Thursday, June 1, 2017

म्युचुअल फन्ड र सेयर बजार

‘एक थुकी सुकी, सयौंले थुकी नदी’ भन्ने उखानजस्तै सामूहिक हित र जोखिम न्यूनीकरणको सिद्धान्तका आधारमा धेरै लगानीकर्ताहरू मिलेर सामूहिक मुनाफा बाँडफाँड तथा जोखिम वहनका लागि स्थापित तथा सञ्चालित कोष नै सामूहिक लगानी कोष अर्थात् म्युचुअल फन्ड हो । 

कोषको सञ्चालक तथा व्यवस्थापकले धितोपत्र बोर्डको स्वीकृत सीमाभित्र रहेर कोषको रकम जुटाउन कम्पनीहरूले सेयर बेचेजस्तै सर्वसाधारणलाई कोषको ससानो एकाइका रूपमा युनिट बिक्री गर्छन् । सामान्यतः यस्ता युनिटहरूको मूल्य रु. १० र युनिट खरिद गर्ने व्यक्ति उक्त कोषको युनिटधारक अर्थात् युनिट होल्डरका रूपमा कोषको नाफानोक्सानमा हिस्सेदारी कायम गर्छन् ।

यसले गर्दा सानो रकम भए पनि लगानी गरेर केही मुनाफा कमाउन चाहने व्यक्तिहरूका लागि यस्ता म्युचुअल फन्ड राम्रो माध्यम हुँदै आएका छन् । त्यसैले म्युचुअल फन्ड भनेको कुनै कम्पनीको सेयर नभई मर्चेन्ट बैंकहरूद्वारा निष्कासित तथा व्यवस्थित कोषहरू हुन्, जसले बजारमा उपलब्ध लगानीका क्षेत्रहरू र जोखिमको विश्लेषण गर्दै उच्चतम प्रतिफल र जोखिमबीच सन्तुलन कायम गर्दै लगानी गरेर मुनाफा आर्जन गर्छ र युनिट होल्डरहरूलाई लाभांशका रूपमा मुनाफा वितरण गर्छन् ।

अहिलेको अवस्थामा यस्ता कोषको लगानीको मुख्य क्षेत्र भनेको सेयर बजार, डिबेन्चर, ऋणपत्र, मुद्दती निक्षेप नै हुन् । त्यसैले पनि कतिपयले सेयरमा सीधै लगानी नगरी जोखिम व्यवस्थापनका लागि म्युचुअल फन्डहरूमार्फत लगानी गरिरहेका छन् ।

म्युचुअल फन्डका प्रकार

म्युचुअल फन्डहरूको स्वीकृति लिँदा नै पाँच वर्ष, सात वर्ष वा अनिश्चित अवधि कति समयका लागि सञ्चालन तथा व्यवस्थापन गर्ने हो, सोही अनुरूप हुन्छ । कोष व्यवस्थापकले समयावधि तोकिएको वा नतोकीकनै म्युचुअल फन्डहरू सञ्चालनमा ल्याउन सक्छ ।

(क) बन्दमुखी म्युचुअल फन्ड: निश्चित समयावधि तोकिएजस्तै सिद्धार्थ इक्विटी इन्भेस्टमेन्ट फन्ड, नविल ब्यालेन्स फन्ड आदि ‘बन्दमुखी’ फन्ड हुन् । बन्दमुखी म्युचुअल फन्डहरूले तोकिएको समयपछि सम्बन्धित निकायले समय बढाउन नवीकरण गरेको अवस्थामा बाहेक कोषमा उपलब्ध सम्पत्तिहरू बिक्री गरी युनिटहोल्डरहरूलाई दामासाहीले वितरण गर्नुपर्छ ।

यस्ता म्युचुअल फन्डहरू धितोपत्र कारोबार हुने दोस्रो बजार अर्थात् नेप्सेमा सूचीकृत भएर खरिद–बिक्रीसमेत गर्न सकिन्छ । अहिले नेप्सेमा २५ वटा म्युचुअल फन्डको कारोबार भइरहेको छ । यस्ता युनिटहरू सेयरजस्तै सहज खरिदबिक्री गर्न सकिन्छ र बजारमा उक्त युनिटहरूको खुद सम्पत्ति, माग र आपूर्तिका आधारमा पुँजीगत लाभ वा हानी पाउन सकिन्छ ।

(ख) खुलामुखी म्युचुअल फन्ड: समयसीमा निर्धारण नभएजस्तै नागरिक एकांकी युनिटलाई ‘खुलामुखी’ म्युचुअल फन्डहरूका रूपमा चिनिन्छ । नेपालमा सञ्चालित पहिलो एनसीएम म्युचुअल फन्ड पनि खुला रूपमा सुरुवात भएको हो । तर पछि गएर बन्दमुखीमा परिणत गरिएको थियो ।

खुलामुखी म्युचुअल फन्डहरू भने नेप्सेमा सूचीकृत हुँदैन, समयसीमा अगाडि नै खरिदबिक्री गर्नुपरेमा कोष सञ्चालकले उक्त समयको खुद सम्पत्ति (नेट एसेट्स भ्यालु) मा ..... आफंैले युनिट खरिद गरिदिन्छ । हाल ४ खुल्लामुखी फन्ड संचालनमा छन् ।
सच्याइएकाे ः खुलामुखीकाे काराेवारकाे व्यवस्था फण्ड म्यानेजरले गर्दछ र दैनिक कायम न्याभकाे अाधारमा यसकाे किनबेच हुन्छ । किनबेचकाे कमिसन ताेकिए बमाेजिम हुन्छ ।

मूल्य र किनबेच

नियमानुसार स्वीकृत योजना (स्किम) लाई रु. १० अंकित मूल्यको ससानो एकाइमा विभाजन गरिन्छ । त्यसैले आईपीओबाट फन्डका योजनामा लगानी गर्न प्रतिएकाइ रु. १० ले कम्तीमा १ सय एकाइका लागि रु. १ हजारको आवेदन दिनुपर्छ । डिम्याट खाता, बैंक खाता र सी–आस्बा भएका लगानीकर्ताले ‘मेरो सेयर’ वा ‘सी–आस्बा’ सेवाप्रदायक बैंक तथा वित्तीय संस्थाबाट ‘सेयर’मा जसरी तोकिएको अवधिमा आवेदन गर्न सकिन्छ ।

‘बन्दमुखी’ एकाइ अनुमति प्राप्त सेयर दलाल (ब्रोकर) कहाँ कारोबार खाता खोलेर दोस्रो बजारमा ब्रोकरमार्फत वा स्वयमले कारोबार प्रणाली (टीएमएस) मा ‘एमएफ’ (MF) छानेर कम्तीमा १ सय युनिटका लागि खरिद–बिक्री आदेश दिन सकिन्छ । ‘न्याभ’को आधारमा किन्नेबेच्नेको वैधानिक सीमाभित्रको मोलमोलाइबाट तय हुने मूल्य र किनबेच निश्चित हुँदैन । सामान्यतः ‘न्याभ’बाट छुट (डिस्काउन्ट) मा किनबेच हुने ‘बन्दमुखी’ एकाइ हाल १२-२९ प्रतिशत छुटमा कारोबार भइरहेको देखिन्छ । किनबेच रकमका आधारमा प्रतिकारोबार न्यूनतम रु. १०, ५ लाखसम्म ०.१५ प्रतिशत, ५ देखि ५० लाखमा ०.१२ प्रतिशत र ५० लाखमाथि ०.१ प्रतिशत ब्रोकर कमिसन तथा ०.०१ सेबोन शुल्क र प्रतिदिन प्रतिफन्ड रु. २५ डीपी शुल्क तथा पुँजीगत लाभमा ५ प्रतिशत (संस्थागतलाइ १०%) लाभकर लाग्छ ।

‘खुलामुखी’ दोस्रो बजारमा सूचीकृत र कारोबार हुँदैन, तर योजना व्यवस्थापकबाट ‘न्याभ’को आधारमा निर्धारित मूल्यमा तोकिएको विधिबाट किनबेच सुनिश्चित हुन्छ । योजना व्यवस्थापकले नै एकाइ किनबेचको व्यवस्था गर्दै नियमानुसार किन्ने (बाई ब्याक) र बेच्ने मूल्य सार्वजनिक गर्नुपर्छ । हाल सञ्चालनमा रहेको एनआईबीएल सहभागिता फन्ड वेबसाइटबाट सहजै वा तोकिएको बिक्री केन्द्रबाट कायम ‘न्याभ’को आधारमा किनबेच गर्न सकिने व्यवस्था छ । किन्दा ‘न्याभ’का आधारमा कुल रकम र डिपी शुल्क रु. २५ मात्र लाग्छ । बेच्दा पनि ‘न्याभ’को आधारमा प्राप्त हुने रकममा धारित (होल्ड) अवधिको आधारमा ६ महिनामा १.५%, ६-१२ महिनामा १.२५%, १२-१८ महिनामा १% र १८-२४ महिनामा ०.७५% ‘एक्जिट फी’ तथा पुँजीगत लाभमा ५ प्रतिशत (संस्थागतलाइ १०%) लाभकर लाग्छ ।

प्रतिफल र साँवा फिर्ता

सैद्धान्तिक रूपमा योजना व्यवस्थापकले सदैव जोखिम व्यवस्थापन गर्दै उच्चतम प्रतिफललाई प्रयास गर्छ । त्यसैले उसको लगानी र कारोबार क्षमताले फन्डको ‘न्याभ’ र एकाइधनीको सम्पत्ति र प्रतिफल निर्भर रहन्छ । योजना व्यवस्थापकले उपलब्ध विभिन्न लगानी उपकरणमा उच्चतम लाभका लागि व्यवस्थित लगानी गर्दै ‘न्याभ’ र आम्दानी बढाउने प्रयास गर्छ । ‘बन्दमुखी’ मा आयको आधारमा एकाइधनीलाई वार्षिक ‘नगद लाभांश’ मात्रै वितरण गरिन्छ । ‘खुलामुखी’ मा भने नगद लाभांश पुनःलगानी (डिभिडेन्ड रिइन्भेस्टमेन्ट) मार्फत थप एकाइ किन्न सकिने प्रावधान हुन्छ ।

‘बन्दमुखी’ मा अवधि सकिएपछि सबै सम्पत्तिलाई नगदमा परिणत गरेर एकाइधनीलाई समानुपातिक रूपमा फिर्ता गरिन्छ । अवधि नसकिँदै रकम आवश्यक परे दोस्रोबजारमा बेचेर निस्कन सकिन्छ । जस्तै अवधि सकिँदाकाे अन्तिम न्याभ रू. १४.७५ थियाे सम्पतिलाइ नगदमा परिणत गर्दा प्रति एकाइ रू. १५ भए सबै एकाइधनीले प्रति एकाइ रू. १५ नै फिर्ता पाउँछन् । ‘खुलामुखी’मा भने व्यवस्थित फिर्ता योजना (सिस्टमेटिक विथ ड्र प्लान) बाट एकाइ फिर्ता गरेर वा कायम ‘न्याभ’मा एकाइ बिक्री गरेर निस्कन सकिन्छ ।

दुवै प्रकारका म्युचुअल फण्डले दिने लाभांस अंकित मूल्यका अाधारमा हुन्छ, उदाहरणका लागि १५ प्रतिशत लाभांस भनेकाे अंकित मूल्य रू १० काे १५ प्रतिशत अर्थात् प्रति एकाइ रू. १.५ लाभांस हुन्छ, बजार मूल्यकाे १५ प्रतिशत हाेइन । यस अनुसार १०० एकाइ हुनेले रू १५० पाउँछ । खुल्लामुखीमा भने लाभांस पुनःलगानी पनि हुन्छ र पुनःलगानी गरेमा साेहि रकमले अाउने थप एकाइ पाइन्छ । जस्तै १००० एकाइमा १५ प्रतिशतले पाउने रू १,५०० ले मानाैं बुकक्लाेजकाे दिनकाे न्याभ रू १३ भए करिव ११५ एकाइ दिन्छ ।

अंकित मूल्यभन्दा फरक दाेस्राेबजारबाट किन्नेकाे वास्तविक प्रतिफल (Yield) भने बजारमूल्य वा लागतमा निर्भर हुन्छ । जस्तै, मूल्य १४ घाेषित लाभांस २५ प्रतिशत भएपनि वास्तविक प्रतिफल दर भने १७.८६ (२.५ ÷ १४) हुनेछ । अझ लाभांस वितरण पछि न्याभ घटेर वा मूल्य प्रभावले हुने वास्तविक प्रतिफल अनुमान गर्न गाह्रै हुनेछ ।

यसरी ‘म्युचुअल फन्ड’ लगानीमा वार्षिक नगद लाभांश र पुनःलगानीसँगै बजार मूल्यका आधारमा किनबेच गर्दै पुँजीगत लाभको अवसर पनि रहन्छ ।

लगानी र ध्यान दिनुपर्ने

मूलतः धितोपत्रमा चासो र इच्छा भएका तर स्वयम् लगानी व्यवस्थापन गर्न नसक्ने वा नचाहने निष्क्रिय लगानीकर्तासँगै नगद लाभांश र पोर्टफोलियो व्यवस्थापनका लागि सक्रिय लगानीकर्ताले पनि ‘म्युचुअल फन्ड’ मा लगानी आवश्यक मानिन्छ । व्यावसायिक टिमबाट व्यवस्थापन हुने ‘म्युचुअल फन्ड’ को बजार र कारोबारमा विशेष पहुँचसँगै सूचीकृत कम्पनीले निष्कासन गर्ने धितोपत्रमा ५ प्रतिशत आरक्षणका साथै करहरू छुट पाउँछन्, जसको लाभ एकाइधनीले पनि पाउँछन् । आरक्षण र सहुलियत अनुरूप उपलब्धि हासिल गर्न नसकेकाेमा याेजना व्यवस्थापकहरूकाे क्षमता माथि अनेक प्रश्न उठाउँदै आरक्षण बन्द गरिनु वा आरक्षणकाे शेयरमा लकिङ हुनुपर्ने आवाज चर्कै उठ्छ । तर उपलब्ध सुविधाकाे फाईदा उठाउन एकाइ किन्नुकाे विकल्प रहन्न । एकपटक किनेर ७–१० वर्षमा पैसा चाहिँदा ‘बन्दमुखी’मा लगानी गर्न सकिन्छ । एकपटक किनेर लामो अवधि धारण गर्ने वा नियमित (मासिक, त्रैमासिक, अर्धवार्षिक वा वार्षिक) लगानी गर्दै जान ‘खुलामुखी’ योजना उपयुक्त हुन्छ । यस्तै लाभांश लिने वा पुनःलगानीको आधारमा बन्द वा खुला योजना छनोट गर्नुपर्छ ।

‘बन्दमुखी’मा लगानी गर्दा मुख्यतः ‘न्याभ’को अवस्था (मासिक/साप्ताहिक), योजना व्यवस्थापक र सुपरिवेक्षक, लगानी र धितोपत्रको वास्तविक लागत (नोट/टिप्पणीमा हेर्ने), खुद सम्पत्ति, आम्दानीको अवस्था, प्राप्त भएकाे र नभएकाे आय, विगतको लाभांश र ‘न्याभ’, बाँकी अवधिलाई ध्यान दिनुपर्छ । ‘खुलामुखी’मा योजनाको लगानी, ‘न्याभ’, बिक्री केन्द्र र शुल्क; पुनःलगानीको विकल्प, सिस्टमेटिक इन्भेस्टमेन्ट र विथ ड्र प्लानसमेतमा ध्यान दिनुपर्छ ।

बढ्दो ‘म्युचुअल फन्ड’सँगै प्रतिस्पर्धा पनि बढेको छ, जसले एकातिर लगानीकर्तालाई छनोटको अवसर बढेको छ भने अर्कातिर योजना व्यवस्थापक र योजनाले सार्वजनिक निष्कासनमा पाउने आरक्षित धितोपत्रको हिस्सा घट्नेछ।

म्युचुअल फण्डहरूकाे अाय समेत समावेश गरेर ‘न्याभ’ गणना हुन्छ, त्यसैले लाभांस घाेषणा, बुक क्लाेजकाे समय तिर म्युचुअल फण्ड किन्दा लाभांसकै अनुपातमा बजार मूल्य समायाेजना वा ‘न्याभ’ घट्ने तर्फ सजग हुनुपर्छ।

प्रचलन अनुसार घाेषित लाभांस बुकक्लाेजकाे मितिमा कायम काराेवार मूल्यकाे १० प्रतिशतभन्दा बढि भएमा मात्र मूल्य समायाेजन हुन्छ । जस्तै, कुनै याेजनाले २५ प्रतिशत लाभांस घाेषणा गर्याे र बुकक्लाेजकाे अघिल्लाे काराेवार मूल्य रू. १५ कायम भयाे । यहाँ घाेषित लाभांस २५ प्रतिशत अर्थात् प्रति एकाइ रू २.५ कायम काराेवार मूल्य रू १५ काे  १६.६७ प्रतिशत (१० प्रतिशत भन्दा बढि) हुँदा मूल्य समयाेजन हुन्छ । बुक क्लाेज पछिकाे लागि नेप्सेले रू १२.५ (१५–२.५ = १२.५) सन्दर्भ मूल्य ताेक्छ । तर यदि बुक क्लाेजकाे लागि कायम काराेवार मूल्य २७ भएकाे भए घाेषित लाभांस रू २.५, ९.२५% मात्र हुँदा नेप्सेले मूल्य समायाेजन गर्दैन । बजार संचालक वा प्रणालीले मूल्य समायाेजन गरे वा नगरे पनि न्याभ घट्ने हुँदा स्वभाविक रूपमा बजार मूल्य पनि घट्नसक्छ । बजारले अाफै मूल्य समायाेजन गर्नसक्छ । उदाहरणकाे रू १५ काे न्याभ लाभांस वितरण पछि रू १२.५ हाराहारी झर्छ । त्यसैले मूल्य तिर्दा न्याभमा प्रभावलाइ विशेष ध्यान दिनुपर्छ । अन्यथा, रू १५ न्याभकाे २५ प्रतिशत लाभांसकाे लाेभमा रू १४/१५ तिरेर किन्दा भाेली न्याभ नै रू १२.५ मा झरेर अाफ्नाे रू १४ बाटै अाफैले लाभांस खाएकाे अवस्था अाउन सक्छ ।

शेयर र म्युचुअल फण्डमा लाभांस पछिकाे सम्पतिमा भने फरक हुन्छ । कम्पनीले छुट्याएकाे नाफाबाट लाभांस बाडछ, जसले लाभांस वितरण पछि कम्पनीकाे पुँजी घट्दैन । तर म्युचुअलमा न्याभमा प्राप्त भएकाे र नभएकाे नाफा समेत हिसाव हुन्छ र प्राप्त नाफाकाे वितरणयाेग्य रकमबाट लाभांस बाँड्ने हुँदा लाभांस वितरण पछि खुद सम्पति (न्याभ) नै घट्छ ।  

नेपालमा म्युचुअल फन्ड

विश्वमा म्युचुअल फन्डहरूको उपस्थिति धेरै पुरानो भए पनि नेपालमा यसको उल्लेख्य विकास र उपस्थिति भने २०६९ देखि मात्र भएको हो । योभन्दा अगाडि बजारमा एनसीएम म्युचुअल फन्ड एउटाको मात्र उपस्थिति थियो र त्यो १० वर्षको अवधिमा सबै युनिटको भुक्तानी गरेर बन्द भएको थियो ।

नागरिक कोषबाट सञ्चालित नागरिक एकांकी युनिटसहित हाल बजारमा ११ वटा यस्ता सामूहिक लगानी कोषहरूको उपस्थिति रहेको छ र उनीहरूले ५० करोडदेखि १ अर्ब रुपैयाँको कोष खडा गरेका छन् । सञ्चालनमा रहेकामध्ये १० वटा म्युचुअल फन्डहरूले ८ अर्ब २५ करोडका पाँच वा सात वर्ष अवधिका ८ करोड २५ लाख बन्दमुखी युनिटहरू बिक्री भएका छन् ।

हाल (२०७८ माघ २९ ) २५ बन्दमुखी र ४ खुल्लामुखी याेजनाहरू संचालनमा छन् ।

सेयर बजारमा म्युचुअल फन्ड

हाम्रो जस्तो निकै उतारचढाव हुने र अर्थतन्त्रका वास्तविक क्षेत्रको कम सहभागिता रहेको सेयर बजारलाई केही भए पनि व्यवस्थित गर्न र संस्थागत उपस्थितिसहित निश्चित बाटोमा हिँडाउन सहयोगीका रूपमा म्युचुअल फन्डहरूलाई अगाडि बढाइएको हो ।

नेपालमा पनि २०६५–६८ बीच बजारमा आएको चरम अवस्थाबाट पाठ सिकेरै होला, सरकारी तवरमा नै नीतिगत व्यवस्था गरी म्युचुअल फन्डहरूलाई बजारमा प्रवेश गर्ने वातावरण सिर्जना गरियो ।

बजारलाई चलायमान बनाउन साना, ठूला वा संस्थागत सबै लगानीकर्ताको उत्तिकै भूमिका र दायित्व हुने हुन्छ, तर पनि बजारको विकास र विस्तारमा म्युचुअल फन्डको सकारात्मक भूमिका र दायित्वलाई बढी हुन्छ । त्यसैले सरकारले उनीहरूलाई विशेष सुविधाहरूको व्यवस्था गरेको हो । कुनै पनि कम्पनीको सार्वजनिक निष्कासनमा निश्चित प्रतिशत आरक्षणका साथै पुँजीकगत लाभकरमा समेत छुट दिएर बजारमा म्युचुअल फन्डको उपस्थितिलाई सहज बनाइएको छ ।

यस्तो सुविधा सानासाना पुँजी जम्मा गरेर बजारमा परिचालन गर्न मात्र होइन, बजारमा संस्थागत लगानीकर्ताको उपस्थितिलाई बलियो बनाएर मार्केट मेकरको केही भूमिका निर्वाह गरोस् भन्ने मनसायसमेत रहेको छ ।

बजारमा केही अन्य संस्थागत लगानीकर्ता पनि छन्, तर उनीहरूलाई म्युचुअल फन्डहरूलाई जस्तो आरक्षण र करछुटको सुविधा दिइएको छैन । त्यसकारण पनि सरकार र आमलगानीकर्ताले बजारमा म्युचुअल फन्डहरूको सकारात्मक भूमिकाको अपेक्षा गर्नु स्वाभाविक हो ।

हुन त बजारको उतारचढावले आमलगानीकर्ताहरूसँगै म्युचुअल फन्डहरूलाई पनि प्रभावित पारेको हुन्छ, तर व्यक्तिगत लगानीकर्ताको तुलनामा उनीहरूको जोखिमवहन क्षमता, कोषको आकार, विश्लेषण तथा बजार सूचनामा पहुँच आदि कारण बजारलाई प्रभावित गर्ने वा जोखिम न्यूनीकरण गर्ने क्षमता बढी हुन्छ ।

म्युचुअल फन्डहरूले सेयर बजारमा प्रत्यक्ष लगानी गर्न चाहने तर सोका लागि ज्ञान, पहुँच, विश्लेषण तथा पहुँच नभएका साना लगानीकर्ताहरूलाई सहयोग गर्दै लगानीका लागि अवसरसमेत प्रदान गरेको छ ।

बजारको अपेक्षा

म्युचुअल फन्डहरू पनि अन्य लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूजस्तै लगानीबाट मुनाफा गर्ने उद्देश्यबाटै सेयर बजारमा आएका हुन् । अझ उनीहरूको निश्चित समयभित्र लगानी गरी मुनाफा प्राप्त गरिसक्नुपर्ने बाध्यात्मक अवस्थामा दीर्घकालीन भूमिका पक्कै निर्वाह गर्न सक्दैन । तर, म्युचुअल फन्डहरू पनि सेयर बजारका सक्रिय सरोकारवाला भएको हुँदा बजारको समग्र विकास र विस्तारमा थप भूमिकाको अपेक्षा गरिएको छ ।

व्यक्तिगत लगानीकर्ता र कारोबारी मात्र होइन, सरकारले समेत म्युचुअल फन्डहरूको सहयोगी भूमिकाको अपेक्षा गरेरै कर तथा आरक्षणको व्यवस्था गरेको होला । त्यसैले म्युचुअल फन्डहरूप्रति बजारले निम्न अपेक्षा गरेको पाइन्छ:
  • ठूला र संस्थागत क्षमताका आधारमा प्राप्त हुने सूचना तथा पहुँचको दुरुपयोग नगरी स्वस्थ र सन्तुलित बजार विकासमा सकारात्मक भूमिका खेल्नुपर्छ । 
  • समयसीमा भित्र बाँधिएको मुनाफामुखी भए पनि कारोबारसँगै कम्तीमा अल्पकालीन लगानीकर्ताको भूमिका खेल्नुपर्छ । 
  • बजारमा कुनै कम्पनीको सेयरमा हुने माग तथा आपूर्तिको सन्तुलन कायम गर्ने अनौपचारिक मार्केट मेकर वा थोक विक्रेताको भूमिका निर्वाह गर्नुपर्छ । 
  • बजार विकासका लागि सूचना प्रवाह र लगानीकर्ता जागरण अभियान चलाउनुपर्छ । तर, केही समयदेखि म्युचुअल फन्डहरूले बजारको अपेक्षाअनुरूप भूमिका नखेलेका हुन् कि भन्ने आभास समेत पाइएको छ । केही फन्डले बजारलाई सन्तुलित बनाउनुभन्दा क्षणिक मुनाफाका लागि प्राप्त सुविधा र पहुँचको दुरुपयोगसमेत गरेको आशंका गरिएको छ । यसले कतिपयले म्युचुअल फन्डहरूलाई बजारले ‘दूध खुवाएर पालेको सर्प’का रूपमा समेत लिन थालेका छन् । 
यति हुँदाहुँदै पनि अहिलेको अवस्थामा म्युचुअल फन्डहरू बजारका अविभाज्य अंग हुन् र यिनीहरूलाई बजारमा सकारात्मक भूमिका खेल्न प्रेरित गर्नुको विकल्प छैन । सरकारले पनि कर छुट र आरक्षण दिएबापत उनीहरूलाई बजारप्रति उत्तरदायी बनाउन सार्वजनिक निष्कासनमा आरक्षणमा दिइएको सेयर निश्चित अवधिसम्म बिक्री गर्न नपाइने लकइन अवधि राख्ने; म्युचुअल फन्डहरूले किनेको सेयरले कम्पनीको सञ्चालक समिति चयनमा मत दिन नपाउने र बजार सन्तुलित गर्ने विशेष भूमिका खेल्नुपर्ने व्यवस्था गर्नुपर्छ ।

हामी आमलगानीकर्ता र कारोवारीहरूले म्युचुअल फन्डहरूले सिर्जना गरेको अवसरसमेतको सदुपयोग गर्दै उनीहरूसँग सहकार्य गर्ने र उनीहरूको लगानी तथा कारोबारलाई पछ्याउनु बुद्धिमानी हुन सक्छ ।

आमलगानीकर्ता र म्युचुअल फन्डहरू बजारका प्रतिस्पर्धीसँगै सरोकारवालासमेत हुन् । त्यसैले प्रतिस्पर्धासँगै बजारको विकासमा सहकार्यमा नै सबैको भलो छ । म्युचुअल फन्डहरूले लगानीको अवसर सिर्जनासँगै ठूलो रकम बजारमा लगानी गर्ने हुँदा बजारको अवस्थाले आमलगानीकर्तासँगै उनीहरूको नाफा–नोक्सानमा समेत प्रत्यक्ष प्रभाव पर्छ नै । अझ व्यक्तिले १ रुपैयाँ गुमाउँदा म्युचुअल फन्डहरूले १ सय रुपैयाँ गुमाइरहेका हुन्छन् ।

नाेटः मूल्य र किनबेच, प्रतिफल र साँवा फिर्ता, र लगानी र ध्यान दिनुपर्ने विषयवस्तु 'म्युचुअल फन्डमा लगानी प्रतिफल कि छल ?' शीर्षककाे लेखबाट थपिएकाे ।

काराेवार राष्टिय दैनिकमा बैशाख ३१ गते प्रकाशित, http://www.karobardaily.com/news/78131

सेयर बजारमा आस र त्रासको व्यवस्थापन

सेयर बजार, एक हिसाबले ‘आस’ र ‘त्रास’को बजार हो । यही ‘आस’ र ‘त्रास’ले नै बजारलाई गतिशील बनाउँछ, मुनाफा र जोखिम सिर्जना गर्दछ, सँगसँगै नाफा र नोक्सान पनि । यदि ‘आस’ र ‘त्रास’ नहुँदो हो त दोस्रो बजारको जन्म हुँदैनथ्यो होला न त बजारको विकास नै ।

बजारमा खरिदकर्ताले भविष्यमा मुनाफा हुन्छ भन्ने आशामा किन्छ भने बिक्रेताले मूल्य घट्छ भनेर त्रसित भएर बेच्छ । प्राथमिक बजारमा सेयर किन्ने र दोस्रो बजारबाट सेयर किन्ने व्यक्तिको ‘आस’ र ‘त्रास’को अवस्था फरक हुन सक्छ तर कुनै पनि लगानीकर्ताले सेयर किनबेच गर्ने भनेको उक्त सेयरप्रति उसले आकलन गरेको ‘आस’ र ‘त्रास’ नै हो ।

कारोबारीहरू बजारमा अल्पकालीन मुनाफा अर्थात् पुँजीगत लाभको आशामा सेयर खरिद गर्न थाल्छन् भने सम्भावित नोक्सानीको त्रासमा बेच्न थाल्छन् । यहाँ आशा राख्ने र त्रसित हुने बीचको मानसिक द्वन्द्वले बजारमा सेयरको माग र आपूर्तिलाई प्रभावित गर्दै उक्त सेयरको मूल्य निर्धारण गर्दछ ।

कारोबारीहरू मात्र होइन, लगानीकर्ताहरू समेत यस्तो आस र त्रासको द्वन्द्वमा त्रसित वा आशावादी हुने हुन्छन् । उनीहरू दीर्घकालीन मुनाफा अर्थात् गुणात्मक मुनाफाको आसमा लगानी गर्दछन् ।

यही भविष्यमा मुनाफा हुन्छ भन्ने आसले नै काराेवारीहरू सेयर खरिद गर्दछन् भने त्रसित भएको अवस्थामा ‘स्टप लस’ वा ‘प्रोफिट बुक’को नाममा सेयर बेच्न थाल्छन् । हो, यही मौकामा जोखिम बेहोर्ने क्षमता भएका विशेषतः ठूला र संस्थागत लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूले आशावादी हुँदै सेयर किन्न थाल्छन् ।

नेप्से विगतकाे १८०० र हालकाे ३२०० माथिको अवस्था होस् वा तत्कालिन ११०० वा हालकाे २८०० मा झर्दा होस्, बजारमा आशावादी र त्रसित दुवै खाले लगानीकर्ता र कारोबारीहरू हुन्छन् । यति हो, सेयर बजार माथि गएको अर्थात् बुलिस अवस्थामा आशावादीहरू हाबी हुन्छन् र आमलगानीकर्ताहरू विशेष गरी मध्यम र साना लगानीकर्ताहरूले खरिद गरिरहेका हुन्छन् भने ठूला र संस्थागत लगानीकर्ताहरू रणनीतिक रूपमा बजारको आशावादी अवस्थालाई प्रयोग गर्दै बेच्न थाल्छन् ।

यसको विपरीत बजार तल झरेको वा बियरिस अवस्थामा समग्र सेयर बजार न्यून हुँदै गएको हुन्छ । यो भनेको आमलगानीकर्ता विशेष गरी मध्यम तथा साना लगानीकर्ताहरू त्रसित भएको अवस्था हो । अर्को शब्दमा, ‘प्यानिक’ भएको अवस्था हो, जसको उपयोग गर्दै आशावादी लगानीकर्ताहरूले सस्तोमा सेयर खरिद गर्दछन् ।

व्यक्तिगत, मध्यम र साना लगानीकर्ता तथा ठूला र संस्थागत लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूको ‘आस’ र ‘त्रास’को अवस्था सामान्यतः विपरीत हुन्छ । यसको मूल कारण भनेको जोखिमवहन क्षमता, आर्थिक स्रोत क्षमता, सूचनामा पहुँच, बजारलाई प्रभावित गर्ने क्षमता र सरोकारवालाहरूको भूमिका नै हो ।

हुन त अहिले विस्तारित बजारमा लगानीकर्ताहरूको संख्या र कारोबार हेर्ने हो भने लाखौं व्यक्ति होलान्, जसले ‘आस’ र ‘त्रास’को विविध अवस्था जनाउँछ । तर, बजारमा यस्ता लगानीकर्ता वा कारोबारी पनि हुन्छन्, जो ठिक विपरीत रूपमा चल्छन् । सेयर बजारमा सबैले मानेको मुनाफाको सिद्धान्त पनि ‘अरू आशावादी भएको समयमा आफू त्रसित हुने र अरु त्रसित भएको अवस्थामा आफू आशावादी हुने’ नै हो । तर, यसमा चातुर्य र विश्लेषण क्षमतालाई पनि सँगसँगै लानु पर्दछ ।

पक्कै पनि बुलिस अवस्थामा सेयर कारोबार निकै उच्च हुन्छ किनभने धेरै व्यक्तिहरूले सानो–सानो परिमाणमा तर धेरै सेयर किनिरहेका हुन्छन् । ठूला र संस्थागत लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूसँग बजारको माग धान्न सकिने सेयर उपलब्ध हुँदासम्म यस्तो बुलिसलाई यही आस र त्रास रूपी औजार प्रयोग गरी बजारलाई आफू अनुकूल राख्छन् ।

जब आफूसँग सेयरको भण्डार सकिन थाल्छ तिनै ठूला वा संस्थागत लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूले मध्यम तथा साना लगानीकर्ता वा कारोबारीहरू माझ ‘त्रास’ फैलाएर सेयर बेच्न उक्साउने र बाध्यताको अवस्था सिर्जना गर्दछन् ।

अवस्थालाई यति त्रसित बनाइन्छ कि मध्यम तथा साना लगानीकर्ताहरू आफूले किनेको भन्दा निकै सस्तोमा घाटा खाएर सेयर बेच्न थाल्छन् । यसलाई केही मध्यस्थ व्यक्तिहरूले ‘स्टप लस’ वा ‘लस बुक’को नाममा थप त्रास फैलाउन सघाउँछन् ।

बृहत् रूपमा सेयर बजारको ‘आस’ र ‘त्रास’को व्यवस्थापन भनेको जोखिम व्यवस्थापन गर्दै यथोचित मुनाफा आर्जन गर्नु हो । चलायमान बजार भएकाले बजारमा सधैं आस र सधैं त्रास हुँदैन । बजारमा कहिले आशावादीहरू हाबी हुन्छन् भने कहिले त्रसित वा निराशावादीहरू ।

यसले बजारमा खरिद वा बिक्रीमा चाप सिर्जना गर्दछ । बजारका यही अवस्थाहरूको विश्लेषण गर्दै आफ्नो लगानी पोर्टफोलियो व्यवस्थापन गर्ने तथा बजारबाट सेयर खरिद विक्री गर्ने काम गरिनुपर्दछ ।

अब कति आशावादी हुने र कहिले त्रसित हुने त ?

त्यो व्यक्तिको जोखिम लिने क्षमता, लगानीको स्रोत, अपेक्षित मुनाफा दरमा निर्भर रहन्छ । कसैले पनि आशावादी हुने र त्रसित हुने समय निश्चित रूपमा बताउन सक्दैन । एउटै व्यक्तिको पनि समय र परिस्थिति अनुसार ‘आस’ र ‘त्रास’को अवस्था फरक पर्न सक्छ ।

सेयर बजारको यस्तो ‘आस’ र ‘त्रास’सँग जुध्न कति जोखिम लिएर, कति समयको लागि र कति मुनाफा वा पुँजीगत लाभको लागि सेयर खरिद गर्न खोजेको हो त्यो स्पष्ट हुनुपर्दछ । यसका साथै, कसैले देखाउने ‘आस’ र फैलाउने ‘त्रास’को विश्लेषण गर्ने क्षमता हुनुपर्छ । त्यस्तै लगानीका स्रोतहरूको व्यवस्थापन, वैकल्पिक योजना, र धैर्यको आवश्यकता हुन्छ । बजारको अध्ययन, सरोकारवाला तथा नीतिनिर्माता र नियामकहरूको भूमिका, कम्पनीको वित्तीय अवस्था, बजार रणनीति, व्यवस्थापन समूह समेतलाई हेर्ने र बुझ्ने चातुर्य र विश्लेषण क्षमता पनि उत्तिकै जरुरी हुन्छ ।

सामान्यतः निम्न कुराहरूलाई मनन गर्न सकिएमा ‘आस’ र ‘त्रास’ व्यवस्थापनमा केही सहज हुन सक्छ ।

१. आस त्यति राख्नुस् जति सम्भव र उचित छ । यति कुरामा ध्यान दिनुहोस्, कसैले भन्दैमा आजको भोलि नै डबल मुनाफा हुँदैन । बजारको क्षमता, अर्थतन्त्रको अवस्था, कम्पनी जस्ता समग्र पक्षमा मुनाफा निर्भर रहन्छ । आस गर्नु भनेको जोखिम लिनु हो, त्यसैले त्यति जोखिम लिनुहोस् जति आफूले वहन गर्न सक्नुहुन्छ ।

२. बढी मुनाफाको आसमा धेरै जोखिम लिनु भनेको सम्भावित घाटालाई निम्त्याउनु पनि हो । सेयर किन्दा आस गरिएभन्दा फरक परिस्थिति सिर्जना भएको अवस्थामा अन्य आशा लाग्दा कम्पनीहरूको विश्लेषण गरी पोर्टफोलियो व्यवस्थापन गर्नुहोस् । आशासँगै धैर्य पनि राख्नुहोस् । आशालाई परिणाममा परिणत गर्न आवश्यक मिहेनत पनि गर्नुपर्छ । 

३. निकै आशावादीहरू हावी भएको बजारमा विविध कारणले तत्कालै त्रास छाउन सक्छ । यस्तो अवस्थाको लागि मानसिक र आर्थिक रूपमा आवश्यक विकल्पहरू सहित तयार रहनु आवश्यक छ ।

४. त्रसित अवस्थामा आवेशमा आएर घाटामा सेयर बेच्नु मूर्खता हुन्छ । त्रास कसरी सिर्जना भयो र यसको अवधि कस्तो रहन्छ अनुमान गर्नुपर्छ । त्रसित अवस्थामा अझै धैर्य कायम गर्नुपर्छ ।

५. बजारमा त्रास फैलाइएको हो वा देश र विदेशको समग्र आर्थिक पक्षहरूको प्रभावले सिर्जित भएको हो त्यसलाई राम्ररी विश्लेषण गर्नुपर्छ । जसरी समय परिवर्तनशील छ, ‘आस’ र ‘त्रास’को अवस्था पनि परिवर्तन हुन्छ । दुवै अवस्थामा महत्वपूर्ण पक्ष भनेको धैर्य नै हो ।

काराेवार राष्टिय दैनिकमा  २०७४ बैशाख ३ गते प्रकासित, http://www.karobardaily.com/news/76371
Reviewed/updated 17 Sept 2021, NST 06.30

Sunday, April 2, 2017

सेयर बजारमा जोखिम

‘जुवाघर’, ‘सुनको अन्डा पार्ने कुखुरी’, ‘मेहनतबिना पैसा कमाउने क्षेत्र वा व्यवसाय’, ‘पैसा गुमाउने व्यापार’ जस्ता अनेक तरिकाले सेयर बजारलाई परिभाषित गरिन्छ । यस्ता स्वपरिभाषाहरू व्यक्तिगत अनुभव र क्षमतामा बनेका वा बनाइएका हुन्, यसको मूल कारण सेयर बजारसम्बन्धी बुझाइ वा अध्ययनको कमी नै हो ।


के हो त सेयर बजार ?

जसरी हामी कपडा पसलमा कपडा, खाद्यान्न पसलमा खाद्यान्न किन्छौं, त्यस्तै कुनै पनि पब्लिक कम्पनीले पुँजी संकलनका लागि जारी गरेको पुँजीको सानो एकाइ अर्थात् कम्पनीको सेयर वा हिस्सा खरिद–बिक्री गर्ने बजार नै ‘सेयर बजार हो । यहाँ कम्पनीले विभिन्न समयमा सर्वसाधारणका लागि (क) प्राथमिक निष्कासन (आईपीओ), (ख) थप सार्वजिक निष्कासन (एफपीओ) र (ग) लिलामी (अक्सन) मार्फत जारी गरेका सेयरहरूको किनबेच हुन्छ । यसरी कम्पनीले प्रत्यक्ष रूपमा तोकिएको मर्चेन्ट वा आफैं जारी गरेको सेयर सामान्यतः (क) आईपीओ र हकप्रद अंकित मूल्य १ सय रुपैयाँमा, (ख) एफपीओ कम्पनीले प्रिमियमसहित वा बाहेक तोकेको मूल्यमा र (ग) लिलामीमा आफूले मूल्य तोकेर किन्न पाइन्छ, तर बिक्री भने बढी मूल्य तिर्नेले पहिले पाउँछ, जसलाई सामान्यतः प्राथमिक बजारका रूपमा बुझ्न सकिन्छ ।

यसका साथै सेयरको मात्र कारोबार हुने दोस्रो बजारमा समेत आफूले चाहेको कम्पनीको सेयर खरिद गर्न सकिन्छ । दोस्रो बजारमा सेयर खरिद गर्दा भने अंकित मूल्यभन्दा कम्पनीको सेयरको माग र आपूर्तिको आधारमा प्रचलित मूल्यमा खरिद गर्नुपर्ने हुन्छ, जुन सामान्यतः कम्पनीले प्रत्यक्ष रूपमा बिक्री गरेको आईपीओ वा एफपीओभन्दा बढी हुन्छ । 

यसरी किनेको सेयर बिक्री गर्न भने सेयर खरिद–बिक्री गर्ने अनुमतिप्राप्त सेयर दलालसमक्ष जानुपर्छ । उसले तपाईंको आदेशअनुसार सेयर खरिद–बिक्री गरिदिन्छ । यस्तो बजारलाई धितोपत्र बजार वा दोस्रो बजार वा सेयर बजार भनिन्छ ।

दोस्रो बजारमा सेयर खरिद–बिक्री गर्दा मूल्य तोकेर, चलेको मूल्य वा निश्चित मूल्यका बीचमा सेयर दलालमार्फत किनबेचको आदेश दिन सकिन्छ । अन्य वस्तु तथा सेवाको खरिद वा बिक्रीभन्दा फरक भनेको खरिदकर्ता र विक्रेताको प्रत्यक्ष भेटघाट हुँदैन, सबै काम क्रेता र विक्रेताको तर्फबाट सेयर दलालले गरिदिन्छन् । 


सेयर बजारको जोखिम 

सैद्धान्तिक रूपमा सेयरको मूल्य उक्त सेयरको माग र आपूर्तिले निर्धारण गर्छ, तर मूल्य छिनछिनमा सामान्य कारण समेत परिवर्तन हुन सक्छ, कम्पनीको आर्थिक अवस्थाका साथै उक्त सेयरको माग र आपूर्तिको अवस्था देशको अर्थतन्त्र, सम्बन्धित क्षेत्रको अवस्था, अन्य वैदेशिक आर्थिक पक्ष एवं राजनीतिक उतारचढावले निकै प्रभाव पार्छ ।

सेयर बजारमा मूल्य र कम्पनीको अवस्थाजस्ता जोखिमहरूका साथै देशको आर्थिक नीति, पुँजीप्रवाह, राजनीतिक अवस्था र वैदेशिक आर्थिक परिदृश्यसमेतको उल्लेख्य प्रभाव रहन्छ । सेयर बजार कुनै पनि सूत्र वा विधिले पूर्वानुमान गर्न नसकिने हुन्छ, अर्थात् विश्वव्यापी रूपमै सेयर बजार अनिश्चितापूर्ण बजार हो । यस्तै जोखिमले नै बजारलाई चलायमान बढाउँछ र पुँजीगत लाभ वा नोक्सानीको सिर्जना हुन्छ ।

यहाँ कमाउने मात्र होइन, गुमाउने सम्भावना पनि उत्तिकै हुन्छ । रमाइलो कुरा, यहाँ कसैले गुमाउँदा कसैले कमाइरहेको हुन्छ भने गुमाउनेले पनि घाटा कम गरेको वा मुनाफा व्यवस्थापनको नाममा सन्तोष मानिरहेको हुन्छ ।

सेयर बजारमा देखिने विविध जोखिममध्ये देहायका जोखिमहरूलाई महत्वपूर्ण मान्न सकिन्छ : 

१. मूल्य घटबढको जोखिमः सैद्धान्तिक रूपमा सेयरको मूल्य मूलतः बजारमा उक्त सेयरको माग तथा आपूर्तिले निर्धारण हुन्छ । तर, यस्तो माग र आपूर्तिलाई कम्पनीको आर्थिक अवस्था, व्यवस्थापन, विगतको लाभांश दर, अहिलेको प्रतिसेयर आम्दानी र सम्भावित अवस्था, कम्पनीको भविष्यको व्यावसायिक अवस्था, आदिले प्रत्यक्ष असर गर्छ । क्रेता र विक्रेताले सेयर दलालले कारोबार भइसकेपछि दिने सूचनाका आधारमा मात्र आफूले किनबेचका लागि दिएको सेयरको वास्तविक कारोबार मूल्य थाहा पाउँछ । हो, यही मूल्यमा हुने उतारचढावको जोखिम वहन गरेबापत सेयरकारोवारीले पुँजीगत लाभ वा नोक्सानी वहन गर्छ ।

२. कम्पनीको व्यवस्थापन र व्यावसायिक जोखिम : कुनै पनि कम्पनीको सेयर खरिद गरेको प्रत्येक व्यक्ति उक्त कम्पनीको सेयरधनी हुन्छ र सोबापत मुनाफाका साथै नोक्सानीको जिम्मेवार पनि बन्छ । कम्पनीको सञ्चालन संस्थापक र सर्वसाधारण सेयरधनीहरूमध्ये धेरै सेयरको प्रतिनिधित्व गर्ने सञ्चालक समिति वा निजहरूले नियुक्त व्यावसायिक व्यवस्थापन समूहले गर्छ । यसले अधिकांश सेयरधनीको कम्पनीमा अप्रत्यक्ष सहभागिता रहन्छ, तर कम्पनीको नाफा वा नोक्सानीमा भने आफूले धारण गरेको सेयरको अनुपातमा प्रत्यक्ष जोखिम वा हिस्सा लिनुपर्छ । यस्तो जोखिमको मूल्य कारोबारीले सेयर मूल्य घटेर चुक्ता गर्छन् भने दीर्घकालीन लगानीकर्ताले लगानीमा नोक्सानी बेहोर्न बाध्य हुन्छ ।

३. देशको आर्थिक नीति, नियामकको नीति र राजनीतिक जोखिम : सेयर बजारको सबैभन्दा ठूलो चुनौती, जोखिम वा अनिश्चितता भनेकै यही नीतिगत तथा राजनीतिक जोखिम हो । प्रत्येक पटक नयाँ सरकार बन्ने समयमा वा र राष्ट्र बैंक र बिमा समितिले ल्याउने नीतिगत व्यवस्थाले सेयर बजारमा केही न केही प्रभाव पर्दै आएको छ । तर, यस्तो सूचनामा केही विशिष्ठ लगानीकर्ता वा कारोबारीहरूको पहिलो पहुँच हुने हुँदा अरू थप जोखिममा पर्छन् ।

४. देश तथा विश्वव्यापी आर्थिक अवस्थाको जोखिम : सेयर बजार देशको अर्थतन्त्रको ऐना मानिन्छ । नेपालको सन्दर्भमा विशेष गरी बैंक–वित्तीय संस्था तथा बिमाको दबदबा रहेको हुँदा यो परिभाषामा समेटिन गाह्रो हुन्छ, तर पनि देशका आर्थिक परिसूचकहरू राम्रो भएको अवस्थामा सेयर बजारमा पनि सामान्यतः सकारात्मक असर पर्छ । नेपालको सन्दर्भमा ठूला वा संस्थागत कारोबारीहरूको आर्थिक उद्देश्य र दबदबा रहेको हुँदा देशको आर्थिक परिसूचकहरू सकारात्मक हुँदासमेत विगत केही दिनअगाडिसम्म सेयर बजारले अल्पकालीन बियरिसको अवस्थाको सामना गर्नुपरेको थियो ।

५. अन्य जोखिम : नेपालका सेयर बजार वित्तीय परिसूचक भन्दा भित्री सूचना र हल्लाको भरमा निर्देशित हुँदा जोखिम बढाउनुका साथै बिनाकारण बजार निकै तलमाथि हुने गरेको छ । सीमित व्यक्ति तथा संस्थाहरूको भित्री सूचनामा विशेष पहुँच सबैभन्दा ठूलो जोखिम हो । यसले सीमित व्यक्तिहरूले पहिले नै कम्पनी र नीतिगत सूचना प्राप्त गरी आफूअनुकूलको परिस्थिति सिर्जना गर्दै अप्राकृतिक तरिकाले थप लाभ लिन्छन् ।

बिनाअध्ययन–विश्लेषण लहलहैमा लगानी तथा कारोबार गर्ने बानीले निकै ठूलो जोखिम निम्त्याउँछ । तर, प्रायः व्यक्तिले अल्पकाल वा दीर्घकाल र कुन उद्देश्यले लगानी गर्ने यकिन नगरी हल्लैहल्ला र अरूले भनेको वा सुनेको भरमा कारोबार गर्दा जोखिम बढ्छ । कुनै एउटा कम्पनी वा क्षेत्रमा केही समयका लागि भएको अधिक मुनाफालाई हेरेर कम्पनीहरू तथा समग्र बजारले दिने औसत प्रतिफलभन्दा बढी अपेक्षा राखेर लगानी तथा कारोबार गर्दा धेरै निराश बन्ने गरेका छन् । 

सेयर बजारको रमाइलो पक्ष भनेकै प्रत्येक व्यक्तिले आफ्नो जोखिमवहन क्षमताअनुसारको सेयरमा लगानी गर्नु वा जोखिम उठाउने अवसर प्राप्त गर्नु र सोबापत नाफा वा नोक्सान प्राप्त गर्नु हो । लगानीकर्ता वा कारोबारीले सेयर बजारको यस्तै विविध जोखिम वहन गरेबापत नै अल्पकालीन वा दीर्घकालीन मुनाफा प्राप्त गर्छ । यस्तो मुनाफा कम्पनीले दिने बोनस, बजार मूल्यभन्दा सस्तोमा कम्पनीले जारी गर्ने हकप्रद वा एफपीओ तथा बजारको पुँजीगत लाभ वा दुवै हुन सक्छ ।

त्यसकारण सेयर किनबेच गर्दा त्यसमा अन्तर्निहित जोखिम, कम्पनीको आर्थिक अवस्था, देशको आर्थिक तथा राजनीतिक अवस्थाका साथै आफूले वहन गर्न सक्ने जोखिमलाई ध्यान दिएर विश्लेषणसहित लगानी वा कारोबार गर्नु जोखिम व्यवस्थापनको व्यावहारिक सूत्र हुनेछ । सेयर बजार जोखिमपूर्ण हुन्छ, जोखिमबापत नाफा वा नोक्सान हुन्छ । त्यसैले आफ्नो जोखिम वहन क्षमता विश्लेषण गरेर मात्र कारोबार गर्नुपर्छ ।

काराेवार राष्ट्रिय दैनिकमा २०७३ चैत २० गते प्रकाशित
http://www.karobardaily.com/news/75481