Monday, December 16, 2019

बैंकहरूको सेयर लगानीमा प्रतिफल

नेपाल स्टक एक्सचेन्ज (नेप्से) मा सूचीकृत २७ वाणिज्य बैंकहरूमध्ये २५ बैंकहरूको आर्थिक वर्ष ०७५-७६ को लाभांश प्रस्ताव गरेका छन् भने १३ बैंकले साधारणसभा सम्पन्न गरी वितरण गरिरहेका छन् । आव ०७४-७५ देखि बैंकहरूको वित्तीय विवरण नेपाल फाइनान्सियल रिपोर्टिङ स्ट्यान्डर्ड (एनएफआरएस) मा गएसँगै सेयर लगानीमा प्रतिफलको मुख्य निर्धारक खुद मुनाफा, प्रतिसेयर आय (ईपीएस) र लाभांश क्षमता सम्बन्धमा निकै अन्यौलता रहँदै आएकोमा आव ०७५-७६ बाट केही सहज हुन थालेको छ ।

बैंक
प्रतिसेयर आय (रु)
७४७५ को लाभांस र प्रतिफल
७५७६ को लाभांस र प्रतिफल
इपिएस लाभांस अनुपात (%)
७४७५
७५७६
नगद
बोनस
कुल
प्रतिफल दर
नगद
बोनस
कुल
प्रतिफल दर
७४७५
७५७६
एनएमबी
२८.६६
२४.०२
१०.००
२०.००
३०.००
७.७५
१४.००
२१.००
३५.००
८.८२
१०४.६८
१४५.७३
ग्लोबल आइएमई
२४.१०
२७.११
१६.००
०.००
१६.००
४.९४
१२.७५
१२.७५
२५.५०
८.६४
६६.३९
९४.०६
नेपाल
३७.४८
२६.६२
१५.००
१०.००
२५.००
७.९६
९३.९१
सिद्धार्थ
२७.११
२५.९८
५.००
८.१६
१३.१६
४.०५
१०.००
१५.२६
२५.२६
७.४५
४८.५४
९७.२३
कृषि विकास
४४.५६
४४.६७
६.००
१५.०५
२१.०५
६.३२
६.००
२४.००
३०.००
७.२८
४७.२५
६७.१६
सिटिजन्स
१७.६५
१७.७८
१.६४
३.६३
५.२६
२.४१
३.००
१२.००
१५.००
६.९१
२९.८२
८४.३६
लक्ष्मी
१५.००
१७.६७
८.५०
०.४५
८.९५
४.०७
१०.००
५.००
१५.००
६.८८
५९.६७
८४.९०
सनराइज
१७.५२
२०.९४
११.५०
११.५०
४.८५
१०.००
५.८०
१५.८०
६.६१
६५.६४
७५.४६
माछापुच्छ्रे
१५.३१
२१.१५
१०.००
१०.००
४.६३
५.००
११.००
१६.००
६.५८
६५.३२
७५.६५
बैंक अफ काठमान्डू
२२.४८
२४.०४
१४.००
११.००
२५.००
७.६०
६.००
११.००
१७.००
६.५४
१११.२१
७०.७२
प्रभु
१३.११
२३.०६
८.००
०.४०
८.४०
३.७०
१६.००
०.८४
१६.८४
६.३१
६४.०७
७३.०३
सानिमा
२१.२२
२८.०४
१४.००
१४.००
४.४०
१०.००
११.०५
२१.०५
६.०७
६५.९८
७५.०८
नेपाल बंगलादेश
१६.६०
२०.०२
१०.५३
१०.५३
५.०९
५.००
७.००
१२.००
५.८५
६३.४३
५९.९३
मेगा
१६.५०
१६.५५
१.००
६.८५
७.८५
४.३१
११.७५
११.७५
५.८२
४७.५९
७१.००
प्राइम कमर्सियल
२३.५५
२५.३८
१६.००
१६.००
४.३२
१६.००
१६.००
५.६९
६७.९४
६३.०३
जनता
१२.६०
१६.८१
८.५०
८.५०
४.६२
६.००
६.००
१२.००
५.६१
६७.४६
७१.३९
कुमारी
१३.८७
१५.३६
२१.२५
२१.२५
७.९०
१०.००
०.५३
१०.५३
५.१९
१५३.२१
६८.५६
एनआईसी एसिया
१८.९४
३४.५६
१०.००
०.५३
१०.५३
२.५७
१०.००
११.०५
२१.०५
४.७०
५५.६०
६०.९०
सिभिल
१२.२०
९.५०
१०.२५
४.०५
१४.३०
८.३६
६.५७
६.५७
४.६९
११७.२१
६९.१५
नविल
५०.२५
४७.६५
१२.००
२२.००
३४.००
४.२८
१२.००
२२.००
३४.००
४.५४
६७.६६
७१.३५
एभरेष्ट
३२.७८
३७.८८
२०.००
२०.००
३.७०
५.००
२०.००
२५.००
४.४४
६१.०१
६६.००
नेपाल इन्भेष्टमेन्ट
३४.१४
२६.५४
१८.००
२२.००
४०.००
५.८७
१०.५०
८.५०
१९.००
४.४३
११७.१६
७१.५९
हिमालयन
२७.२५
३३.४१
५.००
१०.७९
१५.७९
३.०४
१०.००
१२.००
२२.००
४.४२
५७.९४
६५.८४
नेपाल एसबिआई
२३.३२
२७.२६
५.००
१०.७९
१५.७९
३.७२
६.००
१०.८४
१६.८४
४.४०
६७.७१
६१.७७
स्ट्याण्डर्ड चार्टड
२७.६०
३१.१५
१७.५०
१७.५०
२.८८
२२.५०
२२.५०
४.०५
६३.४१
७२.२४
नेपाल क्रेडिट एण्ड कमर्स
२६.५१
२१.७५
१५.८९
०.८३
१६.७२
६.९१
०.७९
१५.००
१५.७९
६.७८
६३.०७
७२.५८
सेञ्चुरी
११.४७
१०.२३
२.००
४.५०
६.५०
३.८२
२.००
४.७५
६.७५
३.६७
५६.६७
६५.९९
औसत
२३.४०
२५.०१
६.८७
८.६३
१५.५०
४.६७
८.७०
१०.१६
१८.८६
५.९१
६८.७३
७५.८७
👉प्रकाशित लेखमा तथ्यांक २०७७ साउन २० अद्यावधिक गरिएकाे । सेञ्चुरीले ७५७६ काे लाभांस पारित नगरे पनि २०७७ जेठ २९ गते ३ प्रतिशत नगद अन्तरिम लाभांस वितरित

मुनाफा र प्रतिसेयर आय (ईपीएस)

सूचीकृत बैंकहरूले आव ०७४-७५ मा करिब ५० अर्ब रुपैयाँ खुद मुनाफा गर्दै प्रतिसेयर औसत २३.४० रुपैयाँ कमाएकोमा ०७५-७६ मा मुनाफा २० प्रतिशत हाराहारी बढाएर ६० अर्ब रुपैयाँ कमाएर औसत ईपीएस २५.०१ रुपैयाँ पु-याउन सफल भए । आव ०७४-७५ बाट कार्यान्वयनमा ल्याइएको एनएफआरएस विधिबाट आयव्यय गणनाले कतिपय बैंकको ईपीएस अस्वाभाविक र अपत्यारिलो देखिएको थियो भने सेयर लगानीकर्ताको मुख्य चासो रहने खुद मुनाफा, ईपीएस र लाभांश क्षमता बुझ्न हम्मेहम्मे थियो । अझ निरन्तरको परिवर्तन, आयव्यय गणना र लेखांकनको नयाँ अवधारणासँगै नियामकीय निर्देशनले पारदर्शी मानिएका बैंकहरूको वित्तीय विवरण समेत बुझ्न र विश्लेषण कठिन थियो । उदाहरणका लागि एनएमबी बैंकको ओमबाट प्राप्त स्वाप बचत गैरव्यवसायिक मुनाफामा गणना गरिएको छ । यसरी खुद मुनाफा र ईपीएसको तथ्यांकीय शुद्धता नै अन्योलपूर्ण बनेको छ । यस्तै अवधिको आय, विस्तृत आय र वितरणयोग्य मुनाफासहितको तीन प्रकारको मुनाफामध्ये वास्तविक र वित्तीय विश्लेषणका लागि कुनको उपयोग गर्ने ? लाभांश कुन आधारमा र कति प्रतिशतले बाँड्न पाइन्छ भन्ने अन्यौलता अझै छ ।

लाभांश दर

मूलतः वार्षिक खुद मुनाफाबाट उपलब्ध वितरणयोग्य र सञ्चित मुनाफाका आधारमा निर्धारण हुने लाभांश क्षमता सेयर प्रिमियमका साथै पुँजीमा परिणत गर्न सकिने डिबेन्चर रिडेम्पसन रिजर्भ समेतमा निर्भर रहन्छ, तर खुद मुनाफा वा वितरणयोग्य मुनाफाको कति अनुपातमा लाभांश दिन सकिन्छ वा अन्य स्रोत अझै अन्योल छ । ईपीएसको आधारमा बैंकहरूको लाभांशको अनुपात (डिभिडेन्ड पेआउट रेसियो) आव ०७४-७५ मा औसत ६८.७३ र ०७५-७६ मा ७०.७४ पुगेको देखिन्छ, जुन विगतमा करिब ७५–८० प्रतिशत रहन्थ्यो ।

लाभांशमध्ये नगद र बोनसको हिस्सा भने बैंकहरूको व्यावसायिक आवश्यकता, नियामकीय प्रावधान र सञ्चालकले लिने नीतिमा भर पर्छ । केन्द्रयी बैंकको निर्देशनअनुसार बैंकहरूले आव ७६-७७ को अन्तसम्ममा जोखिम भारित एक्सपोजरको २ प्रतिशत काउन्टर साइक्लिकल बफरसहित करिब १३ प्रतिशत पुँजीकोष कायम गर्नुपर्ने अवस्थामा बैंकहरू लाभांशमा बोनस सेयरको हिस्सा बढाउन बाध्य देखिएका छन् ।

आव ०७४-७५ मा औसतमा करिब ६.८७ प्रतिशत बोनस र ८.६३ प्रतिशत नगद सेयरसहित १५.५० प्रतिशत लाभांश दिएकामा ७५-७६ मा घोषित औसत लाभांश करिब २५.५७ प्रतिशतले बढाएर औसतमा १९.४७ प्रतिशत पु-याएका छन् । बैंकहरूले औसतमा ८.६१ प्रतिशत बोनस सेयर र १०.८६ प्रतिशत नगद लाभांश घोषणा गरेका छन् । दुई आवको बोनस सेयर र नगदको अनुपात भने करिब समान ४४ः५६ नै रहेको देखिन्छ ।

कम्पनीगत रूपमा आव ०७४-७५ मा नेपाल राष्ट्र बैंकले तोकेको न्युनतम पुँजी ८ अर्ब रुपैयाँ पु-याउन कुमारी, एनसीसी, सिभिल र बिओकेले बोनस सेयरमा जोड दिन बाध्य थिए भने सनराइज, माछापुछ्रे, सानिमा, नेपाल–बंगलादेश, जनता, एभरेस्ट, स्ट्यान्डर्ड चार्टडले शतप्रतिशत नगदमा जोड दिएका थिए । ०७५-७६ मा आइपुग्दा व्यवसायका लागि थप पुँजीगत आवश्यकता र राष्ट्र बैंकको थप २ प्रतिशतको काउन्टर बफर क्यापिटलको व्यवस्थासँगै बैंकहरूले नगद र बोनस सेयरको संयोजन मिलाउन थालेका छन् । आव ०७५-७६ मा मेगा, सिभिल र स्ट्यान्डर्ड चार्टड बाहेक सबैले मिश्रित लाभांश घोषणा गरेका छन् । घोषित लाभांशमा बोनस सेयरतर्फ एनएमबीले सबैभन्दा बढी २१ प्रतिशत र कममा सिटिजन्सले ३ प्रतिशत दिँदैछ भने नगदतर्फ कृषिले बढी रु. २४ प्रतिसेयर र कममा कुमारीले कर प्रयोजनका लागि केवल रु. ०.५३ दिएको छ ।

प्रतिफल दर र लगानी प्राथमिकता

प्रायः लगानीकर्तालाई कम्पनीले वितरण गर्ने लाभांश नै लगानीमा प्रतिफल भन्ने भ्रम पनि रहेको देखिन्छ । लाभांश अंकित मूल्यका आधारमा दिइन्छ, तर सेयर बजार (दोस्रो बजार) बाट किनिने सेयरको मूल्य सामान्यतः अंकित मूल्यभन्दा बढी र विभिन्न समयमा किनेको अवस्थामा पनि फरक र औसत लागत समेत अंकित मूल्यभन्दा बढी नै हुन्छ । त्यसैले लाभांशका आधारमा प्रत्येक लगानीकर्ताको प्रत्येक खरिद वा कुनै बैंकको कुल सेयरको वास्तविक वा औसत लागतमा प्राप्त हुने लगानीमा प्रतिफल दर (रिटर्न अन इन्भेस्टमेन्ट (आरओआई) लाभांश दरभन्दा फरक र सामान्यतः कम हुन्छ । अझ संस्थापक र सर्वसाधारण सेयरको फरक बजारमूल्यका कारण दुई फरक समूहका सेयरधनीको वास्तविक प्रतिफल दर समेत फरक हुन्छ । भनेको, प्रतिफल दर लगानी वा लागतमा निर्भर रहन्छ, जुन प्रत्येक खरिद वा कित्ता सेयरको फरक हुनसक्छ । प्राप्त लाभांशलाई वास्तविक वा औसत लागतले भाग गरी सयले गुणन गरेर (लाभांश दर-वास्तविक लागत गुणा १००) लगानीमा प्रतिफल दर वा प्रतिशत निकाल्न सकिन्छ, जुन जति बढी भयो त्यति राम्रो मान्न सकिन्छ । यसको कुनै मापदण्ड नभए तापनि अन्तर्राष्ट्रिय रूपमा सामान्यतः लागनीमा ३ प्रतिशतको लाभांश प्रतिफल दरलाई लगानी उपयुक्त मानिन्छ ।

बैंकहरूले आव ०७४-७५ मा औसतमा १५.५ प्रतिशतले लाभांश वितरण गर्दा औसत प्रतिफल दर करिब ४.६७ प्रतिशत अनि सबैभन्दा बढी सिभिल बैंकमा ८.३६ प्रतिशत र सिटिजन्समा केवल २.४१ प्रतिशतको प्रतिफल थियो । आव ०७५-७६ मा लाभांश घोषणा गरेका २५ बैंकहरूको बुक क्लोज वा प्रचलित मूल्यका आधारमा औसतमा करिब ५.५५ प्रतिशतको प्रतिफल देखिन्छ । एनसीसी र सेन्चुरीको लाभांशपछि औसत प्रतिफल केही वृद्धि हुने अपेक्षा गर्न सकिन्छ । बुक क्लोज हुन बाँकीहरूको २०७६ मंसिर २६ गतेको कारोबार मूल्य तथा बुक क्लोज भइसकेकाहरूको बुक क्लोज अगाडिको अन्तिम कारोबार मूल्यका आधारमा एनएमबी बैंकको लगानीमा सबैभन्दा बढी ८.८२ प्रतिशत र स्ट्यान्डर्ड चार्टर्डमा केवल ४.०५ प्रतिशत प्रतिफल पाइने देखिन्छ । बैंकहरूको औसत प्रतिफल दरमा ०७४-७५ बाट ०७५-७६ सम्म आइपुग्दा करिब १८.८३ प्रतिशतले बढेको छ ।

स्पष्ट हुन, उदाहरणका लागि मेगा बैंकको सेयर रामले विभिन्न समय र दरमा ५ सय ५० कित्ता किन्दा औसत लागत प्रतिकित्ता १ सय ७० रुपैयाँ परेको छ, हरिले बुक क्लोजको एक दिन अगाडि ३ सय कित्ता २ सय ३ रुपैयाँमा किनेको छ र मनिषाले संस्थापक सेयर १ हजर कित्ता १ सय ५ रुपैयाँमा किनेको छ भने मेगाले आव ७५-७६ मा ११.७५ प्रतिशत लाभांश दिँदा रामले करिब ६.९१, हरिले ५.७९ र मनिषाले ११.१९ प्रतिशतको दरमा लगानीमा प्रतिफल पाएको देखिन्छ ।

लगानी निर्णयमा प्रतिफल र निचोड

लगानी निर्णय गर्दा इपिएस, पिई, नेटवर्थ, पुँजीकोष, बजार मूल्य र किताबी मूल्य अनुपात (पीबी रेसियो), खराब कर्जा, विगतको र सम्भावित लाभांश मिश्रण, कम्पनीको व्यावसायिक विस्तार र अवस्था, ख्याति अनि सम्भावित पुँजीगत लाभसँगै खरिदमूल्य वा औसत लागतका आधारमा वास्तविक प्रतिफलको दरलाई ध्यान दिनैपर्छ । आव ०७४-७५ मा सबैभन्दा कमजोर मानिएका सिभिल र ०७५-७६ मा बैंकहरूमध्ये सबैभन्दा बढी ईपीएस कायम गर्न सफल नबिल बैंकभन्दा एनएमबीमा बढी प्रतिफलले लगानी गर्दा अन्य पक्षहरूका अतिरिक्त प्रतिफल दरको महत्व देखाउँछ । प्रतिफललाई लगानी निर्णयको आधार बनाउँदै गर्दा लाभांश क्षमता, स्रोत अनि खुद मुनाफामा व्यावसायिक र गैरव्यवसायिक मुनाफासमेतलाई हेर्नुपर्छ ।

काराेवार दैनिकमा २०७६ मंसिर २९ गते प्रकाशित, https://www.karobardaily.com/news/idea/26780
२०७७ साउन २० अद्यावधिक गरिएकाे

Wednesday, December 11, 2019

शेयर लगानी, जाेखिम र मेराे अनुभव

धेरैमा सेयर भनेको केबल नाफाको मात्र लगानी भन्ने सोच देखिन्छ । सरकार समेत यसको जोखिमलाई बेवास्ता गर्दै सेयरको स नबुझेका आम नागरिकलाई सेयर बेच्न वा भिडाउन अग्रसर छ । तर वास्तवमा सेयरमा लगानी भनेको संसारमै सबैभन्दा जोखिमपूर्ण क्षेत्र पनि मानिन्छ । यसर्थ, यसमा राम्रोसँग बुझेर मात्र लगानी गर्नुपर्छ । यसमा कम्पनीको व्यावसायिक, व्यवस्थापकीय–सञ्चालनसँगै सेयर बजारको मूल्यगत जोखिम, नियामकीय जोखिम, अर्थतन्त्र, बाह्य पक्ष जस्ता विभिन्न जोखिम रहन्छन् ।

हो, यही जोखिमले गर्दा यसमा प्रतिफल (नाफा) को सम्भावना पनि बढी हुन्छ । किनभने जोखिम र प्रतिफल (बढी रिस्क र बढी रिर्टन) को सोझो सम्बन्ध हुन्छ । त्यसो भए यस्तो जोखिमपूर्ण क्षेत्रमा किन लगानी गर्ने त ? कारण प्रतिफल  नै हो । अरु व्यवसायमा एउटा मुनाफाको कुरा हुँदा सेयरमा पुँजीगत लाभ र लाभांशको दोहोरो प्रतिफलको कुरा हुन्छ । त्यो पनि अनिश्चित र असीमित ।

पुँजीगत लाभ वा लाभांश आउँछ या आउन्न । आए कति आउँछ त्यो अनिश्चित छ । बजारमा कम्पनीको सेयर मूल्य अनुसार पुँजीगत लाभ र कम्पनीको आम्दानी अनुसार लाभांश पनि असीमित छ । यहाँ रमाइलो चाहिँ दुवै अवस्थामा लगानीकर्ताले सक्रिय श्रम गर्दैन, केबल लगानी र व्यवस्थापन मात्रै गरिरहेको हुन्छ । कसैले गरेको व्यवसाय र कारोबार मूल्यको आधारमा सम्बन्धित कम्पनीमा लगानीकर्ताको लाभ–हानी र लाभांश फरक परिरहेको हुन्छ ।

यति भनिरहँदा सेयर बजारप्रति यहाँहरु अलि नकारात्मक वा चिन्तित हुनुभयो होला । तर कुरा त्यस्तो मात्र होइन, सेयरमा जोखिम छ र त मजा पनि छ नि । जोखिम छ र त प्रतिफल छ अनि जोखिम भएरै लगानीकर्ताहरुको आउजाउ भइरहन्छ । नभए सबै जना बैंक मुद्दति निक्षेप वा ऋणपत्रमा जस्तो निष्कृय भइहाल्छौं नि होइन र ?

यति कुरा गरिसकेपछि हामीले सेयरको जोखिम त केहि बुझ्यौं अब जोखिम व्यवस्थापन कसरी गर्ने त ? जोखिम कति लिने ? कसरी व्यवस्थापन गर्ने ? भन्ने प्रमुख प्रश्न आउँछ । यसका लागि सबैभन्दा पहिले आफ्नो जोखिमबहन क्षमता अर्थात् कतिसम्म जोखिम लिन सक्छु (रिस्क अपाटाइट) भन्ने निर्धारण गर्नुपर्छ । अर्थात्, म यतिसम्मको घाटा वा नोक्सानी सहनसक्छु भन्ने नै हो । नोक्सानी उठाउन तयार भएपछि नाफाको कुरा आउँछ, कति नाफा चाहिएको हो त्यो पनि विचार गर्नुपर्छ ।

नाफा खोज्दै गर्दा न्यायोचित भने हुनुपर्छ नभए उच्च नाफाको लोभले बढी जोखिम लिँदा पुँजी नै सकिन पनि सक्छ । एउटा पुरानो नेपाली उखान छ नि, ‘नाफा गर्ने चुत्को साँवा नै फुत्को’ । त्यसैले जोखिम आफ्नो क्षमता अनुसार र प्रतिफल न्यायोचित खोज्नुपर्छ भनेको घाँटी हेरेर हाड निल्ने । जोखिम व्यवस्थापन चाहिँ समय र परिस्थिति अनुसार गर्नुपर्छ ।

सामान्यतयः सेयर वा अन्य लगानी गर्दा सबै पुँजी वा स्रोत एकै ठाउँमा र एकैपटक लगानी नगर्ने नै हो । यसलाइ कतिपयले पोर्टफोलियो म्यानेजमेन्ट पनि भन्छन् । अथवा, ‘डु नट पुट अल एग्स इन सिंगल बास्केट’ भनेजस्तै हो । यसका साथै हामीले लगानीका लागि उपलब्ध स्रोतलाई एकैपटक लगानी नगरी पहिलो चरणमा करिब ५०% र समय परिस्थिति अनुसार थपघट गर्दै जानुपर्छ ताकि बजारले उत्पन्न गर्ने जोखिम र अवसरको केही मात्रामा भए पनि उपयोग वा व्यवस्थापन गर्न सकियोस् ।

जोखिम पनि बुझ्यौं र सेयर किन्न तयार भयौं । अहिले धितोपत्र बजारमा उपलब्ध लगानीको क्षेत्र हेर्ने हो भने सेयर र डिबेन्चर छन् । सेयर पनि बैंक तथा वित्तीय संस्था, विमा, जलबिद्युत, उत्पादन, होटल, म्युचुअल फन्ड र अन्य समूहका उपलब्ध छन् । उपलब्ध स्रोत र ज्ञानको आधारमा केही वा एकै समूह भित्रका केही कम्पनी छान्न सकिन्छ । अथवा एउटा क्षेत्रबाट राम्रा २–३ कम्पनी छान्न पनि सकिन्छ ।

कम्पनी र क्षेत्र छान्दै गर्दा कुन क्षेत्रमा के का लागि लगानी र कतिसम्म भन्ने अर्को अहम प्रश्नको जवाफ खोज्नुपर्छ । यसले सेयरमा कारोबार, लगानी र सेयरधनी के बन्ने अनि पुँजीगत लाभ वा लाभांश अथवा सञ्चालनको तहमा संलग्न हुने भन्ने जवाफ पाउने छौं । तपाइँहरुलाई अचम्म लाग्यो होला, म यहाँ कारोबारी, लगानीकर्ता र सेयरधनी भनिरहेको छु, जुन कानुनी परिभाषा वा बजारमा कतै सुनिन्न् । हो, कानुनमा सबैलाई सेयरधनी नै भनिन्छ ।


यी ३ पक्षको फरक लगानीको अवधि, उद्देश्य र प्रतिफलमा देख्न सकिन्छ । हामीमा पनि जोखिम लिने क्षमता केही मात्रामा छ । छोटो अवधिका लागि पुँजीगत लाभ वा हानी व्यहोर्ने हो भने अन्य वस्तुहरु जस्तै सेयरको व्यापार वा कारोबार गर्न सकिन्छ । यसलाई कारोबारी भन्न सकिन्छ । यसका लागि मूलतः सेयरको माग, आपूर्ति र मूल्यलाई पछ्याउने अनि माग र आपूर्ति व्यवस्थापनको क्षमता चाहिन्छ । यसमा मूल्यगत अवसर खोज्दै प्रोफिट (नाफा) बुक वा जोखिम व्यवस्थापन गर्न लस (नोक्सान) बुक गरिन्छ ।

मूलतः प्राविधिक विश्लेषण (टेक्निकल एनालाइसिस) का आधारमा किनबेच गर्ने वा माग र आपूर्ति व्यवस्थापन गर्दै सेयर किनबेच गर्नुपर्छ । बजार अनुसार चल्न वा किनबेच गर्न नसकेको अवस्थामा मूल्यगत पासो (बुल वा बियर ट्रयाप) मा फस्ने अनि ठूलो नोक्सानी व्यहोर्न बाध्य हुने सम्भावना पनि रहन्छ । होइन, म अलि लामो समय कुर्छु र लाभांशमा जोड दिन्छु ।

मूल्यगत लाभ हुँदा राम्रो तर नभए पनि केही फरक पर्दैन भने मध्यकालीन अवधिका लगानी योजना बनाउँदै उच्च लाभांश क्षमता भएका कम्पनीमा लगानी गर्दै जानुलाई लगानीकर्ता भन्न सकिन्छ । यस्ता कम्पनीका सेयरको माग र आपूर्तिका आधारमा केही पूँजीगत लाभ पनि पाउने सम्भावना रहन्छ । यदि, हामी लगानीकर्ता हुने हो भने अब माग र आपूर्ति वा सेयरको मूल्य र मूल्यगत लाभ होइन, कम्पनीको व्यवसाय, व्यवस्थापन, सञ्चालक, नाफा, लाभांश क्षमता, विगतको लाभांश प्रवृत्ति, गुडविलका साथै इपीएस, नेटवर्थ, मूल्य आम्दानी अनुपात हेर्नुपर्छ ।

साथै, बैंकको हकमा क्यापिटल एडिक्वेसीजस्ता आधारभूत पक्षहरू (फन्डामेन्टल एनालाइसिस) को विश्लेषण गर्नुपर्छ । यस्तै, किताबी मूल्य र बजार मूल्य, ग्राहम भ्यालु, क्युमुलेटिभ एनुएल ग्रोथ जस्ता कुराहरु पनि हेर्न सकिन्छ । यसमा अलि अध्ययन र मेहेनतको आवश्यकता पर्छ । लगानीकर्ताले मूलतः लागत र प्रतिफलमा ध्यान दिनुपर्छ र लागत व्यवस्थापन (औसत लागत व्यवस्थापन) गर्दै तुलनात्मक रुपमा उच्च प्रतिफल हासिल गर्ने प्रयत्न गर्नुपर्छ ।

कम्पनीको त्रैमासिक वा वार्षिक वित्तीय विवरणका आधारमा लगानी व्यवस्थापन अर्थात् एउटा कम्पनीबाट तुलनात्मक बढी लाभको अर्को कम्पनीमा लगानी सार्न पछि हट्नु हुन्न । यसरी कानुनी रूपमा कारोबारी, लगानीकर्ता र सेयरधनीलाई एकै रूपमा बुझिँदै गर्दा व्यावहारिक रूपमा लगानीको उद्देश्य, अवधि, जोखिमबहन क्षमता, जिम्मेवारी जस्ता विभिन्न पक्षमा फरक देख्न सकिन्छ ।


सामान्यतः कारोबारीलाई कम्पनीको खासै मतलब हुन्न भने लगानीकर्ताले केही हदसम्म कम्पनीको स्थायित्व, व्यवसाय र नाफालाई आत्मसात गरेको हुन्छ । सेयरधनीले भने कम्पनीलाई आत्मसात् गर्दै त्यसको पूर्ण स्वामित्व र उत्तरदायित्वसमेत लिएको हुन्छ ।

यहाँ कम्पनीको व्यवसाय विस्तार र चुस्त व्यवस्थापनबाट वस्तु तथा सेवा विक्री गरी प्राप्त नाफामा वृद्धि गर्दै उच्चतम नाफा र लाभांश हासिल गर्ने अनि कुनै पनि जोखिमसँग डराएर भाग्ने भन्दा त्यस्ता जोखिम व्यवस्थापन र सञ्चालनमा आफैं अगाडि सरिन्छ वा संचालक र व्यवस्थापनसँग सहकार्य गरिन्छ ।

सेयरमा लगानीको पहिलो चरणमा लगानीकर्ता वा सेयरधनी बन्न त्यति सहज नहुन सक्छ । तर, कारोबार गर्दै सेयरको जोखिम र नाफा बुझ्दै क्रमिक रूपमा लगानीकर्ता र सेयरधनी भने बन्न सकिन्छ । अल्पकालीन रूपमा कारोबारमा देखिने तत्कालीन नाफा धेरैजस्तो देखिए पनि लगानीकर्ताले गर्ने धनको संग्रह र वृद्धि (वेल्थ एक्युमुलेसन) र नियमित आय निकै बढी हुन्छ । अझ सेयरधनी भएर कम्पनी सञ्चालन र नाफा प्राप्त गर्दाको आत्मसन्तुष्टिलाई रुपैयाँमा तुलना गर्न सकिन्न ।

कारोबारी र लगानीकर्ताको नाफा र जोखिम कम्पनीको वास्तविक सेयरधनीमा निर्भर रहन्छ । सेयरधनीले आफैं कम्पनी सञ्चालन वा स्वामित्व लिएर आफैं सञ्चालन र नाफा वितरण गर्दछ । सूचीकृत (स्टक एक्सचेन्जमा सेयर खरिद विक्री हुने) कम्पनीको सेयर खरिद गर्दासमेत आफू कारोबारी, लगानीकर्ता वा सेयरधनी के बन्ने भन्ने निक्र्योल गरेर मात्र लगानी गर्नु उपयुक्त हुन्छ ।

यहाँ सेयरधनी भन्ने बित्तिकै कम्पनीका सञ्चालक वा प्रत्यक्ष कार्यकारी हुनुपर्छ भन्ने होइन । सेयर किनबेचको प्रवृत्ति, लगानी अवधि, नाफा लिने तरिकाले पनि सेयरधनी बन्न सकिन्छ । सेयरधनीले कम्पनीमा हरदम समय दिन नसके पनि आवश्यक अवस्थामा सहकार्य र सुझाव दिन तथा कम्तिमा साधारण सभाको समयमा एजेन्डाहरूमा छलफल तथा सञ्चालक र व्यवस्थापनलाई सुझाव दिन सकिन्छ ।

यति धेरै कुरा गरेपछि अब तपाइँहरु आफ्नो क्षमता अनुसार कारोबार, लगानी वा सेयरधनी बन्न सक्नुहुनेछ भन्ने आशा लिएको छु । म भने थाहै नपाइ लगानीकर्ता र बीचमा सानो वा छिटपुट कारोबार गरिरहेको छु भने केही कम्पनीमा सेयरधनी नै छु । पहिलो कारोबार नविल र दोस्रो स्टान्डर्ड चार्टर्डपछि मेरो सेयर खरिद गर्ने बानी बस्दै गयो भने नेप्से सूचक करिब ११७५ बाट ३०० मुनि आउँदा निकै कठिन अवस्थामा पनि पुगेको थिएँ । कतिपय समयमा आफैंलाई बुझाउन नसिकिने अवस्था थियो ।

अहिले जस्तो बुझेको वा बुझाउने पनि कोही थिएनन् । तर बजारमा चासो र सक्दो खरिदलाई भने छोडिन । जब ७० सालको निर्वाचनपछि बल्ल लगानी र बजार मूल्य करिब बराबरको अवस्थामा पुगेको थियो भने सूचक १८८१ हुँदा अहिलेको भन्दा करिब आधा मेरो सेयर सम्पति थियो । अच्चम्म मान्नु भयो होला, मैले केही कम्पनीमा बाहेक घाटा बुक गरेको छैन भने केहीमा लागत व्यवस्थापन गर्दै आएको छु । एउटा उदाहरण दिउँ, सिद्धार्थ बैंकको २०६५ असोज २७ गते १२ सय ८० रुपैयाँमा किनेको लागत हाल करिब २७५ रपैयाँ छ ।

यसको सेयर विभिन्न समय थप ४२ सय १९ कित्ता खरिद र बोनस तथा हकप्रदबाट ९ हजार ७२८ कित्ता समेत पाएकोमा औसत ५४० रुपैयाँमा ४ हजार २१७ कित्ता बिक्री गरेको छु । यस्तै, एभरेष्ट बैंकको औसत लागतको आधारमा करिब ३० लाखको घाटा खुद लागतमा म अझै १५ लाख जति नाफा छु । त्यसैले मैले लगानीकर्ता र सेयरधनी हुँदै गर्दा पनि बजारको चाल अनुसार केही कारोबार पनि गर्नुपर्छ भन्न खोजेको हो ।

मैले अहिलेसम्म सिकेको भनेको बजारमा निकै उतारचढाब आउँछ, कहिले किन्ने (क्रेता) हावी हुन्छ र सस्तो किन्न अनेक हल्ला र प्रयत्न हुन्छन भने कहिले बेच्न अनेक अफवाह समेत चलाइन्छ । तर जबसम्म आफ्नो लागत बजार मूल्यको हाराहारी रहन्छ, कम्पनीले लाभांश दिन्छ र कित्ता जोगाउन सकिन्छ । बजार परिसूचक वा पुँजीकरण जति नै हुँदा पनि आत्तिनु पर्दैन् ।

हो, आफ्नो पोर्टफोलियो रातो र घाटा देखिन सक्छ तर कम्पनी र बजार हुँदासम्म कुनैपनि समयमा नाफा हुनसक्छ । किन्ने, बेच्ने वा होल्डको लगानी निर्णय गर्दा केही मूल्य बढी वा घटी भएपनि विश्लेषण र तनाव रहित भएर गर्नुपर्छ । बजारमा जे गरिन्छ त्यसको भागिदार आफैं हो । त्यसैले जे गरियो ठीक गरियो भन्ने मान्यतासहित लगानी निर्णय गर्नुपर्छ ।

अब तपाईंहरु सबैको चासो होला, अहिले के गर्ने त ? मेरो त निकै ठूलो घाटा छ, किन्न पैसा पनि छैन । बजार मूल्य के हुन्छ ? मेरो पनि प्रश्न यही हो ? के गर्ने ? यसको जवाफ मैले भर्खर व्यक्त विचारको आधारमा आफ्नो जोखिम क्षमता, बुझाई र रणनीति अनुसार गर्ने हो । बजारमा भनिए जस्तो साँच्चै किन्ने र बेच्ने निश्चित समय हुन्न । आफ्नो लागत, क्षमता अनुसार निरन्तर लगानी व्यवस्थापन गर्ने हो ।

हुनतः अहिले बजार परिसूचकका आधारमा न्यूनतम नजिक पुगेको सबैको आशय छ तर हामीले के पनि बुझ्नुपर्छ भने अझै लगानीकर्ताहरु विश्वस्त भएका छैनन्, मनोबल अझै कमजोर, तर पनि निरन्तर आशावादी हुँदै गएका छन् । पछिल्ला दिनहरुमा सेयर बजारले सुधारको संकेत गरिरहेको छ ।

यति भन्दै मेरो आजको छोटो प्रस्तुति यहीं टुंग्याउँछु । तपाईंहरुका केही जिज्ञासा मेटियो होला र केही थप भए होलान् । अबको केही समय हामी जिज्ञासाहरु सुन्ने र मेरो क्षमताले भ्याएसम्म समाधान वा उत्तर दिने प्रयास गर्नेछु । कृपया कुन कम्पनी, कुन सेक्टर भन्ने नितान्त कम्पनी केन्द्रित प्रश्न नगरिदिनु होला, धन्यवाद ।

अाईक्यापिटल फाउण्डेसनकाे पहिलाे ईन्भेष्टमेन्ट क्रोनिकल्समा व्यक्त मेराे विचारकाे केही सम्पादित रूपमा नेपाली पैसामा प्रकाशित लेख ।

यहि सिलसिलामा नेपालीपैसासँगकाे मेराे कुराकानी (प्राविधिक कारण केहि डिस्टर्व छ, सुन्नु हाेला)

(आइ क्यापिटल फाउन्डेसनको सहयोगमा यो कार्यक्रम आयोजना गरिएको हो ।)
www.nepalipaisa.com मा २०७६ मंसिर २५ गते प्रकाशित
http://www.nepalipaisa.com/NewsDetail.aspx/id/29952

Sunday, December 1, 2019

सेयरधनी, लगानीकर्ता र कारोबारी


सामान्य अर्थमा सेयर भनेको कुनै कम्पनीको हिस्सेदारी हो । नेपाली बृहत् शब्दकोशअनुसार ‘सेयर’ भनेको कुनै साझा व्यापारमा लगाइएकाे सम्पत्तिको भाग वा हिस्सा हो । सेयर किन्नु भनेको त्यस्तो हिस्सेदारी लिनु हो । त्यसैले सेयर किन्नु भनेको उक्त संस्थाको व्यापार, व्यवसाय, उद्योग सञ्चालन र व्यवस्थापनको जिम्मेवारीसहित लाभ र हानिमा साझेदारी हो ।
सेयर भनेर यो आलेखमा साधारण सेयरका बारेमा जानकारी दिन खोजिएको छ । धितोपत्र (सेयर) बजारलाई नेपाल धितोपत्र बोर्डले नियमन गर्छ । बोर्डले पनि साधारण सेयरका बारेमा ब्याख्या गरेको छ । बोर्डले गरेको साधारण सेयरको चर्चा गर्नुअघि अग्राधिकार सेयरका बारेमा केही चर्चा गर्नैपर्ने भयो । अग्राधिकार सेयर भनेको पहिला नै तोकिएको दरमा सबैभन्दा पहिला लाभांश पाउने सेयरधनी हुन् । अग्राधिकार सेयरका बारेमा अर्काे प्रसंगमा थप चर्चा गरौंला ।
अब फेरि साधारण सेयरकै कुरा गरौं ।
नेपाल धितोपत्र बोर्डका अनुसार साधारण सेयर भनेको अग्राधिकार सेयरवालालाई तोकिएको लाभांश वितरण गरिसकेपछि बाँकी हुन रकमबाट लाभांश वितरण गर्ने गरी जारी गरिएको धितोपत्र हो । साधारण सेयरमा लगानी गर्ने लगानीकर्तालाई आफ्नो लगानीको मात्राअनुसार सम्बन्धित कम्पनीको स्वामित्व प्राप्त हुन्छ । र, उनीहरूलाई कम्पनीको स्वामी मानिन्छ । कम्पनीको स्वामीकाे हैसियतले साधारण सेयरवालाले बढी जोखिम उठाउनुपर्छ ।
साधारण सेयरमा दिइने लाभांशको दर निश्चित हुँदैन । कम्पनीले आर्जन गर्ने नाफाको घटबढअनुसार लाभांश पनि घटीबढी हुन सक्छ । अर्काेतर्फ कम्पनीले नाफा आर्जन गर्दैमा साधारण सेयरवालालाई लाभांश प्राप्त हुन्छ भन्ने ग्यारेन्टी हुँदैन । अर्थात् साधारण सेयरमा लाभांश दिनैपर्ने बाध्यात्मक अवस्था हुँदैन । तर, कम्पनीले जति बढी नाफा आर्जन गर्दछ, उति नै बढी दरमा लाभांश प्राप्त हुने सम्भावना भने रहन्छ ।
लाभांशका रूपमा कम्पनीले साधारण सेयरवालालाई कम्पनीको आवश्यकता र संचालकको प्रस्तावमा साधारणसभाले पारित गरेर नगद र बोनस सेयर पनि वितरण गर्न सक्छ । बोनस सेयर भनेको कम्पनीले मुनाफालाई पुँजीकृत गर्न सेयरधनीले धारण गरेको सेयरका आधारमा थप रकम नलिई (करबाहेक) दिइने थप सेयर हो । बोनस सेयरबारे पनि यतिमै बिट मारौं ।
अब अलिकति कुरा डिबेन्चरको गर्नुपर्ने भयो ।
डिबेन्चरलाई नेपालीमा ऋणपत्र भनिन्छ । सोझो अर्थमा डिबेन्चर भन्नाले कम्पनीले ऋण लिएको भनेर बुझ्दा हुन्छ । कम्पनी वा व्यावसायिक संस्था वा सरकारले आवश्यक कानुनी प्रक्रिया पूरा गरी पुँजी व्यवस्थापनका लागि रकम संकलन गर्न ऋणदाता वा साहू–महाजनसँग गरिने कबुलियत वा तमसुक नै डिबेन्चर हो । यो व्यक्ति–व्यक्ति वा व्यक्ति–बैंक वा कम्पनी र बैंकबीच ऋण लिएजस्तै हो ।
डिबेन्चरमा ऋणको अवधि, ब्याजदर, ब्याज गणना र भुक्तानीको तरिका र समय उल्लेख गरिएको हुन्छ, । यसको कार्यान्वयन कानुनतः बाध्यकारी हुन्छ । त्यसैले डिबेन्चर जारी गर्ने र किन्नेबीचको सर्तसहितको लिखित करार नै डिबेन्चर हो । यसमा तोकिएको दर र अवधिमा ब्याजका साथै समयावधि पछि सावाँ भुक्तानी हुने वा सर्तअनुसार हुने कानुनी सुनिश्चितता गरिएको हुन्छ ।
शब्दकोषका अनुसार (१) आसामीले ऋण लिएको प्रमाणस्वरूप साहूलाई लेखिदिने तमसुक, र (२) राष्ट्र बैंकद्वारा निर्धारित समयमा साँवा–ब्याज फर्काउने गरी समयसमयमा जारी गरिने वा खरिद–बिक्री हुने विभिन्न रकमको पत्रलाई ऋणपत्र भनिन्छ ।
डिबेन्चर सरकार वा व्यावसायिक संस्थाद्वारा जारी हुनसक्छ । सरकारी ऋणपत्रलाई सामान्यतः बन्ड भनिन्छ । यसको अवधि निजी व्यावसायिक संस्थाद्वारा जारी हुने कर्पोरेट डिबेन्चरभन्दा लामो अवधिको हुन्छ । तुलनात्मक रूपमा बन्ड ऋणपत्रभन्दा बढी सुरक्षित मानिन्छ ।
डिबेन्चरबारे पनि यति नै चर्चा गरौं ।
फेरि साधारण सेयरधनीकै कुरा गरौं । सम्बन्धित कम्पनी खारेजीमा गएको अवस्थामा डिबेन्चरवाला र अग्राधिकार सेयरवालालाई भुक्तानी गर्नुपर्ने रकम भुक्तानी गरिसकेपछि बाँकी रकम मात्र साधारण सेयरवालाले दाबी गर्न सक्छन् । यसकारण साधारण सेयरमा गरिने लगानीलाई जोखिमपूर्ण मानिएको हो । बढी प्रतिफल प्राप्त गर्न बढी जोखिम पनि उठाउन तयार हुने लगानीकर्ता (एग्रेसिभ इन्भेष्टर) का लागि मात्र साधारण सेयर उपयुक्त मानिन्छ ।
हालको प्रचलित व्यवस्थाअनुसार साधारण सेयरको अंकित मूल्य साधारणतः प्रतिकित्ता सय रूपैयाँ छ । कथंकदाचित सम्बन्धित कम्पनी खारेजीमा गई ठूलो दायित्व ब्यहोर्नुपर्ने भएमा पनि साधारण सेयरवालाको दायित्व उनीहरूले लगानी गरेको रकमसम्ममै सीमित हुन्छ । अर्थात् आफूले सेयर किनेको कम्पनी कुनै कारणवश ठूलो नोक्सानीमा गएर कसैलाई कुनै प्रकारको रकम तिर्नु बुझाउनुपर्ने अवस्था आयो भने पनि साधारण सेयरवालाले थप रकम तिर्नु पर्दैन । धेरै जाने भनेको आफूले किनेको सेयर भुस हुने मात्रै हो । आफ्नो घरघरानाबाट तिर्नु बुझाउनु पर्दैन ।
सेयर किनबेच हुने बजारलाई स्टक एक्सचेन्ज भनिन्छ । यस्ता एक्सचेन्ज एक वा सोभन्दा बढी पनि हुन सक्छन् । नेपालमा भने नेपाल स्टक एक्सचेन्ज (नेप्से) मात्रै छ । नेप्सेले तयार गरेको सचेतना सामग्रीमा पनि साधारण सेयरको चर्चा गरिएको छ । नेप्सेका अनुसार ‘साधारण सेयरमा गरिने लगानीलाई अन्य धितोपत्रमा गरिने लगानीभन्दा बढी जोखिमपूर्ण मानिन्छ । किनभने यसमा लाभांशको ग्यारेन्टी गरिएको हुँदैन । त्यसैगरी सेयरको बजार मूल्य सधैं बढिरहन्छ भन्ने पनि निश्चित हुँदैन ।’
अब कुरा के प्रष्ट भयो भने सेयरमा लगानी भनेको नाफा मात्र होइन । कम्पनीको व्यावसायिक सफलता र असफलताको जिम्मेवारी एवम् त्यसबाट सिर्जित नाफाघाटामा हिस्सेदारी पनि हो । कुनै पनि व्यवसाय जोखिमपूर्ण हुन्छ । लगानीकर्ता अर्थात् सेयरधनीले सोही जोखिम वहन र व्यवस्थापन गरेबापत प्रतिफलका रूपमा लाभांश प्राप्त गर्दछन् ।
कानुनतः कुनै व्यक्तिले कम्पनीको एक कित्ता सेयरधारण गरेको अवधिसम्म निजलाई कम्पनीको सेयरधनीका रूपमा चिनिन्छ । सोहीअनुरुप कानुनी व्यवहार अपनाइन्छ । तर, व्यवहारमा धेरैले (क) निश्चित नाफा लिएर वस्तुका रूपमा विक्री गर्न, वा (ख) केही लाभांश हासिल गर्न सेयर किनिरहेका हुन्छन् । तर, सेयरधनीको रूपमा कम्पनी संचालन, व्यवस्थापन र नीतिगत निर्णयमा सहभागिताको जिम्मेवारी लिन तयार हुन्नन् । उनीहरूको व्यवहार जेजस्तो भए तापनि कम्पनीले कारोबारी, लगानीकर्ता वा सेयरधनी सबैलाई सेयरधनीको रूपमा नै चिन्दछ ।
यहाँसम्म आइपुग्दा कारोबारी र लगानीकर्ता भेटियो । अब कारोबारी को हुन् भन्नेबारेमा पनि चर्चा गरौं ।
केही नाफाका लागि वस्तु तथा सेवाको किनबेच वा कारोबार गर्ने व्यक्ति वा संस्थालाई नै कारोबारी भनेर बुझ्न सकिन्छ । धितोपत्र बजारमा पनि कानुनतः सेयरधनी भनेर चिनिएको एउटा तप्का सेयरलाई केवल वस्तुका रूपमा किनबेच गर्दछ । निकै अल्पकालीन अवधिका लागि लगानी गर्ने र पुँजीगत लाभ अर्थात् मूल्यान्तरको लाभका लागि सेयरको किनबेच गर्ने यस्ता सेयरधारकको चासो कम्पनीको व्यवसाय, व्यवस्थापन, नाफाभन्दा बजार मूल्य, माग र आपूर्तिमा रहन्छ । उनीहरूको रणनीति नै सस्तोमा किनेर महँगोमा बेच्ने वा आज किनेर केही दिनमा बेच्ने हुन्छ । यिनीहरू सेयरधारण गरेर बस्दैनन् । निश्चित अवधिमा नाफा हात पार्ने (प्रोफिट बुक) वा नोक्सानी अब नबेहोर्ने (स्टपलस) विधि अपनाउँछन् । यिनीहरूले बजारलाई चलायमान गराउन र मूल्यगत अवसर एवम् जोखिम सिर्जना गर्नुका साथै सेयरलाई तरलता प्रदान गरिरहेका हुन्छन् ।
कारोबारीले कम्पनीको आधारभूत पक्ष, वित्तीय विवरण र सम्भावित लाभांसको आधारमा नभई मूलतः प्राविधिक विश्लेषण (टेक्निकल एनालाइसिस) का आधारमा किनबेच गर्ने वा माग र आपूर्ति व्यवस्थापन गर्दै सेयर किनबेच गर्नुपर्छ । बजार अनुसार चल्न वा किनबेच गर्न नसकेको अवस्थामा मूल्यगत पासो (बुल वा बियर ट्रयाप) मा फस्ने वा ठूलो नोक्सानी ब्यहोर्न बाध्य हुने सम्भावना रहन्छ ।
अब लगानीकर्ताबारे चर्चा गरौं ।
सेयर कारोबारीको तुलनामा केही लामो अवधि (मध्यकालीन)का लागि सेयरधारण (होल्ड) गर्ने क्षमता र रणनीति अपनाउने सेयरधारकलाई लगानीकर्ता भन्न सकिन्छ । यिनीहरूको सेयर किन्नुको मूल उद्देश्य लाभांश हुन्छ । लगानीकर्ताले केही अवस्थामा पुँजीगत लाभ र हानि पनि स्वीकार्छन् । यिनीहरूले कम्पनीको सेयरमा लगानी गर्दा मूलतः कम्पनीको व्यवसाय, व्यवस्थापन, संचालक, नाफा, लाभांश क्षमता र विगतको लाभांश प्रवृत्तिजस्ता आधारभूत पक्षहरू (फन्डामेन्टल एनालाइसिस)को विश्लेषण गर्दै लगानी निर्णय गर्छन् ।
लगानी गर्दा जोखिम लिने क्षमता, लगानी रकमको स्रोत र अवधि तथा अपेक्षित नाफाजस्ता विषयलाई ध्यान दिइन्छ । केही हदसम्म सम्भावित मूल्यगत नाफाको सम्भावना पनि खोजिन्छ । लगानीकर्ताहरू कम्पनीको त्रैमासिक वा वार्षिक वित्तीय विवरणका आधारमा लगानी व्यवस्थापन अर्थात् एउटा कम्पनीबाट तुलनात्मक बढी लाभको अर्को कम्पनीमा लगानी सार्न पछि हट्दैनन् ।
कानुनी रूपमा हेर्दा साधारण सेयर धारण गर्ने व्यक्ति पनि कम्पनीको सेयरधनी नै हो । तर, नेपालको सन्दर्भमा फरक परिवेश छ । नेपाली सन्दर्भमा सेयरधनी भनेका को हुन् भनेर चर्चा गर्नुपर्ने भयो ।
नेपाली धितोपत्र बजारको सन्दर्भमा कम्पनीको संस्थापक वा ठूला (आधारभूत) सेयरधनीलाई मात्र वास्तविक सेयरधनीको रूपमा बुझ्नु उपयुक्त हुन्छ । सेयरधनीले कम्पनीको लाभ र हानिका लागि जिम्मेवारी लिँदै कानुनी दायरामा रहेर कम्पनीको संचालन र व्यवस्थापनको जिम्मेवारी समेत उठाउँछन् । सेयर किन्दा नै दीर्घकालीन अवधिलाई ध्यानमा राखेर किन्छन् ।
सेयरधनीको उद्देश्य कम्पनीको व्यवसाय विस्तार र चुस्त व्यवस्थापनबाट वस्तु तथा सेवा विक्रीबाट प्राप्त नाफामा वृद्धि गर्दै उच्चतम नाफा र लाभांश हासिल गर्ने रहन्छ । सेयरधनीहरू कम्पनीमा देखिने कुनै पनि जोखिमसँग डराएर भाग्नेभन्दा त्यस्ता जोखिम व्यवस्थापन र संचालनमा आफैं अगाडि सर्छन् वा संचालक र व्यवस्थापनसँग सहकार्य गर्दछन् । यिनीहरूले विशेष परिस्थितिमा बाहेक सामान्यतः आफूले धारण गरेको कम्पनीको सेयर बिक्रीबाट नाफाको अपेक्षा गर्दैनन् ।
यसरी कानुनी रूपमा कारोबारी, लगानीकर्ता र सेयरधनीलाई एकै रूपमा बुझिँदै गर्दा व्यावहारिक रूपमा लगानीको उद्देश्य, अवधि, जोखिमवहन क्षमता, जिम्मेवारी जस्ता विभिन्न पक्षमा फरक देख्न सकिन्छ । सामान्यतः कारोबारीलाई कम्पनीको खासै मतलब हुन्न भने लगानीकर्ताले केही हदसम्म कम्पनीको स्थायित्व, व्यवसाय र नाफालाई आत्मसात गरेको हुन्छ । सेयरधनीले भने कम्पनीलाई आत्मसात् गर्दै त्यसको पूर्ण स्वामित्व र उत्तरदायित्वसमेत लिएको हुन्छ ।
सेयरमा लगानीको पहिलो चरणमा लगानीकर्ता वा सेयरधनी बन्न त्यति सहज नहुन सक्छ । तर, कारोबार गर्दै सेयरको जोखिम रनाफा बुझ्दै क्रमिक रूपमा लगानीकर्ता र सेयरधनी भने बन्न सकिन्छ । अल्पकालीन रूपमा कारोबारमा देखिने तत्कालीन नाफा धेरैजस्तो देखिए पनि लगानीकर्ताले गर्ने धनको संग्रह/वृद्धि (वेल्थ एक्युमुलेसन) र नियमित आय निकै बढी हुन्छ । अझ सेयरधनी भएर कम्पनी संचालन र नाफा प्राप्त गर्दाको आत्मसन्तुष्टिलाई रुपैयाँमा तुलना गर्न सकिन्न । कारोबारी र लगानीकर्ताको नाफा र जोखिम कम्पनीको वास्तविक सेयरधनीमा निर्भर रहन्छ । सेयरधनीले आफैं कम्पनी संचालन वा स्वामित्व लिएर आफैं संचालन र नाफा वितरण गर्दछ ।
सूचीकृत (स्टक एक्सचेन्जमा सेयर खरिद विक्री हुने) कम्पनीको सेयर खरिद गर्दासमेत आफू कारोबारी, लगानीकर्ता वा सेयरधनी के बन्ने भन्ने निर्क्याेल गरेर मात्र लगानी गर्नु उपयुक्त हुन्छ । यहाँ सेयरधनी भन्नेबित्तिकै कम्पनीका संचालक वा प्रत्यक्ष कार्यकारी हुनुपर्छ भन्ने होइन । सेयर किनबेचको प्रवृत्ति, लगानी अवधि, नाफा लिने तरिकाले पनि सेयरधनी बन्न सकिन्छ । सेयरधनीले कम्पनीमा हरदम समय दिन नसके पनि आवश्यक अवस्थामा सहकार्य र सुझाव दिन तथा कम्तिमा साधारणसभाको समयमा एजेण्डाहरूमा छलफल तथा संचालक र व्यवस्थापनलाई सुझाव दिन सकिन्छ ।

अन्त्यमा, सेयर लगानी मनचिन्ते झोलाजस्तो हो, जसमा आफ्नो क्षमता र आवश्यकताअनुसार अल्पकालीन, मध्यकालीन वा दीर्घकालीन लगानी गर्न सकिन्छ । र, लाभांश तथा पुँजीगत लाभ लिन सकिन्छ । यसबाट मुद्दती बचतको जसरी ब्याज खाएर बस्न वा वस्तु तथा सेवाको जसरी किनबेच गर्न गरेर नाफा कमाउन सकिन्छ । यस्तै, आफ्नै कम्पनी हुँदा आफैं वा कर्मचारी राखेर संचालन गर्न पनि सकिन्छ । यति लचकतापूर्ण सेयर लगानीको बुद्धि पुर्‍याउँदा लगानीको भरपर्दो विकल्प हो भने लहलहैमा लाग्दा जुवाजस्तो पनि हो ।
अनलाईन पत्रिका शिलापत्र डटकममा २०७६ मंसिर १२ गते
https://shilapatra.com/detail/15453