे छ । नयाँ व्यवस्था यस्ताे छ 

— बिमा कम्पनीको गाभ्ने–गाभिने प्रक्रियालाई ‘बिमक गाभ्ने, गाभिने तथा प्राप्ति गर्नेसम्बन्धी निर्देशिका, २०७६’ तथा जलविद्युत् उत्पादन तथा प्रसारण कम्पनीलाई ‘अनुमतिपत्र प्राप्त व्यक्ति आपसमा गाभिन, आपसमा मिल्न, सेयर खरिद, संरचनाको खरिद–बिक्री वा हस्तान्तरण, प्राप्ति वा ग्रहणसम्बन्धी निर्देशिका, २०७७’ ले सहजीकरण र व्यवस्थित गर्छ । दुवैमा सेयर कारोबार रोक्ने र खोल्ने सम्बन्धमा उल्लेख भएको देखिन्न ।

— सूचीकृत सबै कम्पनीको गाभ्ने–गाभिने कार्यलाई ‘धितोपत्र दर्ता तथा निष्कासन नियमावली, २०७३’, ‘धितोपत्र सूचीकरण विनियमावली, २०७५’, र ‘धितोपत्र निष्कासन तथा बाँडफाँड निर्देशिका, २०७४’ ले नियमन र निर्देशित गर्छ । नियमावलीको नियम ४३ ‘क’ मा ‘…संस्था एकआपसमा गाभ्ने–गाभिने तथा प्राप्ति गर्ने भएमा बोर्डबाट पूर्वस्वीकृति लिनुपर्ने’ व्यवस्था मात्र छ । विनियमावलीको परिच्छेद ४ मा सूचीकृत संस्था गाभिएको वा टुक्रिएमा हुने व्यवस्था र विनियम २२(४) मा सूचीकृत संस्थाको सञ्चालक समितिले संस्था गाभ्ने–गाभिने वा विलय हुने वा खरिद गरी लिने वा टुक्रिने निर्णय गरेमा त्यस्तो ‘निर्णय गरेकै दिन वा भोलिपल्ट कारोबार सुरु हुनुअघि नेप्सेलाई जानकारी दिनुपर्ने’ व्यवस्था छ । यस्तै निर्देशिकाको ४७(४) मा “सूचीकृत संगठित संस्थाहरू गाभ्ने वा गाभिने कार्य सम्पन्न भएपश्चात एकीकृत कारोबार सुरु भएसँगै सेयरको कारोबारसमेत सुरु हुने व्यवस्था गर्नुपर्नेछ । तर, एकीकृत कारोबार सुरु भएसँगै सेयरको कारोबारसमेत सुरु हुने व्यवस्था गर्न नसकिने भएमा एकीकृत कारोबार सुरु भएको बढीमा १५ दिनभित्र सेयरको कारोबार सुरु गर्नुपर्ने” उल्लेख छ । सम्भवतः यही कानुनी त्यान्द्रो समाएर कारोबार रोकिँदै आएको हुन सक्छ ।

व्यावहारिक समस्या

प्रचलित कानुनले सीधै कारोबार रोक्न नभने पनि सम्भवतः मूल्य संवेदनशीलता र लगानीकर्ताको हितजस्ता अमूर्त कुरासँगै कारोबार खोल्ने व्यवस्थाको आधारमा विगतदेखि रोकिँदै आएको हुन सक्छ । व्यवहारमा गाभ्ने–गाभिने कम्पनीको पत्रका आधारमा नेप्सेले कारोबार रोक्ने र खोल्दै आएको देखिन्छ । प्रचलनमा ‘मर्जरको अवस्थामा सहभागी सबै कम्पनी’ र ‘एक्विजिसनको अवस्थामा गाभिने कम्पनीको मात्र’ कारोबार रोकिँदै आएको छ । जबकि नेपालमा मर्जर र एक्विजिसनमा तात्विक भिन्नता देखिन्न ।

कारोबार रोक्नु हुन्छ वा हुन्न ? र यसले लगानीकर्ताको हित कि अहितमा फरक मत रहन सक्छ । गाभ्ने–गाभिने प्रक्रिया टुङ्ग्याउन छोटो समय भए पनि कारोबार रोक्नु आवश्यकता पनि होला । तर, लामो समय कारोबार रोकिँदा आमलगानीकर्तासँगै सबै सरोकारवालाले चुकाउने अप्रत्यक्ष लागत र भोग्ने समस्या धेरै छन् । तरल सम्पत्ति सेयर वर्षौं स्थिर बस्दा मूल चरित्र गुमाएको छ । कैयौंले घरव्यवहार र औषधिमूलोमा समस्या भोगेका छन् । बढ्दो बजारमा मूल्यगत लाभ लिन, घट्दो बजारमा मूल्यगत हानि कम गर्न, तुलनात्मक लाभका क्षेत्रमा लगानी व्यवस्थापन गर्दै लाभ र जोखिम व्यवस्थापन गर्न, कर्जा चुक्ता वा व्यवस्थापन गर्नबाट समेत लगानीकर्ता वञ्चित भएका छन् । स्पष्ट कानुनी आधारबिनै व्यक्तिको सम्पत्ति बन्धक बनाइएको र निर्वाध उपभोगबाट वञ्चित गरिएकोमा असन्तुष्टि व्याप्त छ ।

‘कसले जवाफ दिने हो ?’ र ‘मर्जर सम्झौताका कारण सेयर कारोबार रोक्नु समस्या हो कि समाधान ?’ भन्दै कारोबार रोकिएकोमा सामाजिक सञ्जालमा असन्तुष्टि बढ्दो छ । रोक्नु, छेक्न, बाँध्नु अनि कुट्नु मात्र समस्याको समाधान होइन भन्दै सहज निराकरण खोज्न घचघच्याएका छन् । सम्भावित घटना उल्लेख गर्दै सेयर बिक्री गर्न नपाउँदाको घरायसी गर्जो टार्ने समस्यासँगै कारोबार रोक्का हुँदा सेयर बिक्री गरेरै कर्जा व्यवस्थापन गर्न, नियामकीय व्यवस्था पालना गर्न नसकिएको मात्र होइन, इच्छा र सम्पत्ति हुँदाहुँदै ऋणीले कालोसूचीमा पर्ने र खराब कर्जा बढ्ने दृष्टान्त दिएका छन् ।

हाल सूचीकृत ३६ कम्पनीको कारोबार स्थगित छ । मर्जर वा एक्विजिसनकै कारण कारोबार रोकिनेमा नेपाल इन्भेस्टमेन्ट बैंक, हिमालयन बैंक, नेपाल बंगलादेश बैंक, हिमालयन जनरल इन्स्योरेन्स, एभरेस्ट इन्स्योरेन्स, प्राइम लाइफ इन्स्योरेन्स, गुराँस लाइफ इन्स्योरेन्स, युनियन लाइफ इन्स्योरेन्स, नाडेप लघुवित्त, आँधीखोला लघुवित्त, घोडीघोडा लघुवित्त, समाज लघुवित्त, रैराङ हाइड्रोपावर डेभलपमेन्ट र रिडी हाइड्रोपावर डेभलपमेन्टसहित १४ कम्पनी छन् । हिमालयन र नेपाल इन्भेस्टमेन्टको विशेष साधारणसभाले आपसमा नगाभिने निर्णय गरेको पनि महिनौं भइसक्यो । अझै कहिलेसम्म कति कम्पनीको कारोबार रोकिन्छ र लगानीकर्ताले कहिलेसम्म अनपेक्षित जोखिम लिन र नोक्सानी बेहोर्न बाध्य हुने केही टुंगो छैन । यसरी लामो समयसम्म कारोबार रोकिने त्रासबाट किनबेच, इन्डेक्स र बजार पुँजीकरणसमेत प्रभावित हुन थालेको छ ।

अपेक्षा र विकल्प

कानुनी आधार र औचित्यतामै प्रश्न उठाइएको कारोबार रोक्ने र खोल्ने प्रक्रिया पुनरावलोकन गरी व्यावहारिक समाधान निकाल्नैपर्छ । बोर्डको मस्यौदा ‘…गाभ्ने–गाभिने तथा प्राप्तिसम्बन्धी निर्देशिका, २०७७’ संशोधन गर्दै ‘कारोबार नरोकी गाभ्ने–गाभिने कार्य सम्पन्न गर्न सकिने’ व्यवस्थासहित मूल कानुन रूपमा लागू गरिनुपर्छ ।

आमलगानीकर्ता कारोबार रोक्न नहुनेमा एकमत छन् । गाभ्ने–गाभिने कम्पनीको चुक्ता पुँजी र सेयरधनी मिलानका लागि कारोबार रोक्नैपरे (क) एकीकृत कारोबार अगाडि केही दिन; वा (ख) विशेष साधारण सभाले ‘गाभ्न–गाभिन स्वीकृति गरेमा मात्र’ छोटो अवधि; अथवा (ग) विशेष साधारणसभा प्रयोजनका लागि गरिने सेयर दाखिल खारेज (बुक क्लोज) देखि मात्र कारोबार रोकेर एकीकृत कारोबारसँगै खोल्ने विकल्प अपनाउन सकिन्छ । जसरी हुन्छ, लगानीकर्ताको सम्पत्ति निर्वाध उपयोगको संवैधानिक अधिकार सुनिश्चित गरिनुपर्छ ।

विषयवस्तु सम्बन्धित


संजालमा अम्बिका पाैडेलकाे अाक्राेस

काराेवार दैनिकमा २०७९ जेठ ८ गते प्रकाशित गाभ्दा–गाभिँदा कारोबार रोक्काको आधार र औचित्य « (karobardaily.com)
Revised/updated 2022 Oct 15, NST 13:43

Sunday, October 31, 2021

ब्याजदर र सेयर बजारको सम्बन्ध

ब्याजदर र सेयर बजारबीच कुनै सम्बन्ध हुन्छ कि हुँदैन र भए कस्तो ? पूरक वा मित्रतापूर्ण कि द्वन्द्वात्मक वा शत्रुतापूर्ण भन्ने विवादस्पद धारणा रहँदै आएको छ । स्वार्थअनुरूप एक पक्षले सेयर बजार र ब्याजदरबीच प्रतिस्पर्धात्मक र शत्रुतापूर्ण सम्बन्ध रहने बताउँदै ब्याजदर घट्दा सेयर बजार बढ्ने र ब्याजदर बढ्दा सेयर बजार घट्ने तर्क गर्छन् । अर्काे पक्ष, सेयर बजारका लगानीकर्ता र कारोबारी जति नै ब्याजदर हुँदा पनि सेयर बेचेर बैंकमा निक्षेप नराख्ने हुँदा ब्याजदरसँग खासै सम्बन्ध राख्दैन र कतिपय अवस्थामा ब्याजदर बढ्दासमेत सेयर बजार बढ्ने तर्क गर्छन् । केही विज्ञ तथा विश्लेषक ब्याजदर घट्न नपाउँदै ब्याजदर घटेकाले सेयर बजार बढ्छ भन्दै बुलिङ गर्न थाल्छन्, तर ब्याजदर बढ्दा चुपचाप बाहिरिन्छन् । यसरी ब्याजदरलाई कारोबारीहरूले मूल्यमा खेल्ने हतियारका रूपमा समेत प्रयोग गरेको बुझ्न सकिन्छ । वास्तविकता के हो ? खासै अध्ययन भएको देखिँदैन ।

वित्तीय बजारको अभिन्न अंग सेयर बजार (धितोपत्र बजार) जति नै अछुतो र असम्बन्धित भनिए पनि बैंकिङ ब्याजदरबाट टाढा रहन सक्दैन । अझ वित्तीय संस्थाको बाहुल्य रहेको नेपाली सेयर बजारमा ब्याजदरसँगै सूचीकृत संस्थाहरूको मुनाफामा प्रभावको पाटो कमैले अध्ययन गरेको पाइन्छ । सेयर बजारको बढ्ने र घट्ने समयचक्र (बुलिस–बियरिस साइकल) का आधारमा ब्याजदरको प्रभाव र गहिराइ भने फरक हुन सक्छ । त्यस्तो प्रभाव नहुँदो हो त विगत २१ महिनादेखि बढ्दो गति (बुलिस मुड) मा रहेको सेयर बजारको नेप्से परिसूचक (नेप्से इन्डेक्स) ब्याजदर र ऋण सीमाकै कारण उच्चतम बिन्दुबाट २१.५ प्रतिशतभन्दा बढीले घट्ने थिएन होला ।

ब्याजदर, बचत र प्रतिफल

पक्कै सेयर बजारका लगानीकर्ता र कारोबारीले बैंकका बचतकर्ताभन्दा बढी नै जोखिम लिन्छन् र ब्याजका रूपमा पाइने सुनिश्चित प्रतिफलभन्दा अनिश्चित र जोखिमपूर्ण भए पनि लाभांश र पुँजीगत लाभका लागि लगानी र कारोबार गरिरहन्छन् भन्ने मान्यता राखिन्छ । त्यसैले ‘बाघले सिकार नपाउँदैमा घाँस खाँदैन’ भनेजस्तै लगानीकर्ता र कारोबारीले पनि जति नै बढी ब्याज भए पनि बैंकमा निक्षेप राखेर प्रतिफल खाँदैनन् भनिन्छ । तैपनि ब्याजदरकै आधारमा केही लगानीकर्ताले लगानी व्यवस्थापन (पोर्टफोलियो) र जोखिम व्यवस्थापनकै लागि बैंकबाट सेयर बजारमा ल्याउने वा बैंकमा लैजाने सम्भावनालाई पूर्णतः नकार्न सकिन्न । अझ सेयर बजार उच्च बिन्दुबाट सच्चिएको वा बुलिसबाट करेक्सन हुँदै गर्दा कम जोखिम लिने वा जोखिम पन्छाउने (रिस्क एभर्टर) लगानीकर्ताले धितोपत्र बेचेको, संकलित नाफा (प्रफिट बुक) पुनःलगानी नगरी मुद्दती निक्षेप राख्ने सम्भावना रहन्छ ।

यसका साथै विशेष गरी मुद्दती निक्षेपमा प्राप्त हुने ब्याजलाई अन्य क्षेत्रको लगानी र प्रतिफलको हिसाब गर्दा पनि आधार दरका रूपमा हेरिन्छ । अर्थात् जोखिमरहित निक्षेपको ब्याजदर अन्य लगानीका लागि अवसरगत लागत (अपरच्युनिटी कस्ट) वा न्यूनतम प्रतिफल (मिनिमम रिक्वायर्ड रिटर्न) का रूपमा समेत हेरिन्छ । ब्याजदर उच्च भएको अवस्थामा सेयर बजारबाट प्राप्त हुने सम्भावित प्रतिफल पनि ब्याजदरको तुलनामा उच्च हुनुपर्नेछ, अन्यथा जोखिमरहित प्रतिफलले जोखिमसहितको लगानी र कारोबारलाई जिस्क्याउनेछ ।

ब्याजदर, ऋण र लागत

ब्याजदर र सेयर बजारको सम्बन्ध निक्षेप र लगानीसँगै ऋणमा पनि रहन्छ । हालै सार्वजनिक तथ्यांकअनुसार लगानीकर्ताहरूले बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूबाट १.०४ खर्ब रुपैयाँ हाराहारी सेयर धितो कर्जा लिएका छन्, जसको उल्लेख्य अंश धितोपत्र कारोबार र लगानीका रूपमा सेयर बजार लगाइएको मानिन्छ । २०७८ कात्तिक ११ को समग्र बजार पुँजीकरण करिब ३८.९५ खर्बका आधारमा परिचालित ऋण रकम नगन्य देखिए तापनि बजारमा कारोबारयोग्य धितोपत्रको बजार पुँजीकरण (फ्लोटेड मार्केट क्यापिटलाइजेसन) १३.७७ खर्बको आधारमा बैंक तथा वित्तीय संस्थाबाट प्रवाहित रकम करिब ७.५ प्रतिशत हाराहारी देखिन्छ । अर्थात् बजारको कारोबार एक हदसम्म बैंक तथा वित्तीय संस्थाको ऋणमा निर्भर रहन्छ । यस अवस्थामा बैंकिङ ब्याजदर वृद्धिले ऋणको ब्याजदरसमेत बढ्ने र कारोबारीहरूको लागत र जोखिम बढ्ने सम्भावनाले कारोबार र मूल्य प्रभावित हुने सम्भावना नकार्न सकिँदैन ।

एक अध्ययन र नतिजा

नेप्से परिसूचक र ९१ दिने ट्रेजरी बिलको ब्याजदरसम्बन्धी करिब २७ वर्षको तथ्यांकमा आधारित एक अध्ययनले ब्याजदर र नेप्से परिसूचकबीच विपरीत वा शत्रुतापूर्ण सम्बन्ध देखाएको छ । तथ्यांकीय विश्लेषणले पहिलो अवधि (२०५०-५१–२०५३-५४) मा ९१ दिने ट्रेजरी बिलको वार्षिक औसत ब्याजदर चार वर्षमा ५७.२३ प्रतिशतले बढेर चारवर्षे औसत ८.७५ प्रतिशत कायम हुँदा नेप्से परिसूचक २२ प्रतिशतले घटेको छ भने दोस्रो अवधिमा औसत ब्याजदर ५४.४० ले घटेर तीनवर्षे औसत ३.५० प्रतिशत कायम हुँदा नेप्से परिसूचक १०४.५९ प्रतिशतले बढेर ३६०.७ बिन्दुमा उक्लेको छ । यसैगरी २०७३-७४ देखि २०७६-७७ को चारवर्षे औसत ब्याजदर बढेर २.९६ कायम हुँदा नेप्से परिसूचक १७१८.२० बाट २०.७१ प्रतिशतले घटेर १३६२.३४ मा झरेको छ ।

तालिका : ९१ दिने ट्रेजरी बिलको वार्षिक भारित औसत ब्याजदर र नेप्से परिसूचकमा देखिएको परिवर्तन

अवधि

आर्थिक वर्ष

ट्रेजरी बिलको वार्षिक औसत ब्याजदर (%)

यस अवधिमा ट्रेजरी बिल ब्याजदरमा परिवर्तन (%)

यस अवधिको ट्रेजरी बिलको औसत (%)

नेप्से परिसूचक

यस अवधिमा परिसूचकमा परिवर्तन (%)

२०५०/५१

.५०

५७.२३

.७५

२२६.०३

२२

२०५१/५२

.३५

१९५.४८

२०५२/५३

१०.९३

१८५.६१

२०५३/५४

१०.२२

१७६.३०

२०५४/५५

.५२

५४.४०

.५०

१६३.३०

१०४.५९

२०५५/५६

.३३

२१६.९०

२०५६/५७

.६६

३६०.७०

२०५७/५८

.९६

३७.१२

.०२

३४८.४०

३८.४४

२०५८/५९

.७१

२२७.५०

२०५९/६०

.४८

२०४.८६

२०६०/६१

.९३

२२२.०४

२०६१/६२

.४६

४४.०३

.९९

२८६.६७

३३३.८७

२०६२/६३

.८४

३८६.८६

२०६३/६४

.४२

६८३.९५

२०६४/६५

.२२

९६३.३६

२०६५/६६

.८३

६८.९६

.२६

७४९.१०

५९.५४

२०६६/६७

.५०

४७७.७३

२०६७/६८

.४१

३६२.८५

२०६८/६९

.३१

३८९.७४

२०६९/७०

.७४

३९.६९

.७७

५१८.३३

३४०.८६

२०७०/७१

.१३

 

१०३६.१०

२०७१/७२

.४३

 

९६१.२०

२०७२/७३

.७९

 

१७१८.२०

२०७३/७४

.४५

२४०.५१

.९६

१५८२.७०

२०.७१

२०७४/७५

.४८

१२००.१०

२०७५/७६

.२०

१२५९.००

२०७६/७७

.६९

१३६२.३४

२०७७/७८

.१९

 

 

२८८३.४०

 

स्रोतः इन्भेष्टोपेपर डट कमबाट साभार तथ्यांकमा सामान्य परिमार्जन र विश्लेषण गरिएको ।

९१ दिने ट्रेजरी बिलको ब्याजदर र नेप्से परिसूचकमा आधारित उपर्युक्त अध्ययनले सामान्यतः ट्रेजरी बिलको ब्याजदर घट्दा बजार बढ्ने गरेको देखिँदै गर्दा कतिपय अवस्थामा फरक परिस्थितिको सम्भावना पनि उजागर गरेको छ । यसमा तत्कालीन आर्थिक–सामाजिक अवस्था, नीतिगत व्यवस्थाको प्रभावलाई हेर्नुपर्नेछ । २०७७-७८ को अन्त्यमा ९१ दिने ट्रेजरी बिलको वार्षिक औसत दर घटेर २.१९ कायम हुँदा नेप्से परिसूचक बढेर २८८३.४० पुग्यो, तर ब्याजदरमा वृद्धिको सम्भावनासँगै नेप्से परिसूचकमा दबाब देखियो । उपयुक्त तथ्यांकीय विश्लेषणले ब्याजदरको सेयर बजारसँग सामान्यतः विपरीत सम्बन्धलाई पुस्ट्याएको छ ।

वर्तमान उतारचढाव

२०७६ माघदेखिको सेयर बजार बढोत्तरीमा तत्कालीन घट्ने क्रम (बियरिस)को समयचक्रसँगै ब्याजदरले पनि केही भूमिका खेलेको मान्न सकिन्छ । तत्कालीन अवस्थामा मुद्दती निक्षेपमा १३.५ प्रतिशतसम्म पुगेको ब्याजदर घट्दै ५ प्रतिशत हाराहारी झरेको थियो । बचत खाताको ब्याजदर १.५ हाराहारीसम्म ओर्लिएको थियो । केन्द्रीय बैंकको तथ्यांकअनुसार २०७८ असार मसान्तमा समग्र बचतको औसत ब्याजदर ४.७६ प्रतिशतमा ओर्लिएको छ, जुन २०७७ मा ६.०१ प्रतिशत थियो । तर, २०७८ भदौमा समग्र बचतको औसत ब्याजदर बढेर ४.९२ मा उक्लिँदा बचतमा औसत ३.०५ र मुद्दतीमा ७.८० पुगेको छ । अझ असोजमा निक्षेप खोसाखोस गर्न बैंकहरूले १० प्रतिशतसम्म ब्याज पु¥याए भने कात्तिकको सुरुवाती दिनमा ११.६७ प्रतिशतसम्म दिएर मुद्दती निक्षेप तान्ने ब्याजयुद्धसँगै केन्द्रीय बैंकले मुद्दती निक्षेपको ब्याजदर वृद्धि सीमा (कोरिडर) तय गर्नुका साथै हस्तक्षेप गर्दै ब्याजदरलाई एकल बिन्दुमा झारेको थियो ।

हालैको ब्याजदर उतारचढावको प्रत्यक्ष प्रभाव नेप्से परिसूचकमा पनि देखियो । २०७८ असार मसान्तमा २८८३.४० बिन्दुमा रहेको नेप्से २०७८ भदौ २ गते उच्चतम बिन्दु ३१९९.०३ बिन्दुमा बन्द भयो । त्यसपछि अन्य कुराका अतिरिक्त बढ्दो ब्याजदर र सेयर धितो कर्जा सीमाले बिस्तारै घटेको मानिएको नेप्से परिसूचक भदौ मसान्तमा २८१२.६, असोज मसान्तमा २६५६.९७ मा ओर्लियो । कात्तिकका लागि नयाँ ब्याजदर प्रकाशित भएसँगै नेप्से कात्तिक १ गते ६९.५१ घट्यो भने २ गते थप ७६.७२ घटेर २५१०.७३ बिन्दुमा ओर्लियो, जुन उच्चतम बिन्दुबाट करिब २१.५२ प्रतिशतको गिरावट थियो । ब्याजदर वृद्धिमा केन्द्रिय बैंकको हस्तक्षेपसँगै कात्तिक ३ गते ६०.९३ बिन्दुले बढेको नेप्से परिसूचक २०७८ कात्तिक ११ गते २७८२.१७ बिन्दुमा पुगेको छ ।

२०७७ असार मसान्तको १०.४३ बाट २०७८ असारमा ८.४३ प्रतिशतमा ओर्लिएको कर्जा तथा सापटीको भारित औसत ब्याजदर २०७८ भदौमा ८.५७ मा उक्लिएको छ । कतिपय बैंकले ८ प्रतिशत हाराहारीको सेयर धितो कर्जाको ब्याजदर १२ प्रतिशत पु-याएका छन् । यसले लागत, मूल्य र जोखिममा थप दबाब दिएको छ ।

व्यावहारिक पाटो

विगतको ९१ दिने ट्रेजरी वा हालैको ब्याजदर युद्धको नेप्से परिसूचकमा देखिएको प्रभावले ब्याजदरसँग सेयर बजारको शत्रुतापूर्ण सम्बन्धलाई पुनःपुष्टि गरेको छ । ब्याजदरले सेयर कर्जाको ऋणको लागत बढाउने-घटाउने र निक्षेपका रूपमा रकम तान्ने/पठाउने मात्र होइन, सस्तो र सुलभ ब्याजदरले बजारमा तरलता बढाउँछ भने कर्जामा मार्जिन कलले थप बिक्री दबाबसमेत दिन्छ । बढ्दो ब्याजदरले सेयर बजारमा नकारात्मक असर पु¥याउँदै गर्दा सम्बन्धित बैंक तथा वित्तीय संस्थाको मुनाफामा सकारात्मक असर पुग्ने बिर्सनु हुन्न । उल्लिखित तथ्य–तथ्यांकले कति ब्याजदर परिवर्तनको कति र कस्तो प्रभाव भन्ने ठोस अंक प्रस्तुत गर्न सक्दैन, तर ब्याजदर र सेयर बजार सम्बन्धमा विस्तृत तथ्यांकीय अध्ययनको आवश्यकता औंल्याउँछ ।

वित्तीय बजारका दुई अंग मुद्रा बजार र सेयर बजारबीचको सम्बन्ध समय, परिस्थिति, आर्थिक–सामाजिक अवस्था, राज्य वा नियामकको नीति, निर्देशनअनुरूप परिवर्तन हुन सक्छ । त्यसैले कारोबार र लगानी गर्दा आधारभूत र प्राविधिक विश्लेषणसँगै अन्य पक्षहरूका अतिरिक्त तरलताको अवस्था, बैंकिङ ब्याजदरको दिशा र केन्द्रीय बैंकको नीतिसमेतलाई ध्यान दिनु हितकर हुनेछ । ब्याजदरले सेयर लगानी तथा कारोबारको प्रत्यक्ष लागतसँगै अप्रत्यक्ष लागत र अपेक्षित प्रतिफलसमेत प्रभावित हुनेछ ।

काराेवार दैनिकमा २०७८ कातिक १४ मा प्रकाशित, ब्याजदर र सेयर बजारको सम्बन्ध « (karobardaily.com)

थप जानकारीका लागि
Revised/updated 8 Nov 2021, 1:21 pm